You are the one where I was looking for

Shun sloop met rustige stappen langs een stuk weg, hij wilde vandaag een kat gaan ontvoeren. Niet dat het uitmaakten één kat, maar hij had niemand en wilde gewoon andere stalken en een gesprek voeren. Hij zag hier weinig bos, dat was lekker handig om gewoon katten te zien. Het liefst niet te oud maar juist van jonge leeftijd, lekker speels en druk en wisten totaal niet wat er te wachten zou staan. Zijn groene ogen tuurde rond, hij rook verbrand as. Oh shit, misschien kon een kat wel vuur spugen dan zou hij wel nu dik dood zijn. Alleen leefde hij nog, dus geen kat die kon vuur spugen. Dat zou eigenlijk best wel vet zijn, een kat die zou kunnen vuur spugen en als hij dan er macht over zou kunnen hebben zou hij nu een gebrade muis hebben. Even kwijlde hij, zo lekker eten. Zo lekkere prooien alleen kon hij niet jagen, opzoek naar dood voedsel ging ook niet als volgt. Hij vond niet zo vaak dood voedsel eens in de zoveel dagen was er eindelijk prooi of een boskat had het mee genomen, damm those cats. Ook als hij prooien wilde stelen ging ook niet op ze perfects, hij schudden zijn hoofd. Misschien zou hij een kat kunnen ontvoeren en pas de kat terug geven als ze hem prooi gaven, wel veel prooi maar ook niet over de datum. Alleen zou hij wel kijken hoe het leven zal verlopen, ook als hier katten zouden lopen..

~eerste post Windpaw
OCC: Niet kijken naar de vreemde post over vuurspugende katten xD

You are the one where I was looking for 33yjev6

In het midden van het groene woud stond een verbrande, grote boom. Ooit was de esdoorn door de bliksem getroffen, en sindsdien stond hij hier, de dode tussen het leven. Het maakte een vreemde, trieste indruk, hier in het zonnige Shadowclan territorium. Haar bladgroene oogjes keken de boom aan, bestudeerden hem, hoewel haar oortjes gespitst waren. ze zat stil als een standbeeld, wat op zich al een wonder was. De tabby hoorde een takje kraken en draaide zich vliegensvlug maar stil in die richting. Een struikje schudde wat heen en weer. Windpaw sloop erop af, en even zag ze de dunne staart van een muisje eronderdoor flitsen. Ze kroop dichterbij en maakte zich klaar voor de sprong die het einde van de prooi zou betekenen..

You are the one where I was looking for 6Gt25F7

Shun sloop wat verder, hij zwiepte even met zijn staart heen en weer. Nog steeds aan het denken hoe hier zoveel as kon liggen en hoe dit zo verbrand kon zijn, tot hij een jonge poes zag. Wit met bruin, dat zou zijn slachtoffer worden. Hij sloop wat dichter en schrok toen ze zich omdraaide, zijn hart ging te keer. Het was een prachtige kattin, ze leek iets te zien in een bosje. Hij sloop wat dichter, een van de bosjes er naast. Ze sprong in het bosje, hij dook op en sprong een bosje uit. Hij probeerde achter haar te belande, hij staarde haar aan. Wachtend tot ze klaar was, hij ging rustig zitten en likte even zijn lippen. "Arme vermiste poes," Begon hij met een zielig stemmetje. Hij haalde daarna naar haar uit, alleen was hij vergeten om zijn klauw uit te slaan. Hij staarde verward naar zijn poot en ging gelijk recht staan, hij begon gestoord te lachen. Daarna sloeg hij zijn klauwen uit, hij haalde nog een paar keer uit naar de jonge kattin. Hij draaide zich om en probeerde haar te trappen met zijn achter poten, daarna maakte hij een achterwaartse salto een soort van en probeerde net achter haar te belandde. Misschien zou het mislukken maar ja, hij vocht best wel vaak en had vast andere jolo manieren om te vechten tegen katten dan die bos katten.

De tabby hoorde een stem achter zich en draaide zich geschrokken om, waardoor het muisje waarop ze joeg wegsprinte. Ze had echter geen kans om te zien wie of wat het zei, want bijna meteen kreeg ze een klap tegen haar neus. Als de kater zijn nagels uitgeslaan had, had ze een harde kras erover gehad. Maar waarom zou hij slaan zonder nagels? De rogue - dat was duidelijk aan de geur - lachte een maniakale lach die haar haren rechtovereind liet staan. Hij sloeg nog een kaar naar haar, voor ze de kans had te reageren, waardoor ze de controle over haar poten leek te verliezen en gewoon door haar poten zakte. Daardoor miste de kater met zijn achterpoten, maar ze kon nog net zien hoe hij een soort achterwaartse salto maakte en achter haar belandde voor ze het bewustzijn verloor; hij had haar redelijk hard geslagen.

Shun stond nu achter de kattin, hij probeerde haar omver te duwen. Hij was soms vergeten hoe hij moest vechten maar het verliep tot nu toe goed, de kattin deed weinig en het was jong. Dubbele punten, hij probeerde daarna haar in haar nek een klap te geven door een van zijn voor poten. Deze waren zacht, alleen waren dit keer wel zijn klauwen ontbloot. Hij liep daarna rustig een rondje om haar heen, wel een knap poesje. Wat zouden de katten voor haar willen, even krapte hij langs zijn oor. Hij haalde een paar keer naar haar uit, ze zou Knock out moeten gaan. Misschien kon ze wel vuur spugen, dat zou vet zijn. Hij vond dat er beren moest zijn bi het water alleen was dat er nooit, alleen katten die vonden dat ze het waren, waren daar. Nu zou dat wel waar moeten zijn, hij kon zich het al voorstellen hoe zij het bos in de fik had gestoken. Best wel vet dat alles, hij probeerde om naar haar nek vel te happen en haar daarbij van de grond af te trekken en haar heen en weer schudden. Hier door zou ze duizelig worden en zou ze neer kunnen vallen, alleen was dat moeilijk om haar dan in een keer mee te nemen. Het was niet zoals de mensen zeiden, inpakken en wegwezen. Dat zou moeilijk gaan, hun hadden groten vreemde dozen en tassen. Soms leken dat op zwarte gaten, de mensen waren altijd wel iets kwijt.

Hoewel haar ogen dicht waren, leek haar lichaam elke klap op te vangen, en iedere keer voelde ze het. Ze voelde hoe de kater haar bij haar nekvel op probeerde te pakken, maar de poes was groot en een dood gewicht op dit moment, dus niet zo handig om mee te pakken. Ze werd heen en weer geschud, en zachtjes kreunde ze, hoewel ze haar ogen nog steeds niet opendeed. Het ging voorbij als in een nachtmerrie, bijna alsof ze zich niet bewust was dat dit de echte wereld was, en geen droom. Haar tabby vacht, die daarnet nog recht omhoog stond van de schrik, lag nu plat op haar lichaam, en haar witte buikvacht was grijs met de as rond de verbrande boom - dezelfde as die ervoor zorgde dat het gebied rondom zo bloeide. De tabby gaf echter nog steeds geen reactie, onderging maar wat de kater van plan was - wat het ook was.

Shun merkte dat ze eindelijk knock-out was, urg ze was zwaar deze kattin. Hij probeerde haar op zijn rug te krijgen, hij moest nu wel zo snel mogelijk wegwezen. Haar gewicht was net een gigantische steen, hij sleurde haar mee op zijn rug. Ze was zwaar, eerst zou hij deze as land door lopen. Overal lag dat spul wel, overal waren dode bomen. Hij trok haar mee over het as, het voelde zacht. Zachter dan gras maar soms harder dan zand, zijn ogen tuurde steeds heen en weer als er een kat zou aan komen. Hij hoefde alleen die harde weg op te zoeken van die monsters, hij was er ooit in gesprongen en ergens aan gekomen waar je totaal niet weet waar je bent alleen op dit moment zou het handig zijn. Hij zou dan de kattin niet kwijt raken, hij voelde haar gewicht op zijn rug. Vaak viel ze er soms wel eens af, net als nu. Hij keek naar het lichaam, het leek net op een bal wol. "Wil je meewerken of niet kittiehs, alleen kan je wel vuurspuwen." Sprak hij voor een deel tegen zichzelf en probeerde haar weer op zijn rug te krijgen. Uiteindelijk kwam hij in een bos wat niet vol as was, hij zou dicht bij komen. Hij rook al de stank van de monsters, hij ademde diep in en daarna weer uit. Als of hij thuis was, hij had lang bij tweebeners/mensen/Whatever gewoond. Alleen was hij geen huis kat maar leefde in een doos in een park, soms gaat hij daar nog steeds in slapen alleen nu minder. Nu hoefde hij alleen deze kattin mee te sleuren.

Vaag voelde ze hoe ze op de grond viel - of gesmeten werd? Onbewust kreunde de poes weer toen ze voelde hoe de slag alle lucht uit haar longen sloeg. Haar witte buik lag naar boven gericht, onbeschermd - iets dat je nooit moest doen in een gevecht. Maar dit was nu niet bepaald een gevecht, aangezien ze niet.. Vocht. Vaag registreerde haar brein hoe de kater iets zei over.. Vuurspuwende katten? Serieus? Waarschijnlijk was het allemaal deel van de nachtmerrie.

Shun sleurde haar mee, en merkte in de verte het monster gebied. Er waren nog geen mensen of monsters, hij legde de kattin op de grond. Hij wilde haar met liefde ontvoeren, "als ik dit niet overleef onthoud dan dit," Sprak hij en hij werd afgeleid door iets. "CANDY CRUSH!" Riep hij uit, hij zag een licht doos op de grond liggen. Hier speelde de mensen op, hij had er toen hij kitten was weleens binnen gedrongen en geprobeerd om een spel te spelen. Hij begon duivels weer te lachen en tikte met zijn poot op de licht doos, hij wist ongeveer wat, wat was. Alleen stond dat spel Candy Crush er niet op, jammer. Hij schudden zijn kop en liep de harde weg op, waarom. Monsters zouden stopen, soms. Hij ging daar rustig zitten en er kwam een monster aan gereden, het harde geluid klonk over de wegen. De monster remde, je hoorde een heel hard piepend geluid. Een van de monsters zijn delen raakten zachtjes zijn neus, er kwamen mensen uit gestapt. Vlug raasde hij weg, vaak als katten over steken deden katten dat te snel waardoor ze vaak werden aangereden. Hij wist precies wat hij moest doen, hij pakte de kattin vast en tilde haar op zijn rug. Gelukkig had dit monster 4 deuren, de mensen stonden te kijken of ze hem ook daadwerkelijk hadden aan gereden. Sukkels, drong er door zijn hoofd heen. Hij wierp de jonge kattin het monster in, het was zwaar! Daarna sprong hij er zelf in. De laatste tijd letten ook mensen steeds meer op katten, hij voelde de warme stoel. Hij was vaker wel meegelift. Hij keek naar de jonge kattin en pakte haar weer op en ging naar de achterbank, hier zouden ze kunnen schuilen voor de mensen/tweebenige. Daar ging hij rustig zitten en liet haar daar van zijn rug, dan kon hij nu gaan uit rusten. Die mensen zouden uiteindelijk het monster in komen.

OCC: Shun weet veel van het mensen leven xD

De kattin schrok ruw wakker toen ze iets onbekends onder haar voelde. Het was zachter dan de bosgrond, en veel regelmatiger. Bijna alsof het door tweebenen gemaakt was.. Geschrokken opende ze haar ogen. Ze werd door niets vastgehouden, en meteen sprong de grote tabby recht. Ze stond op een grijze, rotsachtige structuur - alleen dan zachter. De stof ging mee als ze haar pootje erop zette. De poes voelde zich ingesloten in wat leek op een soort gevangenis. als ze opzij keek zag ze dat er ook tweebenen in het spul zaten. Ze siste en deed een poging om een sprong te maken, maar ze schoof opzij toen het ding met een ruk in beweging kwam. Langzaamaan kwam ze tot de realisatie dat dit misschien één van de monsters was.. "ZIJN WE IN EEN MONSTER?", piepte de poes, doodsbang. Waar bracht hij haar naartoe?

Shun zat rustig te wachten, hopelijk kwamen de tweebenige er niet achter dat ze hier zaten want dan doei rit. Hij zag nog de poes al te bewusteloos liggen, een glimlach verscheen. Hij wilde het liefst niet onder een stoel gaan zitten, alleen als ze er achter zouden komen. Hij merkte dat ze aan langzamere hand wakker werd, hij schrok en dook dicht tegen de stoel aan. Ze wilde weg springen maar toen kwam het monster in beweging, zijn ogen keken naar haar blad groene ogen. "ZIJN WE IN EEN MONSTER?", piepte de poes, hij schrok. Hij pakte haar ruw bij haar nekvel en sprong onder een van die stoelen waar de tweebenige op zaten, het zachte stof raakte hij met zijn zachte pootjes aan. De tweebenige hadden hun niet gezien of ja het waren mensen, "SSST!" Lachte hij gestoord maar wel fluisterend. Zijn oren sloegen in zijn nek en hij dook wat dichter tegen de zachte vloer. "Dat is correct, bang?" Vroeg hij fluisternd met een glimlach, een uitdagende blik staarde haar aan. Het monster ging steeds harder en harder reiden, waarschijnlijk reed het een harde weg op waar je heel hard mocht reiden. Zijn lichaam werd wat meer naar achteren gedrukt door de snelheid, hij keek haar aan met een grijns.

OCC: Moehahahahahaha monsters

Doodsbang keek ze de gestoorde kater aan toen hij haar meetrok op de zachte grond van het monster en onder één van die rotsachtige structuren waarop de tweebenen zaten. Ze leken niet eens te merken dat ze hier waren! Haar lichaam werd achteruit gedrukt door de snelheid waarin het monster rende. Ze antwoordde niet op zijn vraag maar krabbelde terug recht. Met haar nagels klauwde ze op de rotsachtige, zachte dingen, proberend omhoog te geraken. Misschien was er een uitweg! De dingen maakten een scheurend geluid. De tweebenen leken te schrikken en krijsten dingen naar elkaar met hun harde, vreemde stemmen. "Help!", gilde Windpaw, proberend hun aandacht te trekken - misschien zouden ze haar bevrijden van deze vreemde, gestoorde kater.

Shun staarde naar de jonge kattin, ze schoten allebei dus naar achteren. Hij glimlachten, lekker zo close tegen een poes. Grapte hij maar in zijn hoofd, ze leek omhoog te willen klimmen. Geen goed idee, geen goed idee. Hier door zouden ze allebei aankomen bij het Asiel, vele katten van vroeger vertelde hem dat er een plek was waar katten werden naar toe gebracht als ze geen thuis hadden en nooit meer terug zouden komen. De mensen schokken er door waar door het monster heen en weer scheurde, "Help!", gilde de jonge kattin. Gillende geluiden klonken uit de kelen van de mensen, hij klom omhoog en probeerde haar naar beneden te trekken. Even bleef hij stil, de monster sleurde heen en weer tot het klap zei. Shun klapte met zijn hoofd tegen de stoel aan waar de tweebenige op zaten, hij wist niet wat er met zijn ontvoerde was gebeurt maar die had misschien een hardere klap opgelopen. Hij verloor zijn bewust zijn, en viel tegen het zachte bedenking aan van de bank. Zijn hoofd deed enorm pijn, hopelijk was ze niet dood. Hij schrok wakker, hij schudden met zijn brede kop. "Lada doe la la cokeloe." Zong hij toen hij wakker was en liep wat duizelig rond, hij schudde even weer en sprong op de voorste kant van het monster. De mensen waren ook nog bewusteloos, iets later voelde hij vocht over zijn hoofd. Hij staarde omhoog, regent het? Hij had erg veel last van zijn kop, hij zag dat een van de deuren ingedeukt was. Daardoor kon je eruit, even zocht hij naar de prachtige kattin.

Met een harde klap stopte het monster. De tabby verloor haar grip op de achterkant van het rotsachtige ding en smakte met een klap op de grond. Ze raakte niet buiten bewustzijn, maar ze voelde hoe een straaltje bloed uit een snee uit haar zei stroomde. Het was geen grote snee, maar als het niet snel gedicht zou worden zou ze te veel bloed verliezen. De rogue kater deed heel vreemd en leek één of ander gestoord liedje te zingen. Die had vast een harde klap gekregen. De muur van de buik van het monster was gedeukt en stond een beetje open. De tabby keek even terug naar de kater, maar bedacht toen dat dit haar kans kon zijn om te ontsnappen. ze rende zo snel ze kon naar de deur, trapte hem open, sprong eruit en deed een poging om zo snel mogelijk zo ver mogelijk weg te rennen.

Shun zocht naar de jonge kattin, ze leek even nergens meer te bekennen. Tot hij een bloed spoor zag liggen, hij rende er vlug achter haar aan. Hij ging lachend achter haar aan, tot hij haar vond, ze was aan het vluchten en natuurlijk waren er overal bosjes zo hij kon zich daar in verstoppen. Hij probeerde vlak voor haar te belandde, even keek hij haar gestoord aan en liet de stilte vallen. Hij keek haar strak aan, zijn klauwen waren ontbloot. "Ik heb je gevonden en wat is mijn prijs?" Sprak hij waarna hij zijn kopje schuin legde. Hij zwiepte met zijn staart, stukken van zijn huid waren er af gescheurd door de botsing. Er waren vele puntige dingen daar, "Van af dit moment ben jij mijn gevangenen, iets erop te zeggen, mening of iets anders?" Vroeg hij vrolijk en wachtte tot haar mond weer openschoot, voordat ze iets kon zeggen zou hij zijn mond open trekken. Hij lachte duivels, "Geweigerd, je hebt het recht om te zwijgen want alles wat je nu zegt zal tegen je gebruikt worden volgens mij Shun." Sprak hij en sprong naar haar toe om haar bij haar nek vel vast te pakken. Hij probeerde haar te verwonden door met zijn klauwen tegen haar poten te krabben, ze zou neer moeten gaan. Hij zal en moest haar meenemen, een evil smile kleurde rond zijn gezicht. Hij was klaar om een gevecht in te gaan met deze jonge kattin, wat zou zij er toch tegen kunnen doen.

De kleine poes was vertrokken uit het kamp. Ze was gaan lopen, gewoon gaan lopen. Ze wou haar rustige plekjes opzoeken om nog even te slapen. Daarna wou ze proberen om een beest te vangen. Gisteren was het bijna gelukt, maar de muis was weggekomen. De rode poes keek om zich heen. Ze was dichtbij het Thunderpath en ze was nieuwsgierig naar hoe dat eruit zou zien. Haar poten droegen haar daarheen. Het kwam al aan de horizon en de geuren van de monsters kwamen haar neus binnen. Ze hoestte. Die geur was verschrikkelijk en het irriteerde haar neus en mond. Er leken echter geen monsters in de buurt te zijn. Ze kwam aan bij de weg en bleef ervoor staan. Het geluid van een monster vulde haar oren en als snel zag ze er eentje inderdaad aankomen. Red had nog nooit tweebenen gezien en haar viel gelijk de kaalheid van ze op en hun grootte. Een paar stappen zette ze naar achteren, maar het monster ging stilstaan een eindje voor het langs haar zou gaan. En niet op zo'n rustige manier ook. Geschrokken gingen haar haren omhoog. Wat was er gebeurt? De tweebenen waren helemaal stil. Voorzichtig liep ze richting het schouwspel. Toen zag ze een poes eruit komen. Bloed op haar voorhoofd. De poes herkende ze, Windpaw? Wat deed ze in een monster? "Windpaw!", riep ze hard naar haar. Ze moest zo snel mogelijk naar Acefray, maar toen kwam er nog een kat het monster uit. "Van af dit moment ben jij mijn gevangenen, iets erop te zeggen, mening of iets anders?" Gevangene?! Red moest wat doen, maar of ze überhaupt de kater aan zouden kunnen met zijn tweeën was nog niet zeker. Red was pas net een apprentice. Vechten was nog niet echt goed gegaan bij haar. Met een paar grote passen kwamen ze tegenover de kater te staan. Hij probeerde de poes te slaan en Red keek geschrokken naar wat er gebeurde. Wat moest ze doen? "Stop!", schreeuwde ze. Ze vond het raar klinken, haar stem die zo hard riep. Maar het moest stoppen wat er gebeurde. Zij kon hem misschien afleiden en dan kon de ander hulp halen.

{ Negeer het maar als het niet mocht. c;

You are the one where I was looking for 11w947c

Ergens in de verte klonk haar naam. De tabby richtte haar tabby kopje naar daar, maar haar poten konden haar gewicht amper nog dragen. ze zakte neer, en net op dat moment kwam de rogue op haar af. Hij verklaarde haar zijn gevangene. Gesterkt door de andere apprentice, die ze niet herkende in de chaos, haalde ze haar klauw uit en sloeg halfhartig naar de rogue. "Nooit.. Zul je mij.. Vangen!", bracht Windpaw moeizaam maar gepassioneerd uit. Haar klauwen waren uitgeslagen, maar door het bloed dat over haar gezicht liep zag ze amper nog iets, dus veel zou het misschien niet uithalen. Als ze geluk had, misschien. "Help!", riep ze de rosse tabby apprentice toe. Ze kon haar gewoon niet hier laten, dat kon ze niet.

~Kort en vreselijk flut, maar hierbij dan eindelijk xD