Never will anything go right in my life

Hoewel de witte kater nooit zijn favoriete clangenoot was, moest hij toch even een kijkje nemen bij hem. Hij zou vast gebroken zijn van het verraad van de poes en welke kater kon daar nou het best over praten? Hijzelf natuurlijk. De kater die zijn eerste liefde verloren had door zijn moordlustige vader, die zijn beste vriendin - en misschien wel meer dan dat - had verloren door een onbekende kat die haar had aangevallen en daarna door zijn eerste partner zo bedrogen werd, ja, hij wist precies hoe het voelde. Het was misschien nog erger dan dat je geliefde stierf. Gemeen zelfs. Desondanks dat hij misschien nog wat voelde voor de kleine calico, voelde hij ook haat voor haar. Ze was zo dom geweest om met Whitelion om te gaan en nu had ze haar verdiende loon gekregen. De vraag was echter waarom hij nu naar Whitelion toeging, een vraag die hij zelf niet kon beantwoorden. Toen hij de witte kater zelf zag bleef hij stil staan, deze recht aankijkend.

Er klonken pootstappen van achter hem. De grote kater keek naar zijn weerspiegeling in het water, en zag tranen waarvan hij niet eens wist dat ze tijdens de herinneringen over zijn wangen begonnen te lopen. Maar op dit moment maakte hem dat niet uit. Whitelion draaide zich om, kijkend naar de kat die achter hem stond. En natuurlijk, natuurlijk was dat één van de katten die hij nu niet wou zien. Nou ja, niet zo moeilijk, de enige die hij nu zou willen zien was Dinfur en die kans was vreselijk klein. Zwijgend staarde de witte kater Lionroar aan, niets zeggend en de tranen gewoon laten lopen. So what dat hij denkt dat hij zwak is?

Verbazing schoot echter door hem heen toen hij de kater huilend aantrof. Dat had de flame point dus helemaal niet verwacht en even bleef hij de kater net zo koeltjes aanstaren terwijl hij bedacht wat hij tegen zijn vijand moest zeggen. Of ja vijand, ze waren in ieder geval niet de beste vrienden. Helemaal niet zelfs. Hij wiebelde wat ongemakkelijk met zijn oren. "Kom op, zo ken ik jou niet, Whitelion." Zei hij, maar achteraf klonk het best stom in zijn oren. Slechter dan dat het in ieder geval in zijn gedachten klonk. Daarna viel weer een stilte, hij wist niet wat hij tegen de kater moest zeggen. Moest hij hem troosten? Nee, dat was niet normaal. Dat zou een vriend moeten doen of een partner, maar geen soort van vijand. De reden waarom hij hierheen was gekomen was nog steeds onbekend, maar waarschijnlijk was het wel omdat hij precies wist hoe de kater zich voelde - want zo'n gevoel had hij de afgelopen paar maanden ook gehad.

"Kom op, zo ken ik jou niet Whitelion", antwoordde de flame-point kater na een koele stilte. Whitelion haalde zijn wenkbrauwen op. De tranen stopte, maar de blik in zijn ogen was doods. Alle kansen in zijn leven waren verpest, alles. Alles. Er was geen hoop meer over, dus hij deed geen moeite meer om beleefd te zijn tegen de kater, ook al was hij een hogere rang of wat dan ook. Respect, dat woord kende hij niet meer. Niet dat er katten echt respect voor hem hadden, niet als ze al van hem gehoord hadden. Misschien omdat hij een oudere warrior was, maar tot zover ging het respect. Slechts een enkeling zou hem respect kunnen geven voor zijn daden, maar die schudde hij snel weer af. daarvoor verdiende hij geen respect. Die katten waren geen haar beter als hij zelf kon zijn, als hij zelf wàs. "Je kent me niet, logisch dat je me zo dan ook niet kent", antwoordde hij daarom bot, respectloos. "En geloof me, jij zou ook huilen als je mij zou zijn, als je mijn leven meegemaakt hebt" Zijn stem klonk dof, doods, zoals de blik in zijn verschillend gekleurde ogen.

Hij fronste bij de woorden van de kater en schudde met zijn hoofd. "Precies, ik heb het dan ook al drie keer meegemaakt." Drie keer, weinig katten konden dat zeggen. Hij had er twee in Starclan zitten en eentje was dood voor hem, desondanks dat ze eigenlijk nog in leven was. Het vertrouwen van katten ging iedere keer weer achteruit en hij wist precies hoe de kater zich voelde. Het huilen leek echter gestopt te zijn, maar dat betekende niet dat de kater nog verdriet had. Weer brak er een stilte aan en zijn helderblauwe ogen waren nog steeds op de witte kater gericht. "Je zult er toch weer overheen moeten komen, of wil je soms sterven als een lafaard?" Daarmee bedoelde hij eigenlijk het ontnemen van zijn eigen leven, want dat was Lion's point of view; hij vond het geen actie van een dappere kat. Een dappere kat ging door met het leven. Niet dat hij zelf geen lafaard was, want als Spottedpaw toen niet achter hem had gestaan bij die kloof, dan was hij er geheid vanaf gesprongen.

"Precies, ik heb het dan ook al drie keer meegemaakt.", antwoordde Lionroar. De grote kater fronste en schudde zijn hoofd eventjes. Drie keer? En hij stond hier nog? Onmogelijk. Hij had er vaak over nagedacht, om zichzelf van het leven te ontnemen. Maar hij wist dat hij zijn kans om ooit weer bij Dinfur te kunnen zijn weggenomen had toen hij die lafaards vermoord had. Alsof de flame-point kater zijn gedachten kon lezen zei hij; "Je zult er toch weer overheen moeten komen, of wil je soms sterven als een lafaard?" Zijn blik bewolkte. "Als ik er overheen zou komen zou dat betekenen dat ik over mijn liefde voor haar ben. En ik wil niet dat ze denkt dat alles wat ik ooit tegen haar gezegd heb gelogen is, want ik weet dat ze ons kan zien van daar boven. Maar ik zal haar nooit meer zien, ik zal nooit meer aan haar zijde kunnen zitten. Ik heb mijn kans op geluk verpest toen ik die lafaards vermoordde. Ik had me meteen van het leven moeten ontnemen toen ik haar lijf zag, maar ik wou ze niet laten wegkomen met hun daad.", zei hij, zijn stem een octaaf lager als normaal als hij zijn gedachten onder woorden bracht.

"Als ik er overheen zou komen zou dat betekenen dat ik over mijn liefde voor haar ben. En ik wil niet dat ze denkt dat alles wat ik ooit tegen haar gezegd heb gelogen is, want ik weet dat ze ons kan zien van daar boven. Maar ik zal haar nooit meer zien, ik zal nooit meer aan haar zijde kunnen zitten. Ik heb mijn kans op geluk verpest toen ik die lafaards vermoordde. Ik had me meteen van het leven moeten ontnemen toen ik haar lijf zag, maar ik wou ze niet laten wegkomen met hun daad." De kater slikte zacht. Het was waar wat Whitelion zei, maar erover heen komen was iets heel anders dan vergeten. Vergeten zou hij nooit. De mooie tijden die hij had gehad met Spottedleaf, Icyrose en Angelpaw zou hij nooit vergeten en hij zou ze ook altijd blijven koesteren in zijn hart - vooral die van Spottedleaf en Angelpaw. "Vergeten hoeft niet, maar ergens overheen komen kan. Ik weet dat het moeilijk is en als ik eerlijk toegeef dan ben ik er nog steeds niet overheen, er gaat geen dag voorbij dat ik nadenk over al die mooie momenten die ik heb gehad, maar.. je kunt ze niet meer terugkrijgen. Dat is het probleem. Het gaat niet." Hij keek de kater recht aan terwijl hij dit zei. "Je weet toch wel dat Starclan.. iemand kan vergeven?" Hij slikte zacht, terwijl hij zelf nadacht over zijn eigen angst. In Dark Forest belanden was iets waar hij enorm bang voor was, maar wat als hij nu zijn leven gewoon verbeterde? Zouden ze het hem dan nog steeds kwalijk nemen?

"Vergeten hoeft niet, maar ergens overheen komen kan. Ik weet dat het moeilijk is en als ik eerlijk toegeef dan ben ik er nog steeds niet overheen, er gaat geen dag voorbij dat ik nadenk over al die mooie momenten die ik heb gehad, maar.. je kunt ze niet meer terugkrijgen. Dat is het probleem. Het gaat niet.", antwoordde de kater. Whitelion vernauwde zijn ogen als zijn blik duisterder werd. "Ik zal haar nooit vergeten. Ik zal nooit echt over haar heen kunnen komen, het enige waar ik op kan hopen is om ooit weer bij haar te kunnen zijn.", reageerde hij grommend. "Je weet toch wel dat Starclan.. iemand kan vergeven?" Hij was stil na deze woorden. Zou Starclan hem kunnen vergeven? Als ze wisten wat hij het liefste van alles wou, waar hij alles voor zou opgeven? Zijn leven, zijn rang, zijn clan, zijn plannen, alles. Alles. Hij probeerde de brok door te slikken die opeens vastzat in zijn keel, wat nie thelemaal lukte. Zijn ogen begonnen weer te tranen, maar hij hield ze tegen als hij langzaam twee stappen dichter naar de kater zette. "Waarom zou Starclan mij vergeven?"

De woorden van Whitelion galmden meerderen malen door zijn hoofd heen, terwijl hij zijn blik op de licht richtte en zijn hoofd heen en weer schudde. Starclan had misschien nog niet zijn redenen om de kater te vergeven, maar dat kon hij niet zeggen tegen een kat in zijn positie. Dat wenste hij zelfs zijn grootste vijand niet aan. Zijn helderblauwe ogen werden uiteindelijk weer op de witte kater gericht. "Geef ze een reden om je te vergeven." Verbeter je leven, doe iets goeds, er waren genoeg dingen die de kater kon doen. Een moord hoefde niet altijd te betekenen dat je in Dark Forest terecht zou komen, toch? Nou ja, hij wist het zelf ook niet zeker. Zelf had hij ook bloed aan zijn poten, maar hij zou er wel achter komen of Starclan hem had vergeven of niet - en wie weet hoe snel dat al ging gebeuren.

"Geef ze een reden om je te vergeven", antwoordde de kater. Whitelion zuchtte zachtjes en draaide zijn kop opzij, zodat hij Lionroar niet hoefde aan te kijken. Zodat hij hopelijk niet kon zien hoe verdrietig zijn blik wel niet was. "Zoals wat?" Zijn anders zo fluwelen, zware stem klonk verstikt. Hij slikte even moeilijk en haalde een paar keer diep adem voor hij zijn blik weer op de flame-point kater richtte. "Zoals de rest van mijn leven slijmerig doen, alle regels volgen, voor iedereen respect opbrengen en nooit meer een greintje geweld te gebruiken? Door alles altijd uit te praten als één of andere zwakke kittypet?" Langzamerhand werd zijn stem steeds luider en kwader, van een verstikt gefluister tot een kwade uitroep.

"Zoals de rest van mijn leven slijmerig doen, alle regels volgen, voor iedereen respect opbrengen en nooit meer een greintje geweld te gebruiken? Door alles altijd uit te praten als één of andere zwakke kittypet?" Lionroar rolde met zijn ogen. "Alsjeblieft, Whitelion." Gromde hij, terwijl hij ook had gemerkt hoe de stem van de kater omhoog schoot in een woedende toon. "Geweld gebruiken wij in gevechten, als iemand onze grenzen oversteekt en dat mag; als je de warrior code goed kent moet je dat toch weten? Stop met al die dingen die je aan het doen bent, clanverraad, moorden, wat je ook doet. Je hebt een gevecht gestart tussen Windclan en Thunderclan, for starclan's sake!" Hij liep wat dichterbij de kater. "Stel je niet aan en verman je eens, doe gewoon je normale taken en geniet van het leven! Starclan zal je niet afstoten zolang je goed genoeg in hen blijft geloven en hun regels hoeven niet altijd gevolgd te worden; het zijn ook gewoon katten geweest." Lionroar constateerde dat Whitelion gewoon en lafaard was, niets meer dan hijzelf was. En daarom deed hij dat, hij wilde gewoon macht hebben om zich weer goed te voelen - om zich weer sterk te voelen. Hij zou nooit vrienden kunnen zijn met een kater zoals Whitelion, maar waarom was hij dan hier? In plaats van dat hij ook bij zijn grootste liefde ooit kon zijn? Of was zijn liefde voor haar toch wel wat vervaagd na alles wat hij gehoord had?

"Alsjeblieft, Whitelion", gromde de lichtgekleurde kater. "Geweld gebruiken wij in gevechten, als iemand onze grenzen oversteekt en dat mag; als je de warrior code goed kent moet je dat toch weten? Stop met al die dingen die je aan het doen bent, clanverraad, moorden, wat je ook doet. Je hebt een gevecht gestart tussen Windclan en Thunderclan, for starclan's sake!" En toen Lionroar dichterbij hem kwam, liep hijzelf verder weg. "Stel je niet aan en verman je eens, doe gewoon je normale taken en geniet van het leven! Starclan zal je niet afstoten zolang je goed genoeg in hen blijft geloven en hun regels hoeven niet altijd gevolgd te worden; het zijn ook gewoon katten geweest." Het vuur in zijn ogen doofde volledig uit, en met een hulpeloze blik keek hij de kater aan. Er was niets over van de sterke, koppige kater die hij ooit geweest was, alleen een zwak omhulsel, een schim van zichzelf. "Denk je dat?", fluisterde hij, meer tegen zichzelf dan tegen de kater naast hem. Ergens ergerde hij zich dat hij zo sterk zijn wakke kant liet zien, de kant die niet voor zichzelf kon opkomen, de kant die hij liever verstopte. Tuurlijk, ergens onder die eerste, woedende lag en die tweede verdrietige laag, ergens ver daaronder lag zijn eigen vriendelijke ik verborgen. "Zouden ze een mislukkeling als ik nog een kans willen geven?"