Lucht-je-hartje

Een vriendin van me is al enige tijd depressief, maar laatste tijd zit ze weer in een "dip". Ze heeft dit  jaar al drie keer geprobeerd een einde aan haar leven te maken, en gelukkig waren die pogingen allemaal mislukt. Vorige week woensdag probeerde ze het weer, door 30 paracetamol van 500 mg tegelijk (of vlak achter elkaar) in te nemen. Nu is het zo dat als je meer dan 6 gram paracetamol in slikt je lever echt heel erg stuk kan worden en dat het dodelijk kan zijn binnen een week. Gelukkig had ze het vlak daarna (diezelfde dag nog geloof ik) aan een andere vriendin van mij verteld, en die heeft het meteen tegen haar ouders gezegd. Haar maag moes leeggepompt worden, en ze heeft tot maandag in het ziekenhuis moeten verblijven. Ze is nu opgenomen in een psychiatrisch tehuis geloof ik, maar ik raak er nogal gestresst van en ik voel me nogal machteloos. Naast dit zit ik natuurlijk in mijn eindexamenjaar waardoor ik én super veel huiswerk krijg én aan mijn profielwerkstuk moet werken én moet beslissen wat ik na het middelbaar ga doen. Dat laatste weet ik dus nog echt niet, wat mij nog meer stress bezorgt. Ik ga morgen ook met mijn mentor spreken hoe ik dit ga aanpakken. In ieder geval zal ik wc op een laag pitje zetten, omdat ik er nu echt geen zin in heb en ik er alleen maar moe van word. Bovendien wil ik vooral focussen op school, want dat is op het moment het enige wat me echt afleid en ik word blij wanneer ik weer iets af/goed gedaan heb. Dus sorry voor het zeer trage posten, ik verwacht dat dit minstens tot de herfstvakantie door blijft gaan. c": x

by Starclan. Wat ben ik soms klaar met mijn beste vriendin; mijn beste vriendin waarmee ik al bevriend ben sinds mijn 14de. Waarom kan zij wel alles maken? En krijg ik rollende ogen op me afgevuurd als ik een keer nee zeg. Like, srsly. Er was afgelopen zaterdagavond een verjaardag feestje van een andere vriendin, waarvoor ik ook uitgenodigd was. Ik heb komende dinsdag 2 toetsen waar ik toch wel een redelijk cijfer op wil halen, het zijn natuurkunde en scheikunde, twee vakken waar ik gewoon niet zo sterk in ben. Dus tegen die jarige vriendin zeg ik dat ik nu geen zuipfeestje kan veroorloven, leg het even uit en het is goed. Spreken we na de kerst wel af en gaan we een weekendje gezellig samen leren, chillen en eten ofzo. Prima plan, trakteer ik op een maaltijd voor dr verjaardag.
Ik zeg tegen mijn beste vriendin dat ik niet ga en ik krijg rollende ogen en een 'ok'. Sindsdien heb ik niks meer tegen haar gezegd en zij ook niet tegen mij, wat Mousedung weird is. Maar ik heb geen zin om weer achter haar aan te gaan, m'n trots op zei te zetten en te vragen wat er aan de hand is. Intussen weet ik 't namelijk wel; ze wilt een sorry van mij en die gaat ze niet krijgen want ik heb geen enkele reden om mijn excuses aan te bieden omdat ik voor mezelf koos.

Maar als de situatie andersom was, zoals 9 van de 10 keer, ben ik begripvol, snap ik het, wens ik haar succes en is t goed. Maar ik zeg een keer nee, ik ga een keer niet en meteen dit. Oh sure, ik weet wel dat ik "Nathalie die altijd wel wat heeft," ben. Nou, sorry. Sorry dat ik gewoon super slecht in mijn fel heb gezeten de laatste tijd, sorry dat ik nu uit die slechte mood probeer te blijven en probeer dingen goed te laten gaan. Dan kan ik dus niet van planningen af gaan wijken en naar feestjes gaan terwijl ik bezig ben met een achterstand in halen en te leren voor toetsen. Mijn god hé, mag ik ook eens verantwoorde keuzes maken?

Ik ben volgens mij een te Mousedung aardig mens of een te zwak persoon, geen idee, want ik weet niet waar het mis is gegaan, maar ik begin de indruk te krijgen dat ik mensen, met name mijn beste vriendin, gewoon over me heen laat walsen als een bulldozer. Well, daar is het nu weer mee gaan.

Vijf jaar geleden kregen mijn ouders een brief van de dienst genetica van het UZ Brussel. De donorvader van mij en mijn tweelingbroer bleek een mutatie te hebben in het BRCA1 gen, waardoor ik en mijn broer 50% kans hebben om hetzelfde te hebben. Wanneer ik dit heb, heb ik een zeer grote kans om later of op jongere leeftijd borstkanker te krijgen. (van de 20% die elke vrouw heeft tot 50 of zelfs 80%) Mijn ouders hebben dit vijf jaar voor ons verzwegen, omdat ze het ons maar konden vertellen als we meerderjarig zijn omdat we dan zelf maar de beslissing kunnen nemen om ons te laten testen. Gisteren ben ik met mijn moeder naar de dokter geweest waar me de hele situatie is uitgelegd. Op 8 mei gaan we naar het UZ Brussel voor een gesprek, later zal dan een DNA test volgen. Daarna is het ongeveer vier weken wachten op het resultaat.. Vanaf een leeftijd van 35 jaar moet je je dan om de zes maanden laten testen op borstkanker. Maar zo ver is het nog niet. Mijn broer heeft meer tijd, omdat hij een man is en dus zelf veel minder risico heeft.. Dus we gaan het hem later maar vertellen, omdat hij het sowieso moeilijk heeft en dit te zwaar zou zijn voor hem. Ik heb het gevoel dat iedereen dit veel serieuzer neemt dan ikzelf. Misschien dat het maar echt gaat aanvoelen als ik het echt héb; 50% kans voelt zo weinig..

Ik denk dat mijn moeder weer drinkt, ik hoop het niet. Ik ga zo naar beneden en alles controleren. Als het wel zo is weet ik niet wat ik moet doen, ik kan dit niet nog eens aan.