Sneakpeak

Volekits tong rolde uit zijn mond wanneer hij deze opende om een geeuw de wereld in te zenden. Hij had zin in een middagdutje, wat geen verrassing was aangezien hij altijd zin had in middagdutjes. Volekit was een van de weinige kittens die niet van spelen hield, wel, verstoppertje vond hij nog meevallen. Met een norse uitdrukking keek de gestreepte kater om zich heen. Zijn amberkleurige kijkers bleven bij een andere kitten steken, ze zag er niet erg vrolijk uit. Misschien was zij net zoals Volekit, chagerijnig dus. De jonge kater had nog nooit een andere knorrige kitten ontmoet, de meeste katten werden pas als warrior of elder knorrig. Nieuwsgierig trippelde hij in haar richting "Hallo", miauwde hij nors, maar diep vanbinnen toch hoopvol.

Volekit was een beetje teleurgesteld wanneer het bleek dat de andere kit gewoon een rotdag had. "Heb jij ook zo'n rotdag?", vroeg ze. De gestreepte kater kwam naast haar zitten. "Ik heb altijd rotdagen", mompelde Volekit, zijn stem was verrassend laag voor zo'n klein ventje.

De andere kitten leek verbaasd. "Altijd rotdagen? Man, zwaar leven heb je dan.", Volekit knikte, er ging geen dag voorbij waarop hij niet in de modder viel, of met grote honger wakker werd terwijl de prooistapel helemaal leeg was, of lastig gevallen werd door luidruchtige kittens. "Het wend wel", mompelde hij. "Wat is er zo rottig aan jouw dag?",

"Ach. Ik ben het kamp, en dan vooral de nursery, nogal zat. Ik wil gewoon zó graag apprentice worden, maar dat lijkt nog eeuwig te duren.", Volekit keek verrast op. Ze wou apprentice worden? Dat was toch niet te geloven? Als apprentice was de kans om in de modder te vallen, of gebeten te worden door een slang, veel groter. Kortom, de kans op een rotdag was stukken groter. "Jij wìl apprentice worden?", zijn amberkleurige ogen waren groot van verbazing.

"Ja natuurlijk!", antwoordde de gestreepte kitten. "Jij wil graag voor altijd niks blijven doen, luilak?", Vroeg ze vervolgens. "Nee, ik zou wel eens uit mijn nest komen om iets te gaan eten, of zo iets", miauwde de jonge kater. Volekit wilde echt geen apprentice worden, hij had geen zin om achter vogels en muizen aan te moeten hupsen.

"Maar het liefste zou je hebben dat iemand je een maal bracht?", miauwde de gestreepte kitten. "Ik zou er zeker geen nee tegen zeggen", grijnsde de lichtbruine kater. "Je bent me er een hoor, Vole.", Blackkit leek zin te hebben om te spelen, Volekit hield niet van spelen. Maar, misschien kon hij het nog eens proberen? Met ingetrokken klauwtjes sprong hij op de andere kitten en drukte zijn voorpootjes tegen haar gezicht.

"Nou, meneer de prins, als ik dan een geweldige apprentice ben, en jij op je dikke reet zit, zal ik jou je kostje komen brengen.", hoorde hij de gestreepte poes zeggen. "Ik zal je ewig dankbaar zijn", grinnikte de lichtbruine kater. Volekit sprong geschrokken achteruit wanneer de andere kitten naar zijn poten hapte en viel op zijn rug.

"Ja, dankbaar moet je me wel zijn", miauwde de gestreepte poes. "en ik verwacht wel wat terug.", vervolgde Blackkit. "Zoals wat?", De andere kitten was ondertussen op Volekit gesprongen. "En ik wil eeuwige erkenning dat ik sterker ben," grijnsde de gestreepte kitten, waarbij ze zich op Volekits buik oprolde. "Ja, ja, natuurlijk, maar ga van me af voordat je me helemaal verpletterd", Ze zag er licht uit, maar was eigenlijk echt zwaar

Blackkit leek diep na te denken. "Je mag niet meer chagrijnig tegen me doen. Tegen iedereen mag je chagrijnig en je negatieve zelf zijn, maar niet tegen mij, want ik vervul je levensbehoeften.", besloot ze uitijndelijk. "Oké dan", mopperde de lichtbruine kitten, die al snel besefte dat dat al geen goed begin was. "Ik vrees dat je daar zelf voor moet zorgen," lachte de gestreepte poes. Volekit moest zichzelf inhouden om te klagen en zuchte diep in de plaats. Hij drukte zijn voorpootjes tegen Blackkit's buik en probeerde zich ondertussen onder de andere kitten vandaan te worstelen.

-Vole is nu eenmaal gemeen xD

"Ga je nu nog mopperen ook?", de gestreepte kitten leek verbaasd. "Sorry hoor, heb je ooit eens geprobeerd om een gewoonte af te leren?", miauwde Volekit verontwaardigd. Zijn techniek om Blackkit van zich af te krijgen werkte tot nu toe niet. De lichtbruine kater begon haar te kietelen, in de plaats van haar van zich af te duwen. Zelf kon Volekit absoluut niet tegen kietelen, en met een beetje geluk, Blackkit ook niet.