You again? {Draco}

Draco merkte de bekende geur op nog voor hij de kater zag. Meteen schoten allemaal herinneringen door zijn kop. De belangrijkste daarvan was het feit dat deze kater Broken pijn had gedaan. Wat daarna was gebeurd probeerde hij te vergeten. Hij vernauwde zijn ogen en probeerde te doen alsof hij Death niet had opgemerkt. Misschien hoefde hij de confrontatie deze keer niet aan te gaan. Hij zette zijn nagels nutteloos in het gras om een pluk eruit te halen. Gedachteloos begon hij erop te kauwen.

Nonchalant keek hij op alsof hij de kater nu pas opmerkte. Hij voelde haat in zich opborrelen toen hij in de rode ogen van de kater keek. Draco deed zijn best om kalm te blijven. 'Liever gras eten dan in jouw richting kijken' antwoorde hij onverschillig. Nogsteeds toonde zijn houding niks. Death was de nieuwste oorzaak van problemen en je kon problemen nou eenmaal beter negeren dan er iets aan doen

'Liever gras eten dan in jouw richting kijken' ,beantwoordde de witte kater achteloos. Death keek hem boos fronsend aan, wat een debiel. "Ben je nog steeds je absolute nederlaag niet vergeten, wees blij dat ik genade voor je heb getoond." Dat kwam eigenlijk door Brokenfeeling, omdat zij Draco wel mocht, maar als het deze keer op vechten uitkwam, zou hij geen genade kennen, en die regels over geen mede- Bloodclanner vermoorden konden hem barst wezen. "Broken is zeker al huilend naar je toe gerend? Vragend om hulp, omdat die gemene Deathbite haar had mishandelt," spuugde hij, hij wist dat Broken dat had gedaan, waarom zou ze niet naar haar best buddy lopen, en vertellen over hoe gemeen hij zou hebben gedaan. Hij keek Draco aan met zijn ogen in spleetjes, zo scherp als het maar kon. Die kat zou wel heel blij zijn geweest toen hij hoorde van hun ruzie. Daar durfde hij zijn leven op te verwedden.

Hij glimlachte slechts toen de kater hem aan zijn nederlaag herinnerde. Hij had zin om hem opnieuw aan te vallen. 'Hoe kan ik dat vergeten? Kittens zoals jij zijn schattig genoeg om te onthouden.' Draco had inmiddels geleerd dat deze tactiek beter werkte dan domweg vechten. Hoe bozer de tegenstander, hoe minder hij echt op het gevecht lette. Nog beter was als er geen gevecht kwam en zijn sarcastische opmerkingen genoeg waren. 'Oh ja, ze was zeker van slag. Zou ik ook zijn als iemand zo'n mousebrain als jij blijkt te zijn.' Zijn afschuw voor de kater was bijna niet te beschrijven. En zijn afschuw voor hemzelf voor wat daarna was gebeurd.

Draco probeerde hem uit z'n tent te lokken met gemene opmerkingen, maar dat kon Death niets schelen. Toen hij nog een kitten was had hij daar al mee om leren gaan, het waren harde en moeilijke jaren, maar die kwamen op momenten als deze goed van pas. Hij dacht na... Wat zou hij terugzeggen, het moest iets gevat zijn, maar hij had echt geen flauw idee, Broken spookte door zijn hoofd, hij kon er niet door na denken, althans, niet goed.

Oh, dus Death liet zich niet zo makkelijk uit de tent lokken? Maar hij kon ook geen goede come-back geven... Draco was nu de leidende positie in hun gesprek. 'Ik zie dat je nog te jong bent om te praten, geeft niet, op een dag zul je een machtige kittypet worden.' Hij haalde zijn neus op en grijnsde arrogant. Als hij in iets goed was, was dit het wel. En het afsluiten van gevoelens wat hem het voordeel gaf dat hij nog killer leek dan hij al was.

Death hoorde dat Draco nog iets zei, alleen luisterde hij niet meer, hij was zelfs vergeten dat Draco er nog was. Triest zakte hij op de grond, niet meet in staat iets anders te doen dan naar de grond te staren en te kijken hoe de bladjes op de grond zachtje trilden in de wind. Het lukte hem niet om haar uit zijn hoofd te krijgen, hij probeerde en probeerde, maar niets hielp, katten verwonden, snel lopen door het bos om daar op te focussen,... niets hielp, en dat maakte hem kwaad, maar tegelijk ook verdrietig. En hij kon het niet meer aan. Jaren had hij leren leven zonder gevoelens, nog geen greintje respect voor anderen zelfs, en nu kwam het allemaal als een lawine bovenop hem afgestort. Het was te veel. Na veel denken over zijn leven vroeger en nu reageerde Death onoplettend: "Ja, vast," wat kon het hem nog schelen wat Draco dacht. Hij had een gelukkig leventje dichtbij Broken. En waar was hij?

Hij dacht na over of hij medelijden zou moeten voelen met de kater naast hem. Hij leek zo neergeslagen. Maar wat hij had gedaan zou Draco hem niet snel vergeven. Eerst hem aanvallen zonder reden, dan vervolgens Broken nog verder breken. Hij liet een bitter lachje horen. 'Verdrietig?' Hij grijnsde. 'Je weet dat je gewoon zielig bent? Eerst iemand eindelijk hoop geven en het dan wegnemen? Verwacht maar geen medelijden kittypet.' Zijn grijns werd nog breder en hij nam een nieuwe hap gras gewoon om te laten zien dat het kon.

Hij keek eindelijk op naar de kater alsof hij nu pas echt merkte dat Death er was. Daarvoor was het stukje boos gewoon interessanter geweest. 'Oh, schat ik heb het volledige recht om je precies te noemen zoals ik wil.' Misschien zou hij wel voor 'schat' gaan, dat zou de kater zeker ergeren. Of 'sweety' misschien zelfs 'honey'. Het klonk best cool en gaf hem het respect dat hij verdiende. 'Vechten? Weet je zeker dat je dat wel kon zonder zo'n lage verassingsaanval?' Nu was Draco volledig voorbereid op eventuele aanvalspogingen.

Op een of andere manier viel geen van beide aan in bleven ze in de spanning vlak voor een gevecht zitten. Verassingsaanval kon nu ook niet meer. Misschien had hij langer over zijn woorden moeten nadenken. Aan de andere kant, wat was daar nou leuk aan? Het zou hem heel wat problemen besparen maar problemen waren wat hij nodig had. Tegen vervelling en omdat hij wist dat problemen hem trainde voor later. Een echte Elite-kat ging dit soort dingen niet uit de weg, hij dus ook niet. 'Of je het leuk vindt of niet; we moeten praten over Broken.'

wel dat was tenminste iets. Hij nam de tijd om Death's woorden te overwegen. Zou het lukken om hun haat te negeren voor Broken? Ze zouden beide op ieder woord, op iedere beweging moeten letten. Wat zou Broken er van vinden? En de kittens als er een eeuwige sfeer van haat rond hun hing. Anderzijds moesten ze er wel zijn allebei. Ze konden Brokenfeeling nu niet alleen laten. Vooral niet sinds recente gebeurtenissen. 'Mee eens.' Hij verbaasde zichzelf met zijn antwoord maar was het toch met zichzelf eens. 'Ik neem aan dat sinds Broken wil trainen wij allebei zo'n beetje als vader en moeder optreden voor de kittens?"

Hij grinnikte zacht. 'Wel als je aandringt.' Draco zou waarschijnlijk de slechtste moeder ooit worden. 'Dus 'Vader' rond de kittens moeten we ons inderdaad als een soort koppel gedragen.' Hij wist zeker dat Death dit deel niet leuk zou vinden. Hij trouwens ook niet. Hij concentreerde zich op de laatste keer dat hij de zwangere poes had gezien. Toen knikte Draco instemmend. 'Ik vrees hetzelfde, maar serieus; op dit moment heb ik alle respect voor je dus aan jou om de taken te verdelen.' Hij kon accepteren dat Death de vader (van de meeste) was en dus ook koos wat Draco's taken zouden zijn.

'Oh, dat is makkelijk.' Als ik een poes was geweest voegde hij er in zijn gedachten sarcastisch aantoe. 'Maar wat ik weet van kittens is dat ze veel aandacht willen en Broken ze die op dat moment niet kan geven dus wij moeten dat afwisselen plus dat we ervoor moeten zorgen dat de kittens niet afdwalen en dus de basis regels leren.' Dat zouden ze dus van elkaar moeten overnemen als de ander wegging. Daar moesten ze ook veel voor overleggen en dus moesten ze wel een vriendschap hebben. Fantastisch.