You will remember me, world!

Met stevige passen stapte Galepaw door het RiverClan territorium heen. Het was niet zo dat hij zich boven de rest voelde, hij wilde gewoon de beste worden. In alles. Daar hielp die mentor van hem tot nu toe niet bepaald bij, maar goed. De kater bezat een lichte hoeveelheid arrogantie waarvan hij niet bang was om het te gebruiken. Niet beschaamd om het te gebruiken eigenlijk. Zijn moeder en siblings sprak hij nooit meer, zijn vader was dood, en de enige die hij nog als familie zag was zijn peetvader. De kater snoof een keertje kort toen hij een jonge apprentice een falende poging zag doen om een muis te vangen, en stapte voort. Hier ergens had hij afgesproken met Panthergrowl voor een training.

{ First Panthergrowl}

Hij zag de kater al snel zitten en snoof een keertje kort. Vandaag kreeg hij hem weer op z'n best hoor, iemand zag er héél vrolijk uit. Not. De kater liep met tegenzin naar zijn mentor toe en bleef dan ook voor zijn neus staan. De kater vroeg met een zeer onaardige stem wat hij vandaag wilde doen. Was dat niet voor de mentor om te beslissen? Galepaw trok één van zijn wenkbrauwen kort op. "Een training zou wel fijn zijn," mauwde hij toen licht arrogant en keek de kater met vernauwde ogen aan.

Toen zijn mentor begon te dreigen om hem een hele maan langer apprentice te houden vernauwde Galepaw zijn ogen en voelde hij hoe zijn lip een beetje trilde. Hij moest zich echt inhouden, wilde hij niet gewoon zijn scherpe tanden laten zien aan deze enorme kwal. Wat was het toch een pestkop, hij zei toch alleen maar de waarheid?! Hij wilde StarClanverdomme gewoon een training, niets meer en niets minder. Hij hoorde de kater nog wat mompelen. "Jammer voor jou dan," siste de kater toen, "want dan heb jij mij langer als apprentice." Een kleine grijns kwam rond zijn lippen. "En ik denk niet dat Butterstar het leuk vindt om te horen dat jij een apprentice zoals ik langer in deze rang houd." Galepaw stond namelijk wel bekend als een goede apprentice die hard trainde. Dat hij nou juist de kwal van de clan als mentor moest krijgen, kon hij niks aan doen. In elk geval gingen ze nu jagen, gevolgd door een valse grijns waardoor de jonge kater zijn ogen nog meer vernauwde. De kater zou na het jagen verslag uitgeven aan Butterstar. De enorme kwal die het was. Galepaw draaide zich om en verdween in de struiken, echt niet dat hij het de kater makkelijk ging maken!

De kater vernauwde bij het horen van Panthergrowl's 'bedreiging' en liet een duidelijk minachtende snuif horen. "Snowkiller is tenminste een echte warrior, Panthergrowl," mauwde de kater met een duidelijke stem. Ja, hij had die kater duizend maal liever dan dit zielige scharminkel wat zich een warrior noemde. Een lachertje gewoon. "En ja, iemand zoals ik," siste de kater toen en kon het niet helpen om zijn haren iets overeind te laten komen. "Stormstar was mijn overgrootvader, Smoketear mijn opa, Bravesoul mijn vader. En ik zal de eer van mijn voorvaderen hoog houden." Hierna verdween hij in de struiken, en natuurlijk wist hij dat zijn mentor hem schaduwde. Maar daar zou hij zich niks van aantrekken. Hij zou zich bewijzen en dan kon zijn mentor hem gewoon niks maken. Hij zou Butterstar laten zien dat hij het waard was, hij zou iedereen laten zien dat hij het waard was. Op een snel tempo trippelde de kater het woud door, zoekend naar een prooi.

De kater was woest, geïrriteerd en voelde zich alles behalve goed op dit moment. Waarom moest hij nou net weer de mentor krijgen die juist wilde dat zijn apprentice zo hard mogelijk zou falen, een mentor die het uit zou bulderen van het lachen als hij op z'n bek ging. Mooi niet dat zoiets zou gaan gebeuren, hij zou eens laten zien wie hier de beste was. Maar hij vertrouwde de gestreepte kater voor geen muizenstaart. Galepaw had de geur van een vogeltje geroken en dook zacht ineen. Zonder bijna geluid te maken - en het geluid dat hij maakte ging verloren door het zachte geloei van de wind - sloop hij dichterbij om te zien wat zijn prooi was voor vandaag. Een jonge merel zat op een open plek en pikte rode besjes uit een struik, die hij vervolgens naar binnen werkte en naar de volgende bes hopte. Hij richtte zijn blik strak op de merel, maar precies op het moment dat hij toe wilde slaan vloog de vogel geschrokken op. Woest kwam de kater overeind en keek over zijn schouder. "Ik weet dat je daar bent, lafaard! Zelfs een elder hoort je aankomen!" Dit.. dit was gewoon het toppunt!