Coldbringer

Een zwart-witte kitten voelde een warme adem tegen zijn nek kietelen. Met een slaperige geeuw draaide hij zich naar de warmte. De jonge kitten duwde tevreden zijn neusje wat dieper in de warme vacht voor hem. Hij voelde de Queen bewegen en piepte zachtjes. Voorzichtig opende het jonge katertje zijn ogen en keek op naar de Queen. Ze sliep nog.  Rudekit gaapte eens en schoof een beetje op zodat hij beter lag. Hij kende de Queen niet, maar hij hield van haar warme pels. De Queen was altijd bij hem geweest sinds Rude van de medicine cat’s den was ontslaan. Ze gaf hem melk en warmte.  Alleen liefde kon ze hem niet geven. Hij was niet haar kitten en ze had waarschijnlijk zelf kittens gehad...  Hij was een eenzame kitten die nergens leek thuis te horen. Rudekit gaapte nog eens en legde zijn kopje op zijn voorpootjes, wachtend tot de koude dag voorbij zou gaan.
{ BLACKKIT }

De kleine kater schrok op uit zijn gedachten toen hij plots een stem op de achtergrond hoorde. Geschrokken keek hij op. Zijn blik viel op een wat oudere poes, maar nog niet oud genoeg voor een apprentice. "Hee poepje," glimlachte de poes terwijl haar tong over zijn vachtje gleed. Een zielige piep verliet zijn bekje. Algauw schudde de kitten zijn kopje en kroop hij terug recht, nog maar net in staat om zijn evenwicht te bewaren. Hij wierp uiteindelijk zijn blik op de grotere kitten en bestudeerde haar goed. Wat was ze groot!

Rudekit trok een oor naar achter toen de oudere kitten moest lachen. Het kleine katertje had geen flauw benul waarom ze lachte. Hij was enkel geschrokken. "Hoe heet je?" miauwde de poes. Het kleine katertje overwoog een antwoord toen de poes zich op haar buik liet zakken. Zo leek ze niet meer zo groot en Rudekit voelde zich al wat beter op zijn gemak. Met zijn oogjes hield hij haar in de gaten terwijl hij onhandig neerplofte op de grond. Zijn staartje krulde hij beschermend om zijn smalle lichaampje. Het zag er allemaal wat vreemd uit, maar hij meende het. De kitten wou wel proberen. "Rude..." Probeerde hij uit te spreken terwijl hij zijn amberkleurige oogjes op de poes mikte.

Een kleine glimlach verscheen op het snoetje van de kitten, blij dat de poes hem begrepen had. Het kleine katertje moest het spreken nog wat oefenen, maar het ging toch al wat vlotter. "Ik ben Blackkit." stelde de poes zich voor. Als kitten had hij geen idee hoe hij zich moest gedragen tegenover andere clankatten. Hij zou nooit een prater worden, maar beleefd zijn wel. Nerveus verplaatste hij zijn pootjes en deed zijn mondje open. "Aangwenaam." Bracht hij over zijn lippen.

Glimlachend keek de kitten op, bijna trots. De kitten was niet zo naïef om te geloven dat het iets was om trots op te mogen zijn. Maar het katertje was blij dat hij eens geprezen werd. "Wat kan je nog meer, kleine kanjer?" vervolgde Blackkit. Rudekit kon niet veel, buiten wat stapjes. Hij was te jong. Hij schudde dus maar zijn hoofdje. Maar Blackkit kon hem de dingen leren? "Zwou je kunnen lerem?" vroeg de kitten ambitieus.

"Oh ja zeker, kijk." antwoordde Blackkit. De poes klom overeind zodat ze op alle vier haar poten stond. Ze zakte door haar voorpoten en maakte een rollende beweging. Rudekit bestudeerde haar bewegingen aandachtig en slaagde zoveel mogelijk informatie op in zijn kopje. Blackkit belandde weer netjes op haar poten. "Dat is een koprol, ik denk dat je dat ook wel kan."" grijnsde ze. Het kleine katertje keek haar aarzelend aan. Het was in ieder geval het proberen waard. De kitten kroop overeind zodat hij stevig op zijn korte pootjes stond. Hij zakte langzaam door zijn pootjes en probeerde te rollen. De kitten had echter niet genoeg kracht ontwikkeld in zijn pootjes en kreeg zijn achterpootjes niet van de grond. Met een pijnlijke knal smakte hij weer op zijn buikje. De kitten was echter geen opgevertje en kroop met moeite weer overeind. Oefening baart kunst.

"Je begon heel goed," zei Blackkit. De kitten keek op met in zijn oogjes een zelfverzekerde blik. "Misschien is het nog lastig met je achterpoten. Door veel te rennen en te springen train je je spieren. Als je dat vaak genoeg doet, kan je het binnen de kortste keren wel." vervolgde Blackkit. Het was allemaal een beetje warrig wat de kitten vertelde. Maar de kitten maakte ervan dat hij moest blijven oefenen. Hij zou het kunnen! "Ijk kan het wel!" snoof de kitten hoog gegrepen. Hij zette zijn pootjes nauwkeurig naast elkaar en zakte, wat langzamer dan vorige keer, door zijn voorpootjes. In plaats van enkel zijn achterpootjes te gebruiken, probeerde het katertje gebruik te maken van zijn hele lichaampje. Zijn hoofdje plaatste hij op de grond, als steun. Hij duwde weer met zijn achterpootjes af en het gewicht van zijn lichaam deed hem vooruit tuimelen. Echter was het helemaal de verkeerde kant op. Het was zo schuin als wat. Maar hij had een rolbeweging gemaakt, schuin of niet. Groots kroop de kitten weer overeind.

Een glimlachte sierde Rudekit's snoetje toen Blackkit hem complimenteerde. Hier was hij wél trots op. Het katertje hief trots zijn hoofdje op en glunderde. "Hoe oud ben je eigenlijk?" vroeg Blackkit nieuwsgierig aan hem. "Dhrie wekem." bracht Rudekit uit. Het kwam er vlotjes uit. Een kitten hoorde het niet bij te houden maar Rudekit telde graag de dagen die voorbij gingen. Het herinnerde hem aan de dag dat Mistflare naar Starclan was gegaan. Drie weken geleden om precies te zijn.

"Hmm. Ik wilde je graag een beetje mee naar buiten nemen, zodat je wat meer kon zien dan de nursery. Maar je bent nog wel een beetje heel klein, soldaatje. Dus kom over een paar weken terug, ja? Dan zal ik je mee naar buiten nemen, als ik ook al apprentice ben." zei Blackkit. De kater had de vaardigheden al sneller onder de knie dan een doorsnee kitten. Maar klein? Volgens Rudekit allezins niet. "Ijk bwen niet klein!" probeerde het katertje eigenwijs uit te brengen. Hij probeerde zich groot voor te doen en hief zijn kopje in de lucht. Het zou niet uitmaken, hij was te jong. Maar het was het proberen waard.

Gefrustreerd liet hij zijn oortjes hangen. "Je bent écht wel klein," zei Blackkit. "Maar over een moon kan je wel eens naar buiten. Nu let je moeder ook nog de hele dag op je, dus het zou niet eens lukken om je mee naar buiten te nemen." Het katertje kon dat niet ontkennen, de Queen lag altijd op de loer. Hij boog zijn kopje en een zucht verliet zijn bekje. Tijd was een vijand. Toch zou hij geduldig afwachten, hij vertrouwde op de wijze woorden van Blackkit. "Owke..." antwoordde Rudekit met tegenzin.