We're like silent prayers in the night {Dauntrose & open}

Sinds enige dagen had ze het weer rustig aan gedaan. Sinds het voorval met haar broer zorgde ze zeker dat ze genoeg rust had, en enigzins genoeg voedsel binnen nam om niet weer hetzelfde als toen mee te maken. Ondertussen waren haar wondes alweer aan het genezen. Af en toe kneep ze er nog een oogje bij toe. Als ze bijvoorbeeld de den in en uit kwam. Of één of andere sluipoefening voortoonde aan haar leerlingen. Slender snoof even bij die gedachte. Ze had de twee dan al een tijdje niet meer gezien. Maar ze wist dat één van hen weldra warrior zou worden. Er waren al een paar Moons voorbij gegaan zonder dat ze het zelf goed doorhad. Er gebeurde dan ook teveel om zich druk te maken over de naderende warrior ceremonie van één van haar apprentices. De poes ademde diep in terwijl ze zich onder de takken van een boom liet zakken. Het gebeurde nog steeds dat ze 's nachts ronddoolde in het territorium, nadenkend over soms nutteloze dingen. Maar vannacht dacht ze ergens anders aan. 

De poes snoof toen ze aan de laatste ceremonie terugdacht. De ceremonie waarin haar twee beste vrienden warrior werden. Of eigenlijk dacht ze aan de poes die zoveel voor haar betekende. Dauntrose. Wat was er nu gebeurt met haar? Ze zag de poes nog zelden en sprak al helemaal niet meer tegen haar. Waar was het fout gegaan? De poes schudde haar kop toen ze geen antwoord kreeg. Ze miste de gesprekken met haar. Met een zucht liet ze haar kop op haar poten vallen. Wat was er gaande?

Dauntrose snoof de kille nacht lucht op. Ze was niet meer zo opgefokt en vrolijk als altijd. Eigenlijk had ze haar levenslust wat verloren. Riverpaw die ze nooit meer zag... Mazepaw die haar humor niet mocht en dan... Ze keek met een ruk naar boven om de tranen binnen te laten. Het was nu niet het gepaste moment. Toch werden de sterretjes wazig. Slender...

Geruisloze poten wandelden over de grond. Fronsend bleef de jonge warrior staan. Daar was het geluid weer. Ze sloot haar mooie blauwe ogen en liet haar bekje open hangen. De poes die heel de tijd in haar gedachten zat kwam dichterbij. Ze draaide zich langzaam om. Slenderstep zag er goed uit. Anders dan zij, al kon ze natuurlijk niet klagen. Maar toch... Ze hoorde het wel goed van andere Clangenoten. "Dauntrose je vacht is zo dof, wat is er?" "Oh je bent zo mager, is er iets?" "Hey... is er iets je ogen staan zo verdrietig." Ze werd gek van al die vragen, maar ze wist dat het waar was.

Spoiler:

De poes deed haar best om een zucht te onderdrukken. Toch lukte het haar niet en sloot ze vervolgens haar ogen. Ze wist dat de poes het druk had nu. Met haar warriortaken en zo. Maar toch miste ze hun gesprekjes samen en hun jacht spelletjes. Ze haalde de poes nog steeds voor de geest als een vriendelijke apprentice. Hoewel haar nieuwe warriornaam haar ook wel stond. Slender opende haar ogen toen ze meende voetstappen te horen. Wel meteen klaarde haar gezicht op. "Dauntrose," Sprak ze stevig en stabiel. Maar ze liet niets aan het voorval over. Het was duidelijk dat ze blij was met dit weerzien.
Haar blik ging naar de poes haar lichaam. Het was duidelijk dat ze de Leaffall al had zitten. In tegenstelling tot haarzelf waarbij ze zelf nog een mooie dikke vacht had. "Nachtmerries?" Meende ze. Het was de eerste reden die haar te binnen schoot waarom iemand een nachtwandeling ging maken. Tot slot had ze er zelf last van.

Slendersteps ogen gingen open. Nu was het moeilijker om haar aan te kijken. Haar hart bonkte tegen haar borstkas. "Dauntrose," Het klonk stevig en stabiel, maar ze zag het wel. Het gezichtje was opgeklaard en er klonk een vreugdevolle toon onder haar begroeting. Zijzelf keek even naar de grond om dan te knikken. "Nachtmerries?" Ze schudde haar kop en keek weer naar de zwarte ogen. Haar blauwe ogen stonden gevoelloos, niet meer zo vrolijk als voorheen. Alleen tegen Roughpaw kon ze gewoon doen en die was trouwens veel jonger en had andere vrienden. Ze ging zitten en sloeg haar gevlekte staart rond haar poten. De calico vacht was langer door de winter, maar wel dof door het verdriet en de honger. "I-ik kan gewoon niet slapen... Niets speciaal.", mompelde ze verdedigend.

Een ruige wind trok over haar rug heen en Slender rilde even maar richte toen haar aandacht weer op haar vriendin. 'I-ik kan gewoon niet slapen... Niets speciaal.' Slender keek de poes licht bezorgd aan. Maar hield de vraag toch voor zichzelf. "Hoe gaat het nu met je? -Met warrior zijnde." Ze had de poes lang niet meer gezien. En ergens baarde haar uiterlijk haar wat zorgen. Tevens waren er ook de verhalen die vertelden dat het niet goed ging met haar. Ze bleef de poes nog een tijdje bezorgd aankijken maar wende toen toch haar kop af en sloot haar ogen om van de wind te genieten.

Ze zag de vraag in de zwarte ogen en de bezorgdheid. "Hoe gaat het nu met je? -Met warrior zijnde." Dauntrose keek niet weg. Ze zou haar naam eer aan doen. Haar blik doorboorde dan ook die van Slenderstep. Daunt had drie betekenissen. Ontmoedigen, die had ze al bereikt want Slender leek erg bezorgd. Dan nog intimideren en bang maken. Bang maken zal er niet tussen zitten, maar ze was goed bezig met intimideren. Ze snoof toen de zwart-witte poes wegkeek. Daarjuist zat nog gevoel, verslagenheid in haar stem. Nu niet meer. "Goed. Ik heb een eigen apprentice." Haar stem was kil. Ze tuitte haar lippen een beetje. Natuurlijk kon ze haar gevoelens niet onderdrukken en ze voelde nog steeds liefde, maar Slender had dat nooit voor haar gevoeld. En dat deed haar pijn, meer pijn dan een gevecht, meer dan een doorn in je poot. Meer dan alle pijnen die bestonden.

Ze probeerde zo voorzichtig mogelijk te antwoorden. Maar hoe meer ze leek te zeggen hoe killer de antwoorden van de poes leken te worden. Slender zuchtte en liet haar kop toen maar hangen. "Het spijt me... Voor wat dan ook." Ze had zo het gevoel alsof het allemaal haar schuld was. Hoewel ze elkaar niet vaak zagen en de poes zich afvroeg als Dauntrose iets wist van haar relatie met Ravenheart, of zelfs maar iets van Blackkit, stelde ze toch maar niet de vraag. De poes moest zelf maar spreken als ze daar zin in had.

Awh poor slender :')

De woorden bleven door haar kop spoken terwijl de poes haar kop naar de grond bracht en schudde. Neen ze had dit helemaal verkeerd aangepakt. Ze bracht haar poot voor haar ogen en wende zich zo van de poes af. Waarom moest ze haar zoveel pijn doen met iets wat ze niet wist wat er aan de hand was. Haar blik verstarde voor zich uit en ze hield haar adem in toen de poes opnieuw sprak. Haar woorden herhalend. Alleen dat laatste. Dat laatste deed haar opkijken. "Daunt," Ze kreeg bijna tranen in haar ogen. Dit was veel erger dan alles wat ze had meegemaakt. Veel erger dan de dood van de twee apprentices die ze had meegemaakt. Veel erger, dan Daunt te laten vallen. De poes keek weer op in de calico haar blauwe ogen. "Dauntrose, neen. Zo meende ik het niet. H..Het kwam door de emoties. Je moet begrijpen..." 'Mam?' De zwarte poes draaide haar kop voorzichtig om toen ze zich de gevolgen van dit alles bedacht. "Blackkit.. Niet nu. Ga terug naar het kamp. Ik kom je zo wel halen." Ze keek de jonge kitten smekend aan toen ze haast begon te huilen. "Het spijt me," Bracht ze tegen Dauntrose. Vervolgens liep ze naar de kitten toe en tilde haar op. "Blackkit, niet nu schat. Mam is in gesprek." Ze plaatste de kitten weer terug neer voor de nursery waarbij ze de kitten een zachte tik op haar kopje gaf. "Ik kom zo terug," Toen draaide ze zich om en liep het kamp weer uit. De andere kant van Dauntrose uit. Ze wilde dit niet erger maken dan het al was. Misschien had ze wel gewoon wat rust nodig. Net als haar.

De zwarte poes draaide zich om om terug het kamp uit te lopen toen de stem van Blackkit haar terug riep. Automatisch gingen haar oren in haar nek liggen hoewel ze niet kwaad was. Ze keerde zich terug om naar de kitten. "Black, ik weet dat dit moeilijk voor je is. Maar laat me dit even oplossen. Daarna keer ik terug. Ik beloof het je." Het was niet de eerste keer dat de poes een belofte of een regel brak, maar deze keer zou ze wel proberen zich aan de belofte te houden. 

Hoewel ze al een lange tijd verzonken was in haar gedachte's schrok ze niet toen ze in de verte de stem van Daunt dacht te horen. De zwarte poes keek op en inderdaad. In de verte herkende ze vaag de calico vacht. "Dauntrose?" Voorzichtig stapte ze op de poes af maar hield een ruime afstand tussen hen in. "Dauntrose? Stop met huilen. Ik ben bij je." Ze was niet zeker van haar zet maar ging in afwachting op de grond liggen waarbij ze haar staart om haar poten sloeg.

De poes keek op maar tranen welmden op in haar ogen. "Hoe kun je Daunt! Ik dacht dat we vrienden waren." Met enige moeite duwde ze de poes van zich af waarbij ze wegliep en een eind van haar vandaan haar rug naar de poes toekeerde. "Het spijt me Daunt." Ze veegde de tranen weg waarbij haar ogen bloeddoorlopen werden. Alle pijn en leed die haar broer veroorzaakt had door hun ouders te vermoorden was er in zichtbaar. De poes schoot een klein dankgebed naar Starclan die ervoor zorgde dat het nacht was. Ze blende zich perfect in de schaduwen van de bomen zodat de poes moeite zou hebben om haar te zien. Opzettelijk schopte ze een steentje de andere kant op om kabaal te maken op het verkeerde spoor. Dit gaf haar de kans om de poes langs haar rug aan te vallen. "Jij dwaas, Dauntrose" Ze pinde de poes vast met haar nagels tegen de grond waarna ze haar tanden stevig tussen de poes haar nekwervels plaatste. "Nog laatste woorden? Vriendin."

Hehehe badass slendie >D

De zwarte poes greens duister terwijl haar poot de calico poes onder haar in bedwang hield. Het leek er niet op dat de poes nog wat nuttigs ging zeggen dus gaf ze haar een lik over haar wang waarna ze haar poot over de poes haar keel haalde. Net toen ze wou toeslaan schreeuwde een stem ergens vlakbij en werd ze met een ruk van de warrior geworpen. Veel tijd om te kijken had ze niet want ze voelde de kitten haar tanden al op haar poot bijten. De zwarte poes keek haar poot aan en vervolgens Blackkit die onder Daunt's hoede genomen werd. De poes gromde naar de twee waarna ze weer verdween in de schaduwen en de anderen achter liet. Niet wetend dat ze een fijn spoor van bloed achter zich liet.