Kip
1232
Actief
✦Innocence dies screaming, honey, ask me i should know✦
| |
|  Onderwerp: Short stories  ma 9 maa 2015 - 21:38 | |
| Hallo mensen! Op mijn school wordt er een wedstrijd gehouden in allerlei creatieve dingen(Ze noemen het de AI en 3 andere scholen doen mee) en ik doe dus mee met de voorrondes van opstel! Dat houd in dat ik een kort verhaal met het thema paradox moest schrijven, en dat heb ik dus gedaan. Nu vroeg ik me af, heeft iemand misschien nog tips voor mij? Het is de bedoeling dat je meteen in het verhaal wordt getrokken en je het misschien 2 keer moet lezen voor je het iets beter snapt ^^ - Ik ben een verdwaalde Geest:
Ik ben een verdwaalde Geest
Als ik mijn ogen open deed, zou de wereld dan vergaan?
Het was een angstaanjagende vraag die mijn hoofd op hol liet slaan.
Niks was waar. Alles zou een leugen kunnen zijn die door anderen in mijn hoofd gepropt was.
Zelfs die gedachte zou niet waar kunnen zijn en hoewel ik de lakens op mijn lichaam voelde, wist ik niet eens of dat werkelijk echt was.
Ik hoorde stemmen die zachtjes een naam fluisterden. Mijn naam, veronderstelde ik. Maar het was mijn naam niet. Hoe ik dat wist, wist ik ook niet. Het was een vlaag van een herinnering die als een vogel was langs gevlogen. Maar toen ik er wanhopig naar graaide om hem te kunnen vangen en koesteren, vloog hij beledigd weg. Hij liet me achter met alleen een paar veren die niets zeiden.
Ik kon horen, voelen en ik was zelfs in staat een beetje te ruiken. Maar alles ging als een automatisme. Het gebeurde, maar tegen het ritme ingaan kon ik niet. Het enige waar ik toe in staat was, was mijn ogen openen. De moed daarvoor had ik echter niet.
Bang was ik, dat mijn wereld zou vergaan.
“Julia, word wakker. Juul, we zijn hier”
Ik wilde ze wegduwen, wegsturen, als een wild beest achter ze aan jagen; ik was bang voor de mensen die als geesten om mij heen stonden. Steeds opnieuw fluisterden ze die naam, samen met zoete woorden die als vergif voor mijn geest waren.
Maar ik was Julia niet, ik was niet wie zij denken dat ik was. Ik was een geest in het lichaam van een vreemde.
Toen durfde ik het; ik opende mijn ogen.
Fel licht dreigde mij blind te maken en toen ik daar eindelijk aan gewend was, zag ik iets nog veel angstaanjagenders.
Gezichten, gezichten van mensen die ik zou moeten kennen. Woorden van blijdschap rolden uit hun mond en tranen van vreugde uit hun ogen. Maar ze hadden het mis, ik was Julia niet.
Ik heb het nog honderd keer gezegd, dat ik hun geliefde dochter Julia niet was. Honderd keer heb ik proberen uit te leggen dat ik iemand anders was. Maar honderdeneen keer zeiden ze me dan dat ik een auto ongeluk heb gehad. Dat ik in de war was.
Daarna hebben ze mijn hele leven lang verteld wie ik was, me gedwongen te zijn wie ze dachten dat ik was.
Totdat ik mijn ogen opende.
Als men dit leukt vond, dan zal ik misschien meer korte verhalen posten c: Xx Kip  |
|
