Because I wanted, no had to

De poes sloop op haar hoede richting de grens van Riverclan. De geur van vis drong haar neusje binnen en ze probeerde zoveel mogelijk door haar bekje te ademen. Zo rook ze ook nog en kon ze dus meteen weg schieten als een van de warriors hier haar zou ontdekken. Walnut was maar met één reden naar deze clan geslopen, ze wilde Creamy zien. Nee, ze moest en zou hem zien. Normaal kroop de poes nooit zo sneaky door iemands anders territorium heen, maar dit keer had ze het er voor over. En daarbij stonden haar poten nog steeds op neutraal gebied, geen kat die daar iets tegen in kon brengen. Ergens voelde ze een steek van schaamte tegenover haar eigen clan die in de problemen zou komen als ze wél ontdekt zou worden. De jonge kattin slaakte een zucht en plaatste zich op de drassige grond. Ze durfde geen stap verder in het territorium te zetten, ze zou hier veilig aan de rand blijven hopend dat ze Creamyfrost zou ruiken. Waar ben ik mee bezig? Ze bleef dingen vragen aan zichzelf, maar hoe verstandig ze ook was, keerde ze niet de rug toe aan het het River gebied. De poes had een besluit genomen en wilde deze ook nakomen, momenteel wist ze nog niet zeker wat ze voelde, maar goed kon het niet zijn. en wat zou er gebeuren als ze hem weer zou zien? Waarschijnlijk zou het dan allemaal weer weg drijven, precies volgens plan.
Creamyfrost

Walnut:

Littekens sierden zijn vel, gelukkig waren ze niet zo goed zichtbaar door zijn dikke crèmekleurige vacht. Waar andere katten en misschien trots op waren was hij dat beslist niet. Littekens herinnerde hem alleen maar aan nare dingen, dingen waar hij niet aan herinnerd wilde worden. Langzaam begon hij weer de oude te worden en nam de angst af. De das had hem flink toegetakeld en dat had hem ook geestelijk geraakt. Hij liep door Riverclan territorium zijn kop ietsje bij de grond om de geuren goed in hem op te kunnen nemen. Het was de eerste keer na het gevecht met de das dat hij weer alleen op pad was en dat feit zorgde er voor dat zijn oren gespannen bewogen. Omdat hij zo goed oplette ving hij haar geur al heel snel op. Het deed hem verstijven en zijn kop schoot met een ruk omhoog. Even ontstond er een verwilderde blik in zijn lichtblauwe ogen, maar toen drong het tot hem door dat het een kattengeur was en de geur wel heel erg op die van Walnutpaw leek. Hij was kwaad om zichzelf dat haar geur zo’n reactie bij hem ontlokt had, maar hij kon er niets aan doen. Het kwam niet door haar, maar doordat hij overal opeens spoken zag. “Walnut?” Fluisterde hij zacht terwijl hij haar geur volgde. Wat deed ze op de grens van Riverclan territorium, wat als ze betrapt werd… Toen zag hij haar en meteen liep hij naar haar toe. Hij gaf haar een duwtje zodat ze beide onder een bosje terecht kwamen. Hij keek even om hem heen en toen hij zichzelf ervan verzekerd had dat er niemand anders in de buurt was keek hij haar aan. Zijn ogen stonden anders, angstiger.

I'm hunting with StarClan
Because I wanted, no had to R8Pdsgr

#ButterForPresident

Walnut had het fluisteren van de kater niet gehoord en had ook zijn geur gemist waardoor ze zich te pletter schrok toen ze opeens de bosjes ingetrokken werd. Met grote ogen en dikke staart staarde ze de witter kater aan. Cream, ze slaakte een zucht van opluchting en merkte dat hij haar enigszins angstig aan keek. Vandaar dat de poes een blik naar achter wierp om te kijken of er een of andere beest zat of zo. 'Wat?''Miauwde ze vragen terwijl haar ogen zijn lichaam af scande. Hier en daar zat zijn vacht wat anders en alleen door goed te kijken zag ze dat het een litteken was. meerdere, het waren meerdere littekens. Nu was het haar beurt om bezorgd te zijn, 'Jemig, wat heb jij uitgespookt?' miauwde de apprentice vlak nadat ze wat had gezegd. Zodat de kater geen schijn van kans had om daartussen iets te kunnen zeggen. De poes keek weer naar zijn ogen en merkte nu pas dat haar hartslag weer was verhoogd. Iets wat altijd gebeurde als het om de kater ging, laat staan als hij naast haar stond. Zo samen, in de bosjes.

Walnut:

Hij zag haar wel kijken, natuurlijk zag hij haar kijken. Meteen wende hij zijn blik af en klemde zijn kaken op elkaar. Hij wist dat hij de vraag ging krijgen en eigenlijk wilde hij die helemaal niet beantwoorden. Hij zuchtte even zacht, maar keek haar nog steeds niet aan. “Lynxfang werd aangevallen door een das en ik wilde hem helpen. We hebben hem uiteindelijk wel neer kunnen halen, maar we moesten allebei naar het kamp gedragen worden.” Hij begon steeds zachter te praten terwijl hij langzaam zijn kop naar haar toe draaide. “Maar het is niet zo erg hoor.” Probeerde hij het goed te praten, omdat hij dat zichzelf ook steeds wijs probeerde te maken. Het had hem schrikkerig gemaakt hoe hij dat ook probeerde te ontkennen. “Hoe gaat het met de duizeligheid?” Vroeg hij snel om het gesprek van hem af te leiden. Hij vroeg zich nog steeds af waarom ze hem was komen opzoeken, tenminste hij ging er van uit dat ze hem wilde opzoeken. Waarom ging hij daar eigenlijk van uit? Meteen begon hij te twijfelen en keek hij weer de andere kant op om het te verbergen. Ze deed iets raars met hem, iets wat hij niet kon plaatsen.

I'm hunting with StarClan
Because I wanted, no had to R8Pdsgr

#ButterForPresident

Hij vond het niet leuk dat ze het vroeg, natuurlijk niet. Het had hem waarschijnlijk harder geraakt dan de kat zou toegeven. Walnut grinnikte zachtjes en schudde haar hoofd. 'Cream, je bent me er eentje,' Ze had respect voor hem, zelf zou ze het natuurlijk ook doen als er een clangenoot in gevaar was, maar alsnog. Het feit dat hij er niet ging over opscheppen verblijde haar. Hij was echt anders. 'Sorry! Het is natuurlijk helemaal niet grappig, ik bedoel.. H-het is goed dat je dat gedaan hebt! Gaat het wel?' Miauwde de poes er snel achter aan. Wat hij zij nou weer staan grinniken? De poes sloeg haar zelf op haar hoofd toen de kater niet keek en krulde snel haar bruine staart om haar poten heen. 'De duizeligheid is weg' Miauwde ze met een vonk in haar ogen. Het ging de laatste tijd beter met haar, ze had geaccepteerd dat ze haar snelheid zou moeten aanpassen, maar ze had tegelijkertijd ook haar ogen geopend naar andere dingen die mooi waren. 'Maar het gaat nu om jou, niet om mij,' Ze nam een stap naar voren om zijn littekens beter te bestuderen en raakte kort met haar neus zijn schouder aan, perongeluk. Meteen schoot haar hartslag omhoog en vloog ze terug. Als dit 4 weken gebeurt was, zou het niet raar gevoeld hebben. Dan zou de poes het niet eens opgemerkt hebben. Walnut draaide haar hoofd van de kater weg zodat hij niet zou zien hoe ze als een gek stond te blozen, als dat te zien was bij een kat.

Walnut:

Ondanks alles verscheen er toch een glimlachje om zijn lippen door de manier waarop ze het aanpakte. Walnut kreeg het altijd weer voor elkaar om het op zo’n manier goed te praten, dat het ook echt leek alsof het niets was. “Ja het gaat wel.” Fluisterde hij. “Alleen ik kan er niets aan doen dat het mij bang heeft gemaakt. Ik zie opeens overal spoken, ik durf bijna niet meer alleen het kamp uit. Ik ben een nutteloze warrior zo.” Hij slikte zijn tranen in. “Ik hoop gewoon dat het minder gaat worden en dat ik niet zo’n domme angsthaas blijf.” Hij keek naar zijn poten, maar toen hij opkeek zag hij hoe ze haar kop afwende. Hij wiebelde met zijn oren, want hoorde hij haar hartslag nou? “Fijn om te horen dat de duizeligheid weg is Walnut, maar het gaat ook om jou hoor. Ik vind het belangrijk hoe jij je voelt.” Hij nam haar wat onderzoekend op. “Maar weet je wel zeker dat het gaat?” Waarom wende ze anders opeens haar blik van hem af.

I'm hunting with StarClan
Because I wanted, no had to R8Pdsgr

#ButterForPresident

Butterstar
"There was no storm, no fury. There was some new quiet in her, but it didn’t shrink or wilt her. Rather, it seemed to enlarge her. She was no mere weapon as she was trained to be, but a woman in full command of her power, unbowed and unbroken

Vreemd.. Ze rook haar neefje hier maar hij leek nergens te bekennen te zijn. Hij was op jacht gegaan en ze had eindelijk een gaatje van tijd gevonden om ook het kamp te verlaten. Ze had gelijk in haar hoofd gehad om Creamyfrost op te zoeken, het ging nogsteeds niet goed met hem na alles wat hij doorgemaakt had en ze had hem eigenlijk niet in zijn eentje het kamp uit willen laten gaan. De dassen spookte nog altijd rond en eigenlijk liet ze niemand in hun eentje het kamp verlaten maar ze wist ook dat ze niet heel kinderachtig kon gaan doen met haar neefje, bang dat hij zou denken dat ze te verzorgend over hem zou lijken dat was iets dat ze absoluut niet wou. Nee hij was een goede warrior en hij kon zichzelf redden in het kamp. Hij wist tegenwoordig net als alle andere om sowieso niet in de buurt van de windclan border te komen vanwege het gevaar met de dassen, Butter stuurde alleen de meest ervaren warriors daar heen nu Wolfgaze ook ziek in de medicine cat den lag na een aanval van een das. Ze stond er voor nu alleen voor en dat was zwaar.. Heel zwaar.

De gedachte aan alleen zijn bracht haar weer terug naar haar 'missie.' ze moest haar neefje zoeken. Ze gaf hem nu al te weinig aandacht omdat ze zonder Wolfgaze heel Riverclan in touw moest houden dus tja. Het momentje dat ze had deelde ze graag met haar liefste neefje. Toen de geur van windclan echter haar neusvleugels berijkte kwam haar kop omhoog. He.. Waarom.. Langzaam werden haar ogen donker en ze stapte verder wat vermuffelde stemmen horend. Duidelijk Creamyfrost die sprak over geen angsthaas zijn.. HEt deed haar pijn om dat te horen maar de diepe geur van Windclan liet haar haar pijn even achterwegen laten. Haar neefje en een windclan kat? Vriendelijk. Het bracht een geiriteerd geluid over haar lippen terwjl ze de bosjes in kroop en gewoon haar poten over elkaar legde tussen de twee in. "Zo zijn we geheime clubjes aan het opzetten hierzo? Mag ik lid worden?" Het klonk een beetje jolig maar haar ogen lachte niet mee met haar 'vrolijke' woorden. Nee ze was teleurgesteld.. Diep teleurgesteld.

-boe c:

and that was a dangerous thing

Table Code © The Amazing CHIP! Art © Namasté

One voice may speak you false,
but in many there is always truth to be found.

Creamy had het talent zich zorgen te maken om niks, vooral als het om andere ging. Hij wilde de duidelijk zich zelf bewijzen. Walnut schudde haar hoofd bij het horen van zijn woorden en keek vervolgens met een heldere blik de kat aan. 'Je wat nuttig genoeg bij het redden van Lynx, nu mag jij wel wat rust nemen Cream, het leven bestaat uit geven en nemen,' Miauwde de poes met een glimlach. De kater vroeg alweer of het wel met haar ging, ze wilde net zuchtte en grinniken toen er opeens twee grote witte poten door de struik braken. Daarna vervolgde een kop. Butterstar, "Zo zijn we geheime clubjes aan het opzetten hierzo? Mag ik lid worden?" Walnut schoot naar achteren en hield haar lichaam dicht bij de grond. Heel even keek ze naar de leider maar haar blauwe ogen stonden zo koel dat Walnut meteen weer naar beneden keek. Wat had ze gedaan? Wat was dit? Waarom? Haar hart ging als een gek tekeer, maar niet om de zelfde redenen als eerst. De poes verroerde zich niet en bleef in de onderdanige houding staan. Nu had ze niet alleen zichzelf, maar ook Cream in de problemen gebracht. Haar gele ogen schoten even zijn kant op, maar de kater was net zo geschokt als zij zelf. Dit was het dan, doei. Walnut slikte haar schrik in en nam de opties in haar hoofd door. De poes wilde het liefst weg rennen en nooit meer terug keren, maar dat kon ze niet maken. Niet tegenover Creamy, Butterstar en zichzelf. Hoe dan ook, ze zou hier zelf uit moeten komen.
Meteen besefte ze ook dat het niet mogelijk was, zij en Cream. Het kon en mocht niet. Ergens was het haar koppie binnen geslopen dat het wel kon, dat zij wel een uitweg zou vinden, maar het hield op. Ze zou moeten zien dat het niet kon. Ze werd gedwongen op te geven.

Walnut:

Hij wilde antwoord geven op Walnut, maar toen veranderde de situatie. Eerst was er de schrik wat langzaam over ging in verontwaardiging. Hij schrok zich echt wild toen zijn tante opeens voor hen stond. Ze had er blijkbaar voor gezocht dat de wind haar geur niet naar hen toe had geblazen, waardoor hij zowat een rolberoerte kreeg toen ze plots voor hen stond. Eerst ontstond er schuldgevoel in zijn kop, maar langzaam drong het tot hem door dat ze niks verkeerds deden. Of nou ja misschien wel, maar zij was in ieder geval niet op hun territorium. Hij had haar de goede kant het bosje in geduwd, waardoor ze net buiten de grens van het Riverclan territorium lagen. Dan was het waarschijnlijk nog niet de bedoeling dat hij met een Windclan poes in de bosjes lag, waarschijnlijk gaf dat nogal een vreemd beeld. Vriendschappen mochten toch? Zolang je maar loyaal bleef aan je clan en dat zou hij altijd zijn. De Riverclan ging in zijn ogen altijd voor alles en dat wist Butterstar heel goed. Als iemand hem goed kende dan was zij het wel, daarom vond hij de blik in haar ogen onterecht. Dat was de reden dat hij haar een tijdje verontwaardigd aanstaarde terwijl hij beschermend voor Walnutpaw ging staan. “Je weet toch net zo goed als ik dat als het al een clubje zou zijn ik het niet geheim zou kunnen houden Butterstar, dus nee onze vriendschap is nooit geheim geweest.” Hij snapte oprecht de teleurstelling van zijn tante niet. Het was niet fout om vriendschappen te sluiten met katten van een andere clan dat was het nooit geweest. “En zij heeft tenminste wel tijd voor mij.” Snauwde hij er achteraan. Dat was gemeen van hem en hij had er ook meteen spijt van. Geschrokken van zichzelf sloeg hij zijn ogen neer. “Sorry.” Fluisterde hij er zachtjes achteraan.

I'm hunting with StarClan
Because I wanted, no had to R8Pdsgr

#ButterForPresident

walnut luisterde geschokt naar wat Creamy zei en hield nog altijd haar oortjes plat. De reactie van Butterstar kon niet veel aardiger zijn. Ze was hier niet heen gekomen om een familie ruzie onder ogen te komen, natuurlijk steunde ze Cream maar ze wist maar de helft van het verhaal. En om nou persoonlijk even tussen door te vragen wat er aan de hand was met Butterstar leek hij ook niet echt een puik plan. Nope, ze zou dit moeten afwachten want wegsneaken was natuurlijk ook geen optie. Een perfecte awkward situatie zou je kunnen zeggen. Wel merkte de poes dat het probleem echt diep zat bij beide katten, anders was Cream nooit zo uitgevallen daar kende ze hem te goed voor. Of niet? Walnut richtte haar gele blik op de leader van de Riverclan en probeerde haar reactie te peilen die nogal moeilijk te zien was. Het was alsof ze een pokerface had, nee niet aslof het was zo, iets wat alle leiders ontzettend goed konden. Hun emoties verbergen. En toch voelde Walnut dat er een storm aan zat te komen, en dat zij er midden in zou zitten. Wat ook deel haar eigen schuld was.

Walnut:

Butterstar
"There was no storm, no fury. There was some new quiet in her, but it didn’t shrink or wilt her. Rather, it seemed to enlarge her. She was no mere weapon as she was trained to be, but a woman in full command of her power, unbowed and unbroken

Er lag een storm te wachten in haar diep blauwe ogen. Een storm die zou losbasrsten bij elk verkeerd woord terwijl ze strak naar haar neefje keek. Meneer schoot gelijk in de verdediging waardoor haar staart heen en weer begon te zwiepen en ze haar mond langzaam iets open trok haar tanden tonend aan de kater. "Vriendschap niet nee dat zeg je heel goed." Mompelde ze hard starend naar de windclan apprentice voor ze haar hoofd naar die van Creamyfrost draaide. "Maar wat moet een clanleader denken als ze haar warrior samen met een hazenvreter apprentice in de bosjes vind?" Mompelde ze droogjes met haar staart heen en weer slaand. Zijn verwijt over tijd liet haar van binnen even breken maar haar gezicht toonde niets aan terwijl ze kil naar de twee keek en iets overeind kwam. "Juist. Ik zou maar oppassen voor ik geheel geen tijd meer heb voor je." Ze staarde hem strak aan. Ze wou hem een harde opmerking geven maar hielt nog even haar mond dicht terwijl ze naar de kattin keek. "Dus vertel eens. Wat is je naam Haasje?" Ze glimlachte speels Creamy compleet negerend. Oohh nee hij zou de wind van voren krijgen buiten het zicht van de vijand.

and that was a dangerous thing

Table Code © The Amazing CHIP!

One voice may speak you false,
but in many there is always truth to be found.

Er ontstond iets in zijn ogen toen zijn tante weer begon te praten, een blik die er nog nooit in had gestaan. Ze wantrouwde hem, ze wantrouwde haar eigen neefje en dat brak hem. Het doofde iets in hem waardoor zijn ogen plots hard werden. Hoe kon ze… Hoe kon ze zo over hem denken. Hij was meer dan loyaal aan de RiverClan, hij gaf alles wat hij had aan de Clan die zijn thuis was. Hij deed alles om goed gevonden te worden, alles om ook maar een klein beetje waardering te krijgen. Nou behandelde zijn eigen tante, zijn eigen familie hem als een stuk vuil. Hij zag het niet anders dan dat zij dat op dat moment deed. Het kwam door de manier waarop ze tegen hem en tegen Walnutpaw sprak, het was afschuwelijk. Hij knarste kwaad zijn tanden over elkaar terwijl hij kopschuddend naar zijn tante keek, was ze werkelijk zo diep gezonken? “Ik dacht dat jij mij beter kende.” Zijn stem trilde van woede terwijl hij haar strak aanstaarde. “Mijn hele leven staat in het teken van de RiverClan en in waardering krijgen van jou. Misschien moet jij eerst weer eens wat meer interesse in je familie tonen als je niet eens meer inziet dat ik niet weet wat verliefdheid überhaupt betekent. Hoe kun je denken dat ik iets zou doen wat de RiverClan zou schaden, hoe kun je.” Voor het eerst voelde hij minachtig om de manier waarop zijn tante Walnut behandelde. Was dit de tante die ze eigenlijk werkelijk was en had ze hem zijn hele leven voor de gek gehouden, wie was dit kreng? Hij zei verder niets meer, maar zijn oren waren plat in zijn nek gegleden en zijn haren stonden recht overeind. Als dit zijn tante was dan wist hij niet zo zeker meer of hij haar wel wilde volgen, wat als alles een leugen was geweest. Misschien wilde hij haar dan niet eens meer zien.

I'm hunting with StarClan
Because I wanted, no had to R8Pdsgr

#ButterForPresident

Het was alsof er een startsein was afgegaan. De twee begonnen niet al te aardig tegen elkaar te praten, en Walnut kon niks anders dan zich schuldig te voelen. De poes was nog meer naar achteren gekropen toen Butterstar haar woorden op haar gericht had. Dus dit was wat ze was, een kleine poes die niks durfde zodra er iemand van een hogere rangorde op haar pad kwam. Typisch Windclan, vooral geen vijandelijkheid aan gaan, maar dat was op dit moment ook wel het slimst bedacht ze. Creamy sprak met een stem waarvan ze niet wist dat hij het kon, het maakte duidelijk dat hij serieus was met zijn woorden en dat het hier iets dieper lag dan een gewone familieruzie. Het feit dat de twee familie waren had haar ook al verbaasd. De apprentice keek vluchtig van Cream naar de leider en zorgde er voor dat geen spier in haar lichaam zich aanspande, niet bewegen was voor nu het belangrijkst.

Walnut:

Butterstar
"There was no storm, no fury. There was some new quiet in her, but it didn’t shrink or wilt her. Rather, it seemed to enlarge her. She was no mere weapon as she was trained to be, but a woman in full command of her power, unbowed and unbroken

Nee ze vond het niet fijn om deze hardheid te tonen aan haar neefje. Absoluut niet . Hij was alles voor haar en het brak haar vanbinnen om de blik in zijn ogen te zien. Maar ze wist dat ze offers moest maken. Starclan had haar verkozen tot leader en ze wist dat het een harde taak was. ZE wist dat ze harten zou breken en vrienden zou kunnen verliezen maar het was ee ntaak die ze geaccepteerd had. Creamy had echter nooit geaccepteerd dat ze deze rang op zich had genomen en dat bleek nu alleen maar meer duidelijk.

In stilste luisterde ze naar hem en keek hem met harde ogen aan. Hoewel elk woord haar vernietigde en opbrak kwam niets van deze emotie door in haar ogen of houding. Nee ze liet niets zien van wat ze echt voelde. "Ik dacht inderdaad dat ik je beter kon Creamfrost. Ik dacht namelijk nooit dat mijn bloed zo tegen mij zou spreken. Zelfs de hazenvreter heeft duidelijk meer manieren." Haar stem bleef even emotieloos. Was het nou echt zo moeilijk? Zo moeilijk om je mond te houden en dit in het kamp uit te spreken. Scheinbaar. Haar ogen draaide zich naar de kattin voor ze rechtstreeks terug keek. "Ik heb nooit het woord liefde in mijn mond gehad Creamyfrost?" Ze trok even met haar oren en vernauwde haar ogen hem strak aanstarend. Nee.. Dit kon hij niet gaan menen. Hij kon dit Butter niet aan doen.. Al sinds haar jeugd had ze dankzij Snowcrystal een enorme haat gekweekt jegens halfclanners. Nee haar neefje kon niet..

and that was a dangerous thing

One voice may speak you false,
but in many there is always truth to be found.

De harde ogen van zijn tante ontvreemde hem van haar, als hij ergens niet tegen kon dan was het als katten hem zo behandelden. Hij was gewend aan vriendelijkheid en dat had hij ook nodig, iets anders maakte hem van streek. Het maakte hem compleet overstuur en dan ging hij dingen doen waar hij later spijt van kreeg, dan ging hij woorden uitspreken die niet altijd terecht waren en waar hij eigenlijk helemaal niets van meende. Hij liet dan ook zijn kop hangen toen Butterstar tegen hem begon te praten. Ja, wat moest hij daar op zeggen. Hij hield van zijn tante, hij hield van haar alsof ze zijn moeder was. Ze had de rol van Lovefeather overgenomen toen zij het niet meer had gekund en hij begon te trillen door het verdriet die hij voelde. “Misschien kun je beter gaan.” Hij keek even om naar Walnutpaw, hij had expres haar naam niet uitgesproken. Hij wilde niet dat zijn tante die te weten kreeg, dat kon het alleen maar erger maken. Zijn ogen glommen vol pijn, maar er lag ook iets smekends in. Ze moest weg gaan, ze mocht dit niet horen. Hij draaide zijn kop weer terug naar Butterstar. Zijn oren waren opzij gegleden, want hij had zich overgegeven. “Het spijt me Butterstar, ik hoop dat jij en StarClan mij kunnen vergeven over wat ik heb gezegd.” Hij slikte de tranen in en hief zijn kop weer op. Hij moest dit als een waardig warrior onder ogen zien. Hij rechtte zijn schouders en knikte zijn tante toe, als ze hem straf moest geven dan zou hij dat zonder morren aannemen. Hij ging niet meer in over het stukje van verliefdheid, nee ze had het inderdaad niet gezegd maar hij wist dat ze het had gedacht. Hij besloot echter dat het slimmer was om er niet meer over door te gaan, ook dat zou het alleen maar slechter kunnen maken.

I'm hunting with StarClan
Because I wanted, no had to R8Pdsgr

#ButterForPresident

Walnut hoorde de woorden van Butterstar hard aan komen, ze wist dat Creamy hier onder door zou gaan en het liefst had ze haar kop tegen zijn flank aan gedrukt, maar de drang om plat te liggen was vele malen groter. “Misschien kun je beter gaan.” Walnut draaide haar kop om en keek de kater eventjes aan, ze zei niks maar haar snoet sprak boekdelen, het schreeuwde sorry aangezien zij hier het probleem voor was geweest. De poes gleed even met haar gele ogen naar Butterstar en kneep ze dicht om te laten zien dat het haar speet. Daarna draaide ze zich vlug om en verdween geluidloos uit de struiken. Met de schrik nog in haar ogen en haar staart trillend van angst rende ze compleet verward naar haar eigen kamp.

(Walnut topic uit)

Walnut:

Ze keek bijna even geschrokken naar Creamys plotse twist maar ze hielt zichzelf in en bleef hem strak aanstaren. ZE knikte in stilte naar de poes toen die verdween en draaide haar aandacht op Creamyfrost. Eindelijk scheen er iets van pijn door in haar ogen terwijl ze omlaag keek en diep zuchtte. "Is dat echt hoe je denkt Creamyfrost?" Fluisterde ze zachtjes haar tong bijtend en slikte. "Is dat echt hoe je denkt over mij?" Fluisterde ze zacht en zuchtte.

-srry zwaar inspiloos xd

One voice may speak you false,
but in many there is always truth to be found.

Hij was op straf voorbereid, op geschreeuw voorbereid, maar niet hierop. In zijn ooghoek zag hij hoe Walnutpaw wegglipte en ergens stak het hem dat ze weg ging, maar het was beter als ze dat deed. Hij wachtte af wat zijn tante ging doen, maar de pijn in haar ogen zag hij niet aankomen. Geschrokken deed hij een stap achteruit terwijl hij moeizaam slikte. Had hij haar zo hard geraakt, dat was nooit de bedoeling geweest. Hij schudde direct zijn kop naar haar vragen niet goed wetend wat hij moest zeggen of doen. Had ze hem nou gewoon maar straf gegeven, dan was het veel makkelijker naast hem neer te leggen. Zijn tante die voor zijn ogen brak was duizend maal lastiger. “Nee.” Zijn stem trilde. “Nee, ik was gewoon boos. Het spijt me.” Tranen begonnen in zijn ogen te prikken en hij begon zachtjes te snikken. Hij liep naar haar toe en duwde zijn neus in haar vacht. “Het spijt me, voor alles. Ik… Ik kan er niets aan doen.” Zijn stem klonk verstikt. “Sorry.” Het laatste woordje was bijna onhoorbaar. Toen haalde hij zijn neus uit haar vacht en rende bij haar vandaan. Zij harde gesnik werd meegevoerd met de wind terwijl hij steeds meer versnelde. Waarom kreeg hij het toch elke keer weer voor elkaar om er zo’n potje van te maken, waarom kon het leven niet normaal zijn? Hij deed iedereen alleen maar pijn…

I'm hunting with StarClan
Because I wanted, no had to R8Pdsgr

#ButterForPresident