Asking for your permission. [&SPRINGTRAP]

Thornpaw wierp een voorzichtige blik op de Warrior’s Den waar katten in en uitliepen. Zijn poten prikkelden van frustratie omdat hij het kamp wilde uitgaan, maar per se moest wachten tot hij daar toestemming voor had gekregen van een Warrior. Hij had de ochtendpatrouille gemist. Niet dat hij ooit in zo’n patrouille terechtkwam zonder een mentor, maar goed. Twijfelachtig kwam de kater overeind. Hij had net zijn prooi opgegeten. Hij likte zijn bovenlip af met zijn lange tong, haalde deze gauw over zijn borst om zichzelf moed te geven en trippelde naar de Warrior’s Den. Hij zag dat enkele blikken vragend op hem rustten en merkte dat deze vooral afkomstig waren van oudere Apprentice’s die het kamp vast al zonder toestemming mochten verlaten. Hij beantwoordde de blikken, maar merkte dat de Apprentice’s grinnikend hun aandacht de andere kant op richtten. Dit gaf Thornpaw nog meer moed om zich een weg te banen naar de Warrior’s Den. Voor de Den bleef hij stilstaan terwijl hij zijn bleekgroene blik naar binnen liet glijden. Hij zag niet direct een kat die hem verder kon helpen. Hij vond het ook niet echt een goed idee om te gaan roepen in die Den, maar wat moest hij anders doen? Hij wilde het kamp dolgraag verlaten om iets te gaan doen zodat hij zijn Clan kon voeden en hier de hele dag blijven staan ging hem daar niet bij helpen. ‘Hallo?’ bracht hij moediger uit dan hij zich voelde. ‘Is daar iemand?’

Meteen nadat hij geroepen had wist hij al dat dit een slecht idee was. Dadelijk maakte hij er meer dan eentje wakker en waren ze boos op hem. Zijn vacht prikkelde van ongerustheid toen hij beweging hoorde. Zijn hart sloeg hoopvol een slag over toen er een kater naar buiten kwam, maar de moed zakte hem in zijn poten toen hij hoorde wat de kater zei en beschaamd staarde hij neer op zijn witte voorpoten. Een tikkeltje verlegen schraapte hij met zijn poten over de aarde terwijl hij niet meteen een antwoord gaf op de vraag van de kater. Het klonk best als een slecht idee nu hij hier daadwerkelijk stond en iemands aandacht had getrokken. Een heel slecht idee. Toch deed hij zijn best om zijn blik op te richten en naar de kater te kijken. ‘Sorry dat ik U heb wakker gemaakt,’ bracht hij uit. ‘Maar ik wilde om toestemming vragen om het kamp uit te gaan. Bijna al de Apprentice’s van mijn leeftijd hebben al een mentor en zijn al het kamp uit,’ klaagde hij. ‘Het is gewoon niet eerlijk.’ Frustratie drong weer heen terwijl hij zijn kop naar zijn poten richtte. Zijn zwart-witte pels glansde in de ochtendzon en enkele druppeltjes gleden van de plukken van zijn vacht af die waren blijven hangen toen hij zijn Den uit was gekomen. Hij besefte ook wel dat hij zich niet van zijn beste kant liet zien tegenover deze kater, maar wat verwachtten ze dan van hem? Hij wilde dolgraag beginnen met trainen en ook graag het territorium leren kennen. Was het dan zo vreemd dat hij bij andere Warrior’s ging vragen of zij hem niet mee konden nemen of toestemming konden geven om het territorium te verkennen? Hij richtte zijn bleekgroene ogen weer op de kater en wachtte hoopvol af.