My lullaby

De zwarte deputy stapte de nursery binnen. Veel was ze daar niet, alleen in de avond om bij haar kittens te zijn. Misschien werd het haar kwalijk genomen door haar drie kleine kittens, maar ze voelde geen keuze. Ze moest zichzelf bezig houden, anders ging ze zich afreageren om haar drie kleine kittens. Dat wou ze niet, haar warriors konden beter slachtoffer zijn van hoe ze er nu bij zat dan haar kittens. Innerghost kroop op haar nest en krulde zich om haar drie kittens heen. Soms werden ze wakker en soms bleven ze doorslapen. Ze zou wel zien.

OOC: Swiftkit, Lionkit & Leopardkit
Open.

Elke avond weer voelde ze die akelige schuldgevoel dat ze alleen 's avonds bij haar kittens was. Vaak sliepen ze dan en soms werden ze wakker. Maar dat was niet genoeg. Overdag trof ze haar kittens wel eens in het kamp, wanneer ze terug kwam van een patrouille of voordat ze weg ging. Ook zag zij ze wel eens wanneer ze patrouilles aan het organiseren was, dan huppelden de beestjes om haar heen. Altijd even fijn vond ze het niet, maar ze kon het hun niet kwalijk nemen. Haar eerdere nestjes daarentegen hadden wel een betere moeder mogen kennen. Ook dat liet haar schuldig voelen. Innerghost voelde beweging naast zich en keek op toen Leopardkit tussen haar poten kroop. Brutaal mormeltje, maar ze vond het niet erg. "Hea mama," begroette hij haar. "Hallo, kleine warrior," snorde ze terwijl ze hem een likje over zijn kopje gaf. "Wat voor avonturen heb jij mogen beleven?" Vroeg ze met een zacht gespin in haar stem.

Het was altijd zo jammer dat wanneer Innerghost terug kwam de nursery in, dat zijzelf ook moe was en graag wou gaan slapen. Maar dat kon ze niet maken, zeker niet nu dat Leopardkit zijn grootse verhalen die Innerghost zelf nauwelijks mee kreeg ging vertellen. Die wou ze wel weten natuurlijk. "Ik heb een verenbeest aangevallen, en zijn vleugel toen op de prooistapel gelegd. Daar kwam Airpaw naar me toe en zei dat ik een geweldige warrior zou worden," vertelde hij trots. Innerghost glimlachte trots. "Dat klinkt heel goed, zo te horen ben jij straks de beste jager van jou generatie," miauwde ze trots. "Misschien zelfs van alle generaties," vervolgde ze. "Verder heb ik vrienden gemaakt zoals de Queens wouden, en met een warrior naar de sterren gekeken," vervolgde Leopardkit. "Klinkt heel goed, kleine warrior," snorde ze. "En wat zag je allemaal aan de sterren?" Vroeg ze. Ook vroeg ze zich af waarom ze niet had opgemerkt dat er een avond was dat hij dus niet in zijn nest lag? Het maakte niet uit, ze ging hem niet straffen. Was ook nergens voor nodig, het klonk onschuldig en goed en het was met een warrior.

Innerghost had veel vertrouwen in Leopardkit. Misschien zou hij ooit haar pad vervullen. Al had ze die vertrouwen wel bij al haar kinderen, al waren het vooral Leopardkit en Ravenheart die haar trots maakte als haar zonen. Fawnstep was naïef en gebroken, zij moest weer helen en dan kon ze weer de warrior zij die ze altijd in haar gezien had. Aurynight was wel een goede warrior, Littlestrem was een geweldige medicine cat geweest en leek haar draad nu weer op te pakken als goede warrior. Ook had ze veel vertrouwen in Lionkit en Swiftkit. "Ik hoop het, grote zus Fawnstep zei dat ze haar warriornaam had gekregen omdat ze goed kan jagen. Dus misschien ik ook wel," klonk de stem van Leopardkit. "Ik geloof dat jij je naam zou ontvangen omdat je goed bent in jagen én vechten, maar ook om je sterke persoonlijkheid, ook heel belangrijk," snorde Innerghost. Ze kon nu al allerlei warrior namen voor hem verzinnen. Leopardroar, Leopardrun, Leopardleap, Leopardslash, prachtige namen. "Inkswan zei dat er bilj- bilwoenen sterren zijn en dat het allemaal Starclan warriors zijn." Innerghost lachte. "Ja, dat klopt helemaal," snorde ze. "Wist je dat je veel meer in de sterren kan zien dan alleen de warriors? Als je alle sterren met denkbeeldige lijntjes verbind kan je zomaar een grote aloude tijger, leeuw of luipaard zien," snorde ze. "Aan de grote aloude Luipaard heb jij jouw naam te danken," snorde ze. "Zij waren sterk, slim en snel en voor wat ik nu al zien kan, bezit jij dat ook," snorde ze. "Sommige Queens zeggen dat er monsters buiten zijn als het donker is, maar er waren geen monsters. Alleen heel veel lichtjes, ik vond ze mooi," zei Leopardkit. Innerghost glimlachte. "De Queen had wel gelijk. Vossen, bijvoorbeeld, zijn veel meer actief in de avond, net als uilen. Zij zijn gevaarlijk, maar in het kamp ben je veilig. En ik vind het goed, zolang je niet alleen naar buiten gaat en niet te vaak, want je moet ook goed slapen in de avond," vervolgde Innerghost waarna ze nog een likje over zijn kop gaf en vervolgens haar eigen kop naar Leopardkit neer legde. Ze zou nog niet slapen, maar zo kon ze ook met hem kletsen.

Innerghost vond het wel fijn zo, met haar zoontje. "Ik kan niet wachten tot ik mag trainen, nog maar drie manen, en dan zal ik heel erg mijn best doen," zei haar zoontje. "Dat geloof ik zeker," snorde ze. Intussen had Innerghost haar kop naast de kitten neergelegd zodat ze hem recht aan kon kijken en geen stijve nek kreeg. "Waarom heb je eigenlijk jouw naam gekregen? Ik heb al van heel katten heel veel leuke redenen gehoord," vroeg Leopardkit vervolgens. De zwarte deputy glimlachte en dacht er even over na. "Waar ik mijn geboorte voegsel aan te danken heb, weet ik niet, omdat mijn ouders me dat nooit hebben kunnen vertellen," miauwde Innerghost met een lichte zucht. "Mijn warrior naam heb ik te danken aan mijn onopvallendheid tijdens zowel het jagen als vechten. Een geest zie je niet snel, mij zie je ook niet snel aankomen," vervolgde Innerghost waarbij haar lippen zich tot een klein grijnsje op krulden. Vervolgens vertelde ze over de sterren en hoe je met denkbeeldige lijntjes vormpjes kon maken, zo kon je ineens de grote katachtigen zien in de sterren. "Wil je ze me een keer laten zien? Ik zag ze niet, alleen maar stipjes," zei Leopardkit wat teleurgesteld. Zachtjes gaf ze hem een tikje met haar neus op zijn kopje. "Ja, natuurlijk," snorde ze. "Dan zal ik je alle grote wezens laten zien," vervolgde ze. Hierna vertelde Leopardkit over dat de Queens hem hadden verteld over de monsters van de nacht. Dit was allemaal zo goed als waar en daar vertelde Innerghost over. "Als ik groot en sterk ben ga ik vossen en uilen wegjagen, dan kunnen alle kittens de sterren zien," was zijn reactie daarop. "Ik beloof het mama," vervolgde hij. Innerghost glimlachte warm. "Je bent een held," snorde ze. "Als ik buiten ga kijken neem ik grote zus Fawnstep wel mee, of Roughpaw of Lurkingpaw, of Lionroar," ging hij verder. Innerghost grinnikte. Ja, Lionroar. Sinds Leopardkit door die slang was aangevallen en Lionroar hem had gered, leek hij onafscheidelijk van de grote ex-Windclan warrior. "Of ik wacht tot je klaar bent en neem jou mee," vervolgde hij. Het gaf haar een steek dat het zo moest zijn. "Ik vind het goed. Wat als ik je nou beloof dat ik morgenavond niks te doen heb en dan samen met jou de leeuwen, tijgers, luipaarden en cheeta's gaan zoeken in de sterren?" Vroeg ze met haar heldere blauwe ogen op die van Leopardkit gericht.

Zoveel dacht Innerghost er niet meer overna, zij en haar ouders. Ze had haar ouders nauwelijks gekend en kon ze niet eens meer voor de geest halen. Wel wist ze dat haar moeder een zwarte poes was geweest en haar vader ook donker van kleur. Donkergrijs als ze het goed had. Ze vroeg zich soms nog wel eens af of ze nog in leven waren, maar niet vaak, het maakte haar ook niet heel veel meer uit. Antwoord daar op krijgen zou niet mogelijk zijn. Nooit niet. Daarom was ze er wel zoveel mogelijk voor haar kittens, meer dan haar eigen ouders ooit waren geweest. Zíj kende hun ouders tenminste. "Daarom ben je vast Deputy geworden. Er is vast niemand zo goed erin als jij," reageerde Leopardkit op haar uitleg over haar naam. Innerghost lachte. "Onderschat de andere warriors maar niet, hoor," lachte ze. Ze was trots, maar hoefde nou ook weer niet helemaal de hemel in geprezen te worden, al begreep ze Leopardkit wel. Welke kitten wou nou niet de beste ouders van de clan en bij elke kitten waren de ouders de beste in hun ogen. Oké, de meeste kittens dan. "Maar voor jullie zou ik altijd de beste proberen te zijn," snorde ze. De beste moeder, de beste beschermer. Dat kon ze dan wel niet zijn, maar ze kon op z'n minst laten zien dat ze het probeerde en dat deed ze ook. Innerghost vertelde over de grote wezens in de sterren en beloofde hem dat ze er samen naar zouden kijken, morgenavond. Leopardkit begon hierbij luid te spinnen, echter sloeg zijn stemmetje over en hierbij grinnikte Innerghost toen Leopardkit hem verbaasd aankeek met zijn grote ogen. "Heel graag mama," was het antwoord van haar zoontje, misschien iets te luid. "Shh, pas op," snorde ze. "Straks worden de andere Queens wakker en dan krijg je allemaal boze Queens op je dak, chagrijnig en alles," grinnikte ze zachtjes. "Én dan kan ik me weer verantwoorden voor jou," vervolgde ze met een lik over zijn kop. "Je bent de beste mama van het hele woud," zei Leopardkit vervolgens met zijn kopje in haar vacht. "Oh lieverd," snorde ze terwijl ze haar kop over het onderlichaam van Leopardkit neer legde.

Ze wist wel dat het stemmetje van Leopardkit in ontwikkeling was en dat deze zijn eigen weg leidde. Toch was het wel belangrijk dat hij even rekening hield met de anderen en het bij fluisteren hield. Tevens was het al laat en werd het ook wel tijd dat ze gingen slapen. Morgen zou ze met Leopardkit samen naar de sterren kijken, nu was het tijd om te gaan slapen. Lionkit en Swiftkit lagen allebei al lekker in dromenland en Leopardkit mocht nu ook wel. Innerghost geeuwde even en glimlachte naar haar zoontje. "Wat heb jij allemaal gedaan vandaag mama?" Innerghost was niet van plan het gesprek abrupt te beëindigen, dus beantwoorde ze deze vraag nog, "ik heb de patrouilles georganiseerd, want dat is mijn dagelijkse taak en ben vervolgens op jacht patrouille gegaan," snorde ze. "Hierna heb heb ik de grote trainingen georganiseerd en ook daar één van begeleid," ging ze verder. Ze zou nog niet zeggen dat ze moe was, ze wachtte nog even de mogelijke vragen van haar zoontje af, voordat ze zou gaan slapen en hem de rust in zou brengen.

Per dag deden warriors ongeveer twee dingen, twee patrouilles, of twee trainingen, of een patrouille en een training. Innerghost deed er aan mee en organiseerde ze. Daarnaast zorgde ze er voor dat dingen vlot bleven lopen. Anderen in de gaten houden, soms kijken bij de mentoren, hoe zij hun apprentices aanpakte en zo ging het door. ‘Hoe weet je wie er allemaal op Patrouille moeten?’ Innerghost glimlachte. "Door het goed te verdelen en dat te onthouden. Ben jij in de ochtend op patrouille geweest, ga je niet meteen daarna nog eens mee doen aan de middag patrouille, dan zal je bijvoorbeeld ingedeeld worden in de avond jacht patrouille, zodat je ook je rust hebt. Maar je hebt nooit helemaal rust, want ben je in het kamp als warrior zijnde? Dan bewaak je deze ook meteen," vertelde Innerghost, waarna ze geeuwde. "Maar het is al enorm laat, zullen we maar gaan slapen?" Snorde ze, terwijl ze haar staart strakker om haar kittens heen legde.