Oh.. Hello.. (Draco)

Met geconcentreerde en zorgvuldig geplande stappen sloop hij door het bos. Iedere nieuwe beweging van zijn prooi volgde hij met dezelfde aandacht. De duif hupte over de bosgrond en hij sloop erachteraan. Een klein takje streek langs een van de verse littekens op zijn buik. Draco onderdrukte een grom. Zijn wonden van het gevecht met Mangle waren nog vers en hij moest voorzichtig doen. Gelukkig had de duif niks gemerkt van zijn afleiding. Algauw had hij het oude ritme weer opgepakt. Het enige waar hij nog op wachtte was het perfecte moment om toe te slaan. Zoals het er nu voorlag zou de duif opvliegen zodra hij geluid maakte. Plotseling stond de duif stil, hij was geschrokken. Het duurde niet lang voor de geur van een rogue ook zijn eigen neus bereikte. De moeite om er op te letten nam hij niet. Met een krachtige sprong vloog hij vooruit en landde op de duif. Zijn sterke kaken sneden de keel van het beest door tot er geen leven meer inzat. Met een tevreden blik richtte hij zich weer op de omgeving. Tijd om opzoek te gaan naar de onbekende.

Zijn kop schoot met een ruk omhoog toen hij een luidde "vossenstont!" hoorde. Met samengeknepen ogen wachtte hij af. Algauw kwam de oorzaak van de stank tevoorschijn. Met een simpele beweging ontweek hij haar poot. 'Nice to meet you' miauwde hij sarcastisch. Zijn rechterpoot schoot naar voren richting haar achterpoten. Een van de betere dingen van zijn vele gevechten, hij leerde dit soort nuttige trucjes. Zijn klauwen liet hij over de buik van de poes gaan. Met een beeld knikje zette hij weer een stap naar achter. Zijn hele houding was ontspannen. Hij verwachtte niet veel van de Rogue. Zijn duif lag verlaten achter hem. 'Malfoy is de naam.' Met uitgeklapte klauwen sprong hij weer naar voren. Zijn aanval gericht op de flank van de poes.

Door zijn ontspannen houding had de poes hem al snel tegen de grond gewerkt. De witte kater voelde echter geen greintje paniek. Zijn aanval was gelukt en de hare niet, dat bewees wel wat. Amare dus, niet heel bijzonder. Tijd om te reageren nam hij echter niet. Terwijl de Rogue zijn buik verwonde zette hij zijn poten in haar buik. Draco voelde de klauwen in zijn vacht nauwelijks. Maar hij verzekerde zichzelf ervan dat de poes hem wel voelde. Zijn scherpe nagels gleden door de witet vacht van haar buik. Met een grijns zette hij zijn tanden in de poot van de poes. Met een ruk van haar kop trok hij haar poot naar zich toe. Dit moment van gebrek aan evenwichtig benutigde hij onmiddellijk. Niet veel later was hij de bovenste van de twee. Zijn scherpe nagels zonken in haar buik. Met een grijns dacht hij terug aan wat Mangle had gedaan. Een beweging die hem afschuw maar ook respect en angst voor haar had laten voelen. Zijn tong gleed over het bloed dat opwelde over zijn poten. Zijn nu rood witte kop hief hij weer op. 'Smaakt goed.'

Zijn actie veroorzaakte precies het effect dat hij wou. Afschuw en angst, perfect. Zelfs toen hij werd weggetrapt verdween de grijns niet van zijn gezicht. Hij werd alleen maar breder. Wegrotten, ja, misschien nadat hij dot wezen had vermoord. Al had hij niet eens echt moordplannen. Meer de algemene neiging om zijn macht te tonen. Amare was daar nou eenmaal perfect voor. Sierlijk ontweek hij haar. Slechts een kras over zijn oor was alles wat hij overhield aan haar aanval. Lachend zette hij zijn poten op de poes. Met zijn lichaamsgewicht werkte hij haar omver. Zijn scherpe klauwen liet hij naar haar keel glijden. Door liet hij zijn poot rusten. Nog steeds sierde de rare sadistische grijns zijn gezicht. Langzaam klapte hij zijn nagels in en uit. 'Het zou zo makkelijk zijn om alles te eindigen...' Tevreden deed hij een stap achteruit. 'Maar ik vecht liever eerst een beetje.' Uitdagend zwiepte zijn staart heen en weer. Voor Draco was het meer een spel dan een gevecht. Iets waar hij van genoot.

De macht die hij hier had maakte hem zo vrolijk. Maar ook liet het hem verlangen naar meer. Het liefst wou hij zijn klauwen weer in de poes zetten, haar warme bloed voelen en haar angst zien. Het leuke was dat ze terug vocht, maar het al verloren was. Al vanaf het begin was duidelijk geweest wie de sterkste van hun was. Bovendien was hij langzaam minder gevoelig geworden. Alleen een kleien steek maakte duidelijk dat hij werd gekrabd. Zijn reactie was echter veel erger. Met een lange haal van zijn klauw haalde hij haar buik open. Bloed welde op, precies zoals hij had gewild. Amare beet zich vast in zijn poot. Meteen zonk zijn kop omlaag en beet hij in haar oor. Ze mocht nu zelf kiezen. Als ze zou meewerken en loslaten was alles prima, maar als ze zou blijven bijten zou ze een stuk oor kwijtraken. Ondertussen bewerkte hij nog steeds haar buik met zijn andere klauw. Dit zou hij echt wel winnen.

Langzaam naderde hij zij doel. Niet lang geleden had hij dezelfde ervaring als deze Rogue meegemaakt. Vechten tot er gesmeekt werd om genade. Dit keer was hij niet degene die smeekte maar Amare. Haar pogingen om hem er af te krijgen werkte hij niet. Draco was te ervaren om door zoiets simpels verslagen te worden. 'Geef me een goede reden.' Langzaam liet hij zijn klauw in een nog onbeschadigd stukje vacht zakken. Eerst was er weerstand en toen schoten zijn nagels door het vel van de kattin heen. Een sadistische grijsn sierde zijn gezicht. Met heel zijn gewicht drukte hij op die ene poot tot dat de rogue zou jammeren. Waarschijnlijk zou hij zelfs dan niet loslaten. Pas als hij er zin in had zou hij stoppen. Voorlopig was het niet zo ver. Ze moest leren dat je niet zomaar een Malfoy kon aanvallen. En al helemaal niet een Malfoy die klaar was voor een gevecht.

Zijn kille blik richtte hij op de ogen van de poes. Strak keken ze elkaar aan. 'Doden zeg je, het is verleidelijk..' Bespeurde hij daar wanhoop in de stem van Rogue? De grijns op zijn gezicht werd nog iets breder. Voor een keer was het een andere kat dan hij die wanhoop voelde. Bijna de zin in het !even verloor. O, wat had hij toen gewild dat iemand hem uit zijn leiden verloste. Maar die tijd was voorbij. Draco was weer opgebloeid. De young-one had vrienden, vijanden, mentors en een doel in zij leven. Er was alleen maar die verwarring rond Stonepaw. Iets wat hij het liefste vergat. 'Maar ik denk dat ik je spaar. Je bent te mooi om deze wereld nu al te verlaten.' Zijn tong gleed over haar gezicht. Nu niet angstaanjagend maar liefkozend. Ha, zijn 'fluffy sexy monstah' Powers werkte nog. Verleidelijk keek hij naar de poes. 'Misschien moeten we elkaar vaker spreken.' Grijnzend keek hij haar recht in de ogen. Macht over anderen was zo geweldig.

Aan de ogen van de poes zag hij dat het werkte. Ze leek vooral verward, precies zijn bedoeling. Verwarde katten wisten nooit wat ze precies moesten voelen en dus voelde ze datgene wat er het meest was. In dit geval hoopte hij dat het liefde was. Zelf voelde hij niks voor de poes. Zijn gevoelens waren voor een ander, een kat waarvoor hij liever geen gevoelens had. Daarom ahde hij liever gevoelens voor Amare. Met zijn geslijm hield hij niet alleen de poes maar ook zichzelf voor de gek. 'Als dat is wat deze 'knappe: poes wil.' Elegant stapte hij van haar af. Een meter verderop liet hij zich zakken en bleef kalm zitten. 'Ik ben zo verliefd.' Zijn blik belande in die van de poes. Dat moment moest hem doen. Want hoe kon deze Martin die hij even geleden nog nooit eerder had gezien nou weten dat hij haar niet bedoelde?

Hij was goed bezig. Amare gedroeg zich nog koppig maar ze zou zo om kunnen zijn. Nog een paar van zjjn glimlachjes. Een lieve opmerking en dan was hij weg. Gewoon verdwenen uit haar leven. Ze zou niet alleen van buiten maar ook van binnen bloeden. 'Tja, ik kon eerst toch niet weten dat je zo'n fantastische poes was.' Opnieuw stuurde hij haar een glimlach. Draco merkte hoe ze hem bekeek en keek zelf ook. Hij moest toegeven dat ze best mooi was. Andere katers zouden wel verliefd op haar kunnen woorden. Maar zij zou niks voor hen voelen. Nee, Amare zou verliefd worden op hem. Een killle kater die moorde en vocht. Zie alleen haar volgende woorden al bewijste dat ze geïnteresseerd was. 'Vele poezen heb ik ontmoet, maar niemand was zo speciaal als jij.'Behalve Dot en Sunset dan. De gedachte erachteraan liet hem weer grijnzen. Dit was gewoon leuk, veel te leuk.

Dit begon uit de hand te lopen. Het was duidelijk dat ze echt gevoelens voor hem begon te ontwikkelen. Zo snel hoefde het voor zijn part niet te gaan. Liever zag hij haar een paar keer meer. Dan langzaam haar hart veroveren en bam, liefdesverdriet. Bovendien zou het zijn gevoelens perfect verdrijven. Zijn innerlijke strijd tussen de familie eer en Stone. Bovendien was het een manier om zijn vriend bevriend te houden. Simpelweg een keer met Amare verschijnen en hem tonen dat Draco bezet was. Meer was er niet voor nodig. Maar hij zou het voorzichtig aanpakken, zodat alles precies volgens plan verliep. 'De eerste? Niet te geloven, iedere kater zou moeten inzien dat jij prachtig bent.' Hij merkte de blos op haar wangen op. Dit was te perfect. Nu zou hij haar laten verlangen naar een volgende ontmoeting. 'Het was leuk om met je te praten en zelfs om met je te vechten.' Hij lachte even. 'Maar ik heb zo m'n taken in de Elite. Ik vrees dat ik afscheid moet nemen.' Even likte hij over haar oor. Na een knipoog draaide hij zich om. 'Ik zie je gauw!' Met een sprong verdween hij in de bosjes, Amare alleen achterlatend. Hopelijk zouden ze elkaar snel weer zien.

+Nieuw topic starten?