Berserk

Mazepaw zwiepte met zijn staart tegen wanneer de geur van veldmuis zijn neus binnendrong. De gestreepte apprentice zakte in sluiphouding, sloop een beetje onhandig vooruit en sprong op het bruine beestje, dat hij direct doodde met een beet in de nek. Een hard en onbekend geluid bereikte zijn oren. Het klonk gevaarlijk. En dan leek alles opeens erg snel te gaan. Een groot, zwart monster verscheen tussen de struiken. De grond leek te trillen onder zijn krachtige poten, waarmee hij vast nog de dikste konijnenschedels met gemak in één keer zou kunnen versplinteren. Slijmerig speeksel droop van zijn lippen en gensters van gekte leken van zijn vurige ogen af te springen. Mazepaw's vacht rees aan hoge snelheid omhoog, waarna hij zich omdraaide en in de dichtstbijzijnde boom verdween. Het monster bleef bij de stam staan en blafte richting de bruine kater. Er leek geen enkel verstand of motief in zijn daden te zitten. Alsof hij niet voor zichzelf kon denken. Dit was vast een hond. Mazepaw haakte zijn nagels nog iets dieper in de tak, waarbij hij zijn hoogtevrees nog eens vervloekte. "Heeellp!!!", riep de bruine tabby luid, voor degenen in de buurt die het alarmeerende geblaf van de hond nog niet hadden gehoord.

open

Een angstaanjagend gevoel bekroop haar toen ze een wel erg onheilspellend geluid hoorde; namelijk geblaf van zo'n tweebenen dier, een hond. Foxfire's haren rezen overeind bij het geluid. Ze was den wel een warrior, maar een hond was niet iets wat ze alleen aankon - of zo had ze het tenminste gehoord. Ze had eigenlijk nog nooit zo'n beest gezien maar kende genoeg verhalen over katten die hun ledematen of zelfs levens erdoor verloren hadden. Echter krabbelde Fox niet terug toen ze het geschreeuw van Mazepaw hoorde, een knappe kater was ze vroeger een crush op gehad had, ondanks dat hij jonger was. Met haar oren in haar nek sloop de rood met witte poes op de geluiden af. Ze ging zo voorzichtig mogelijk. Hopelijk stond de wind de haar gezicht in, dan zou de hond haar niet kunnen ruiken. Na een korte tijd sluipen was ze dichtbij, dichtbij genoeg om het speeksel te zien dat uit zijn bek bungelde en hem te horen ademen. Oké, een plan. Waarom had ze daar niet eerder aan gedacht? Zou ze het wilde beest gewoon aanvallen? Het leek roekeloos, maar het was het enige wat ze kon doen, dacht Foxfire. Als hij achter haar aan zou komen kon ze nog altijd naast Mazepaw in de boom gaan zitten, niet? Met een krijs gooide ze zichzelf naar voren, sprong met uitgeklapte nagels op het grtoe beest en zette haar tanden in zijn oor. Het zwarte beest begon raar te springen, alsof hij gaar eraf wilde bokken en Fox kreunde zachtjes van angst. Waar had ze zichzelf in gebracht?