Cross my heart

Quiet stappelde vrolijk terug naar de Nursery met zijn nieuwe aanwist. Zijn passen straalde zijn trots uit, en trots was hij zeker. Hij had stiekem een rondje door het gehele kamp gemaakt, misschien zelfs een eindje erbuiten, op zoek naar waardevolle schatten voor de Clan. Als hij Clanleider wilde worden, moest hij tenslotte ook iets kunnen toevoegen aan de Clan! De kater kon niet wachten om deze prachtige vondst te laten zien aan al zijn vrienden, en vooral aan zijn familie. Mousekit zou dit prachtig vinden! Nog nooit was hij zo enthousiast over iets geweest. Hij had dan ook al zijn vaardigheden ingezet om de schat te vinden, niet dat hij nog veel kon, maar goed. Hij stapte snel de Nursery in, en rende naar het nest met zijn vondst in zijn bekje. Hij legde het voor het nest neer, en begon met een trotse blik in zijn ogen te roepen. "Kijk eens wat ik heb gevonden!" riep hij tegen zijn zus en moeder, en wenkte trots naar het ding dat roerloos op de grond lag: een nutteloze vuursteen.

+ Mousekit & Brindleleaf

Een glimlach sierde haar snoet terwijl ze luisterde naar de regelmatige ademhaling van haar moeder. Haar mama sliep, maar Mouse zelf niet. Ze kon de slaap niet vatten ook al was ze toch wel moe geworden van alle indrukken die ze op een dag kreeg. De kleine kitten draaide zichzelf om en nestelde haar neusje diep in de vacht van Brindleleaf. Hun rust werd echter verstoord door een hard roepende Quietkit - zijn naam paste nou niet echt bij zijn karakter, vond Mousekit. "Kijk eens wat ik heb gevonden!" Hoorde je trots en meteen veerde de rood met witte kitten overeind. Ze grinnikte toen ze zag dat hij een steen vasthad maar maakte er geen opmerking over. Mama deed er wat langer over om wakker te worden dan zijzelf, maar haar reactie was ook positief. “Wat goed van je Quietkit, wat een mooie steen.” Mousekit keek omhoog naar haar moeder en glimlachte naar haar. "Hooi mama," miauwde ze zachtjes. Haar moeder trok Quiet bij zich en ze stootte haar broertje aan. "Wat is dat voor steen?" Vroeg ze terwijl ze nieuwsgierig naar het Quietkit keek.

Quiet keek nogmaals met een trotse blik neer op de vuursteen, die dezelfde bruine kleur had als zijn moeder. En hij glansde ook zo mooi! Hij zag er prachtig uit, vond Quiet zelf. Hoe langer hij er over nadacht, hoe meer potentie hij zag in de steen. Hij had vast magische krachten! Of het was zo'n waardevolle edelsteen! Of hij was al heel uit, en stamde uit de tijd van de verhalen die de Elders altijd vertelden. Een wereld vol mysterie opende zich al in zijn hoofd, en hij werd verder aangemoedigd door zijn moeder. Ze vond zijn steen mooi, gelukkig maar. Quiet straalde toen zijn moeder hem naar zich toetrok en hem tevreden over zijn kop likte. Mouse vroeg vervolgens wat voor een steen hij had gevonden, en tot zijn grote schrik wist hij dat niet eens. Hij keek haar geschrokken aan. "Mama, wat voor steen is dit?" vroeg hij toen. Hij moest en zou het weten. Het was tenslotte zijn vondst, en als hij niet eens wist wat hij gevonden had, zou niemand hem serieus nemen! 

Mousekit spinde zachtjes toen haar moeder haar begroette en ze gaf de poot van Brindleleaf een aantal kopjes. Ze hield heel veel van haar mama ook al was ze wel is eigenwijs. Toen richtte ze haar aandacht weer op de steen van haar broertje en vragend keek ze hem aan, waarna ze vroeg wat voor steen dit was. Echter leek Quietkit dit ook niet te weten. "Mama, wat voor steen is dit?" Vroeg hij dus en nu werd de nieuwsgierige blik op haar moeder gericht. “Het is een vuursteen en het heeft dezelfde kleur als mij. Zien jullie dat? Je hebt ze ook in donkerdere kleuren en zelfs in wat lichtere.” Vertelde ze en haar ogen verwijdden iets. Misschien was die steen toch nog wel mooi. "Cool zeg," miauwde ze zuchtend. "Hé mama," begon ze toen, haar toon nog steeds nieuwsgierig. "Waar is papa?"

De staart van zijn moeder werd om hem heen geslagen, en hij voelde zich stukken veiliger. Niet dat hij zich ooit echt onveilig had gevoeld. Hij keek zijn moeder vervolgens gefascineerd aan toen ze vertelde wat voor steen het was. Het jonge katertje was nieuwsgierig naar alles wat de wereld hem te bieden had, en wilde alles leren. Hij keek opzij naar Mousekit, die zijn enthousiasme leek te delen. Zijn blik veranderde toen Mousekit over hun vader begon. Iets dat hij zich in stilte had afgevraagd. Voor er een antwoord kwam, vloog er een steen naar zijn hoofd die hij met finesse ontweek. Dit werd gevolgd door woorden van zijn temperamentvolle zusje. Veel te verbitterd voor haar leeftijd. Hij keek haar geamuseerd aan, hij vond het altijd wel interessant om te zien wat voor onredelijke dingen ze zou gaan doen en zeggen

"Je moet niet vragen wáár papa is maar wíé papa is." Kwam opeens het bijtende antwoord, maar niet van mama. Nee, het antwoord was van haar zusje Polarkit. "Ik mag vragen wat ik wil," kaatste Mousekit boos terug en stak haar tong uit naar haar bruingevlekte zusje. "Polar, kan je een keer normaal doen tegen je eigen familie?" Viel Puddlekit haar bij en Mouse knikte wild met haar rode kopje, waarbij haar staart nijdig stijf stond. Pff. “Lief doen tegen elkaar dames en heren. Als het erop aankomt is je familie de enige die voor je op zal komen.” Klonk toen de rustige stem van Brindleleaf en Mousekit keek naar haar mama. Ze glimlachte liefjes. "Dusss?" Drong ze aan, de nieuwsgierigheid nu volledig gewekt. “Jullie vader is dood.” Klonk het toen en haar oortjes schoten vrijwel meteen naar achteren. Dood? Dan had ze dus geen papa? "M-maar..." Miauwde ze zachtjes en zuchtte toen diep. "Ik wil ook een papa," klaagde ze en keek de nursery rond. Ze zou gewoon zelf een vader uitkiezen.

Quietkit greens toen Puddlekit tevoorschijn kwam. Hij was wel gek met zijn broertje, in ieder geval kon hij beter met hem opschieten dan met Polarkit. Het crèmekleurige katertje zette zijn zusje even goed op zijn plek, en Quiet gaf hem een flinke knipoog. Hij had het niet zo op de verwaande, vervelende houding van Polarkit, en hij liet dat ook wel eens merken. Al moest ze het zelf maar uitzoeken, hij zou wel plezier hebben met de andere kittens in de Nursery. Maar goed, ook Quiet wilde nu wel eens weten wat alle heisa rondom zijn vader betrof, en hij keek zijn moeder vragend aan. Ze begon over hoe je lief moest zijn tegen je familie, maar Quiet vond het om eerlijk te zijn best moeilijk om aardig te doen tegen Polarkit. Mouse en Puddle vond hij wel oké. Wat zijn vader betrof, was het antwoord nogal cru. "Jullie vader is dood," vertelde Brindleleaf, en Quiet keek haar even met grote ogen aan. Quietkit snoof even, Mouse leek er niet mee eens te zijn, en hij ook niet. "Dan ben ik nu de papa," opperde het jonge katertje met een strenge toon in zijn stem. Nu was hij verantwoordelijk.

Mousekit negeerde haar moeder, die klonk namelijk negatief. "Dan ben ik nu de papa," miauwde toen opeens Quietkit en met een snort keek Mousekit hem aan. "Dat kan niet," miauwde ze terug naar hem, ze vond het maar raar als hij haar papa zou zijn. Hij was toch al haar broertje? "Hoe? Wie was het dan?" Klonk toen de stem van Puddlekit en Mousekit keek naar haar mama, nu ook heel benieuwd. "Ja, wie?" Miauwde ze, en glimlachte hoopvol. Eigenlijk deed de dood van haar papa haar helemaal niks; ze kende hem immers niet. Ze wilde gewoon een papa net zoals iedereen. “Hij is vermoord tijdens een patrouille door een das. Zijn naam was Windtree.” Nieuwsgierig miauwde ze en "Ooooooh, is hij gestorven voor jou? Wat romantisch!" Verzuchtte ze vervolgens.