Playinggg

Opgerold lag het zwart-witte katertje van een paar moons oud in de nursery, terwijl zijn amberkleurige oogjes naar voren gericht waren. Met een snelle beweging haalde het katertje zijn voorpoot over zijn oogjes en opende zijn mondje in een gaap. Een rij van kleine witte tandjes werden zichtbaar. Met een slobberend geluidje liet hij zijn kaakjes weer op elkaar vallen. De kitten hees zich overeind en strompelde van het mosbedje. Zijn staartje zwiepte verveeld achter zijn pootjes aan, die de nursery rondliepen. "Hee!" Het katertje botste bijna tegen een jonger zwart-wit poesje als ze niet opgewekt had gepiept. "Hallo.." Zei hij kort, misschien zelf vriendelijk. Want ja, hoe deed je dit soort dingen?

Rudekit was slechts een moon ouder dan het poesje dat voor hem stond maar voor haar moest hij vast groot lijken. Het katertje had er wat moeite mee om dat in te beelden, gewennende altijd de kleinste te zijn. "Ik ben Burningkit," Glimlachte het poesje. "Rudekit, aangenaam." Begon hij met een zwak glimlachje. Een kleine glimlach kon er wel vanaf.

Een glimlach verscheen op het snoetje van Burningkit. Het katertje krulde ongemakkelijk zijn staart om zijn kleine lichaampje, niet in staat iets terug te zeggen. Met zijn pootje streek hij zenuwachtig over de grond. "Heb je zin om te spelen?" Vroeg het poesje en weer die liefelijk glimlach verscheen op haar snoetje. Waarom ook niet? Het katertje knikte kort. "Wat wil je doen?" Vroeg hij, zijn ogen priemend in de hare.

Zijn poten zochten onbewust naar het lichaam van de poes waar hij zich de afgelopen paar dagen heerlijk tegenaan had kunnen rollen om zo samen in slaap te kunnen vallen. Echter konden de poten het lichaam niet vinden en hoe ver ze ook gingen, hij voelde geen Burningkit. Ongerust opende hij dan ook zijn ogen en op het moment dat hij zijn zusje niet vond waar ze hoorde te liggen spande hij zijn lichaam meteen aan en sprong vervolgens op. Zijn ogen begonnen nu alweer wat meer kleur te krijgen, zo te zien gingen ze niet precies lijken op de ogen van zijn moeder. Niet blauw in ieder geval, want de kleur begon langzamerhand meer naar de geelgroenige kant te gaan. Uiteindelijk zouden ze goud worden, maar dat wist Light natuurlijk nog niet.

Zijn blik viel plotseling op haar zwart met witte vacht, voor haar zat een kleine kater die hij een maan ouder dan hem inschatte. Oh, dus dat was wat er gebeurde? Ze ging andere katten ontmoeten, even ongemakkelijk bleef hij daar staan. Nee, hij wilde erbij zijn. Hij wilde weten wat de andere kater allemaal tegen haar te zeggen had. Zij was zijn kleine meisje en die moest hij immers beschermen. Met grote passen kwam hij dichterbij, waarna hij uiteindelijk naast Burning ging zitten. Zijn vacht tegen de hare. Een lieve glimlach verscheen op zijn gezicht en hij gaf haar een lik over haar oor. "Hallo, zuslief." Glimlachte hij, waarna hij naar de andere partij keek. Die moest maar eens gauw oprotten, maar dat ging Light niet meteen zeggen natuurlijk. "En wie is dit?" Zei hij, een zelfverzekerde glimlach stond op zijn gezicht en hij zat extra groot en sterk naast zijn zusje. Ze zou voor hem kiezen, daar was hij zeker van.

Een nog onbekend gezicht dook op, die zich naast zijn gesprekspartner plaatste. Het bleek het broertje van Burning te zijn, Lightkit. "Rudekit, Lightkit. Lightkit, Rudekit," Stelde Burningkit de twee katers aan elkaar voor. Hij knikte bij de woorden van Burningkit. "Aangenaam." Zij hij kortaf, maar toch beleefd. Een ietswat nerveuze blik lag in zijn kittenoogjes. De andere kater maakte zich groter, alsof hij iets wou bewijzen. Rudekit herstelde zich al snel van zijn nerveuze houding. Hij was tot slot de oudste hier.

De kater voelde zich sterk, want dat was hij ook. Hij was het kleinkind van de clanleader tenslotte, het zat in zijn bloed om sterk, groot en machtig te zijn. Zijn moeder was daar het perfecte voorbeeld van, al was ze misschien niet sterk en groot - ze was slim en snel en dat had zo ook zijn voordelen. Zoals Burningkit misschien weer minder sterker zou worden dan hem, maar hij twijfelde er niet aan dat ze hem perfect zou aanvullen en hij haar. Zijn blik gleed over de kater heen, die zich leek te herstellen nadat hij even nerveus had geleken. Een glimlach krulde zich rond de lippen van Light, als je naïef was kon je vast niet zien dat het meer een sarcastische glimlach was, alsof hij de kater uit aan het lachen was. "Aangenaam Rudekit." Zei hij, zijn woorden rustig en vol met kracht. En dít moest ouder dan hem zijn? "Duss.. gingen we een spelletje spelen?" Hij keek even naar zijn zusje. "Je vindt het toch niet erg als ik meedoe..?" Hij fronste even terwijl hij haar diep aankeek. Ze vond het toch niet erg?

De katertje trok een oor naar achter toen Lightkit vroeg of hij mee kon doen, op wat zijn zusje instemde.  De kitten zweeg, hij voelde dat hij hierin geen mening had. Rustig staarde hij naar zijn voorpootjes terwijl hij zijn oogjes zachtjes toekneep.  "Ik zat er net aan te denken dat we misschien verstoppertje konden spelen in de nursery?" Stelde Burningkit voor. Rudekit keek op. Verstoppertje? Het katertje had het spel een poosje terug voorgesteld aan de Queen die voor zijn zorg in stond, maar ze had er nooit mee ingestemd. Hierna had hij het nooit meer gevraagd. Het katertje probeerde een glimlach op zijn snoetje te toveren toen Burningkit hem een glimlach gunde. Het lukte aardig. Het poesje vroeg aan zijn broer of hij wou tellen en algauw speurde Rudekit’s oogjes de nursery rond naar een goede verstopplaats.

Zijn zusje begon over een spel dat verstoppertje heette en een glimlach krulde rond zijn lippen. Hij zou zijn zusje wel eens laten zien hoe goed hij was in dit verstoppertje, de beste zelfs. Hij zou de anderen super snel vinden, dat zeker. En dan zou hij super lastig zijn om gevonden te worden! "Goed." Antwoordde hij op haar vraag of hij wilde beginnen met tellen en daarom sloot hij ook zijn ogen. "1.." Begon hij, rustig en kalm. Zijn oren waren echter gespitst, hij wilde horen welke kant ze op gingen.

"1.." Rudekit hees zich met een ruk overeind en draaide zich haastig om. Hij wist stilletjes te blijven, wetende dat Lightkit met wat moeite elke beweging kon horen. Het katertje zette het op het lopen, zonder echt te weten welke kant hij op ging gaan. Een afstand voor hem liep Burningkit die nog even snel achterom keek en hem mee wenkte. Een beetje absurd vertraagde het katertje, twijfelend zijn eigen idee te volgen of de poes te volgen. Algauw begon hij weer te rennen, deze keer Burningkit volgende. De kitten vertrouwde haar. Maar was dat wel een goed idee? "Kom, we kunnen hier zitten," Sprak Burningkit, naar een stapel takken en mos wijzend. De kitten betwijfelde of ze er met twee in konden maar de tijd drong. Hij zou geen kans meer maken als hij nog een andere verstopplek moest uitzoeken.

Snel kroop het katertje onder de berg takken naast Burningkit. Het was krap maar het paste. Rudekit probeerde zich zo klein mogelijk te maken zodat de poes wat meer plaats had. "Sorry!" Verontschuldigde hij zachtjes. "Hij gaat ons hier nooit vinden," Grinnikte Burningkit. Een geamuseerde glimlach hing op Rudekit's lippen. Hij moest toegeven dat het helemaal geen slechte verstopplaats was. Burningkit was goed in dit spel. "Sorry.. trouwens.. Dat hij er ineens bij kwam." Zei Burningkit. De kater draaide zijn kopje naar haar. "Hij is je broer en hij geeft om je." Antwoordde hij, kalmer dan hij had verwacht Zelf had hij nooit broers of zusjes gehad en daar baalde hij om. Maar ze zouden net als hem moederloos zijn. Het was beter zo.

De kitten lette goed op om hun passen te kunnen horen, maar hij kon ze niet bepaald plaatsen. Gelukkig had hij de getallen geleerd, anders zou hij nu voor schut staan tegenover zijn lieve zusje. ”98, 99, 100!” Weerklonk zijn stem enthousiast door de Nursery heen, waarna hij zijn ogen opende en rondkeek. Een paar Queens waren wakker geschrokken van zijn stem en keken hem nu kwaad aan, maar hij besloot hen gewoon ook een kwade blik toe te werpen. Moesten ze maar ergens anders gaan slapen, deze Nursery was zijn thuis en hij zou niet stiller voor hen zijn. De kater begon meteen met zoeken, hij keek achter iedere Queen, snuffelde in het rond en bleef even verbijsterd stilstaan. Shit, waar waren ze nou?

Een glimlach sierde zijn snoetje toen Burningkit hem een speelse knipoog gaf. Het katertje was blij eens weg te zijn bij de Queen en wat andere kittens te leren kennen. En zeker als het op verstoppertje spelen aankwam! ”98, 99, 100!” Klonk er enthousiast. Rudekits oortjes schoten naar voren toen hij Lightkit luid 100! hoorde roepen. Het ventje moest een nieuwsgierige poging, om eens te spieken welke kant Lightkit op was gegaan, bedrukken. Hij dook wat verder ineen en probeerde zo min mogelijk geluid te maken.
{ Sorry weinig inspiratie en wat laat D;}