Time To Hunt {+ Mazepaw}

De gestreepte kater trippelde rustig, maar opgetogen de zwart-witte poes achterna. "Kan jij goed jagen?", vroeg Mazepaw haar. Als zij hem dezelfde vraag zou stellen, zou het antwoord gewoon 'nee' zijn. Als hij een muis zou krijgen voor elke keer dat hij uitgleed tijdens het jagen, zou hij nooit met lege poten thuiskomen. Meestal gaf hij de schuld hier van aan zijn leeftijd. Hij was nog aan het groeien en zijn hersenen waren nog niet gewend aan zijn nieuwe lichaam, maar soms was de gestreepte apprentice bang dat hij voor de rest van zijn leven klungelig zou blijven.

De gestreepte tabby knikte bij de woorden van de gevlekte poes. "En bij jou? Lukt het bij jou al?", zoals verwacht schudde Mazepaw zijn kop. "Ook niet verbazingwekkend, het enige wat mijn mentor mij leert is aan boomtakken hangen", hij kon ook moeilijk om een nieuwe mentor vragen, tenzij Tallshadow in de medicine cats den terrecht kwam. "Zullen we naar de Little Creek gaan? Ik wed dat daar vast wel wat te vinden is.", de bruine tabby knikte bij Smokepaws voorstel. Waar water was, was prooi.

"Misschien moet je eens met je mentor praten? En zeggen dat je geen apprentice bent om maar op je gat te zitten?", stelde Smokepaw voor. De gestreepte apprentice schudde zijn kop. "Ik denk niet dat hij veel tegenspraak van zijn apprentices tolereert", miauwde Mazepaw, met fronsende wenkbrauwen. Hij hield de andere apprentice met zijn staart tegen wanneer de geur van veldmuis zijn neus binnendrong. Hij zakte in sluiphouding, sloop een beetje onhandig vooruit en sprong op het bruine peestje, dat hij direct doodde met een beet in de nek.

"Mooie vangst", er groeide een glimlach om zijn lippen bij deze lovende woorden. "Bedankt", miauwde de gestreepte kater, waarna hij zijn vangst op de grond liet vallen en er wat aarde over schraapte. Er lag een glunderende uitdrukking om zijn lippen. Vandaag, die ene mooie dag in het begin van newleaf, zou hij voor altijd als een bijzondere dag zien. Als een soort speciale Smoke en Maze dag. "Ruik jij nog iets?", zijn reukzin stelde niet erg veel voor. Hij kon wel ruiken en geuren onderscheidden, maar een goede speurder zou hij nooit worden.

"Mooie vangst", grijnsde de gestreepte kater. Het geluid van zware poten en ritselend struikgewas trok zijn aandacht. Een onheilspellend gevoel trok over zijn lichaam heen wanneer er een zwart-witte snuit tevoorschijn kwam. "Das!", miauwde de bruine tabby luid.

wat meer actie in dit topic xD

"Klim in die boom!", riep de zwart-witte poes, die zich al met de das bezighield. Daar kon hij toch niet naar luisteren? Hij kon Smokepaw zich toch niet gewoon in de strijd laten werpen terwijl hij zich in een boom schuilhield? Ze waren een team. Als zij zich in de strijd wierp, zou hij haar achterna gaan. Zo hoorde het gewoon. De bruine tabby dook in elkaar, besprong het zwart-witte mormel van langs achter en zette zijn tanden in de nek van de das.

"Ik ga niet weg voordat die stomme das weggaat", siste de gestreepte kater. Hij ging Smokepaw ook niet vragen om te vertrekken. Samen hadden ze nog een kans, de persoon die achtergelaten werd, was ten doden opgeschreven. Mazepaw wilde niet schuldig zijn voor haar dood. En nog erger, hij wilde niet moeten leven met de pijn die haar dood met zich mee zou dragen.

"Stomme muizenbrein doe het nu!", begreep ze het dan niet? "Nee, dat zou je dood worden", snauwde de gestreepte kater terug. "Samen hebben we nog een kans", miauwde hij luid, waarna hij van de rug van het mormel af werd geworpen. Zijn poot deed wel is waar pijn, maar niet zo erg als de vorige keer. Hij snelde vooruit en zette zijn kaken in de achterpoot van de das.

Gelukkig kwam er snel hulp opdagen. Ivypaw had het zwart-witte monster blijkbaar ook geroken en besloten zich ook in het gevecht te mengen. Mazepaw keek verdwaasd hoe Smoke op de grond viel. Ze hinkte richting de das. Wat wou ze doen? Nee, toch? Ze wou zich toch niet weer in de strijd mengen? "Smoke!", riep de gestreepte kater. "Waar ben je mee bezig? Je bent gewond!",