Perfect is boring |+Airkit|

De sneeuwwitte vacht van haar moeder was zo zacht, de kleine rode poes wou er wel voor eeuwig tegen aanliggen. Ze geeuwde fel en haar kleine scherpe tandjes waren duidelijk zichtbaar. Zo te zien waren al haar sibs al aan het spelen, niet moeilijk als je bedacht dat het al bijna Sunhigh was. Ze zag dat haar zus, Airkit, nog in de buurt zat en trippelde er naar toe. Een beetje onhandig kwam ze tot stil stand. De sierlijkheid die haar zusjes hadden miste ze en soms kon ze nogal eens vallen door haar lange poten. "Heey, alles goed?" Miauwde ze luchtig tegen haar zus. Soms dacht ze dat de wind haar gewoon kon wegblazen, zo fijn gebouwd was ze. Maar waarschijnlijk kwam daar de naam, Airkit, ook vandaan.

+Airkit

Er was iets met haar zusje, maar ze kon nogal moeilijk haar vinger erop leggen. "Oh ja hoor! en met jou? Kan jij ook niet wachten op apprentice worden?" Miauwde haar zusje, een normale katten zou haar leugentje hebben geloofd, maar zij was haar zus en zoiets geloofd ze niet. " Inderdaad, maar wat is er echt? Ik ben je zusje, mij kan je niet om de tuin leiden." Nieuwsgierig keek ze haar zus aan. De grote kattin doet er alles aan om haar familie gelukkig te maken, deze keer zou ze geen uitzondering maken.

"De andere kittens laten me vaak niet meespelen. Mam zegt dat het door Papa komt" Beantwoorde haar zusje haar vraag. Eventjes stonden haar amberkleurige oogjes triest, maar dat maakte al snel plaats voor vastberadenheid. "Laat ze maar denken wat ze willen, mama zei tegen mij dat wij sterker zijn. Want papa had een hard leven, dus zijn wij ook sterk!" Miauwde ze trots en vol zelfvertrouwen. "We zullen die andere kittens eens laten zien wat leuk is. Ze zullen smeken om mee te doen!" Grinnikte de calico poes.

De oogjes van haar zus gingen vrolijk staan en blij glimlachte ze. Soms kon ze er moeilijk tegen als iemand van haar familie droevig was. "Dankje Cinderkit. Jou kan ik altijd vertrouwen." De zandkleurige kitten gaf haar een likje en spinnend nam ze deze in ontvangst. Zonder waarschuwing sprong ze op haar zusje af, nu het probleem van haar zus eindelijk van de baan was, wou ze spelen. "Kijk maar uit voor de machtige Cinderkit!" Grauwde ze speels. Ze maakte zich extra groot en stond op haar achterpoten. Helaas kon ze dit niet lang volhouden en mee viel ze weer op de grond.

Haar zusje moest lachen om haar val en opgelucht haalde de rode tabby adem, ze kon nog lachen. "De machtige Cinderkit die niet eens kan blijven staan!" Giechelde de tabby terwijl ze haar een tik gaf. "Kun jij het beter dan?" Miauwde ze uitdagend. Glimlachend keek ze haar zus aan, wedde dat ze het zelf niet kon?

De tabby kitten pakte enkele takjes van de nursery boven haar hoofd vast. Kwaad keek ze haar zusje aan, dat is vals spelen! "Zie je!" Miauwde ze kitten enthousiast. "Maar dat is vals spelen!" Miauwde ze kwaad, maar als snel verdween de kwaadheid in haar blik voor sluwheid. Zachtjes sloop ze richting de tabby, ze zou haar eens een lesje leren. Met haar grote gestalte zou dat wel moeten lukken. Zonder waarschuwing vloog ze op haar zusje af en duwde haar op de grond. Terwijl ze hevig tegenstribbelde, hield Cinderkit haar op de grond met haar massieve poten. Voor een kitten was ze behoorlijk groot en al zeker voor een kattin. Meestal maakte dat haar onzeker, maar soms was het wel handig.

"Laat me los." Miauwde de kitten kwaad. De rossige kitten lachte, "Enkel als je toegeeft dat je vals speelde!" Een twinkeling in haar ogen zorgde ervoor dat haar bevel niet zo hard aankwam. Al zorgde haar stem daar wel voor, ze kon niet fluisteren en gewoon praten klonk in sommige katten hun oren als een hels kabaal.

"Niet vals, gewoon slim. Laat me nu los!" Haar zus werd blijkbaar kwaad en vlug sprong ze van haar af. Het was enkel om te spelen geweest en nu keek ze schuldbewust naar de grond, misschien was ze wat te hard geweest. Vaak verloor ze haar zelf in een spelletje en werd ze wat te wild. "Sorry, heb ik je pijn gedaan?" Miauwde ze voorzichtig. Haar grote lijf was zwaar en slungelig, het was niet haar fout dat ze zo geboren was. Maar ze zou er wel mee moeten leren leven, waarschijnlijk.

"Nee!" Piepte haar zusje geschrokken. "Nee dat deed je niet hoor... Ik, ehh. Ik kan gewoon niet tegen mijn verlies" Miauwde de tabby. De rode kattin lachte, "Dan zit het in de familie!" Ze wist ook wel dat ze niet de beste verliezer was, maar ze had liever dat ze eerlijk verloor. Ze keek dromerig naar de uitgang, als ze apprentice was konden ze eindelijk naar buiten. Toch ging ze niet, zoals haar andere zusje Dappledkit, zonder toestemming het kamp uit. Nee, daar was ze te verlegen voor. Tegenover haar familie en vrienden was ze ontzettend open en floepte ze er alles uit. Maar als ze eenmaal in de buurt kwam van vreemde katten werd het een probleem. "Ik kan niet wachten tot we apprentice zijn." Miauwde ze dromerig en ze wist dat haar zusje er net zo overdacht.

"Shrewstar en Innerghost zullen trots op mij, ehh, ons worden!" Ze zag de onzekerheid bij haar zusje en deelde dit met haar. "Ze zullen zeker trots worden op jou!" Miauwde ze met een blik van trots, haar tabby zusje zou een sterke warrior worden. Haar andere, calico zusje, waarschijnlijk ook. Maar het probleem was dat de rode kattin niet helemaal zeker was of diens loyaliteit wel bij de Shadowclan lag. "Maar of ik zo'n goede warrior zal worden." Miauwde ze er zachtjes achter aan. Haar blik gleed af naar haar poten en bestudeerde ze. Wat als ze niet goed genoeg zou zijn? Als ze niet nuttig zou kunnen zijn voor de clan?