Apprentice Lady

De laatste tijd had hij wel wat opgetrokken met Swiftkit, al droeg ze nu eindelijk de naam Swiftpaw. En die uitdaging was hij nog niet vergeten. Om de twee moons een wedstrijdje vechten doen, om te zien we er het sterkst was. Hun eerste hadden ze nog niet gehad. Het katertje trok met zijn oren terwijl zijn slanke gelaat de apprentices den verliet, opzoek naar het langharige, rossige poesje. Viperpaw keek om zich heen, maar zag haar nog niet. Waar hing ze uit? Of was ze aan het trainen? Hij zwaaide met zijn lange, langharige staart, wachtend op een teken van de rossige poes.

OOC: Eerste post voor Swiftpaw, daarna open.

Haar halflange vacht had ze nog maar net een flinke poetsbeurt gegeven en dus glinsterde deze nu net zo hard als verse dauwdruppels in de ochtend. Ze liet een gaap uit haar bekje ontsnappen en sterkte zich vervolgens uit, om nadien regelrecht naar de prooistapel te trippelen. Ze had deze ochtend net een rat weten te vangen, en dus was het toegestaan om een prooidier voor haarzelf uit te kiezen. Lui pakte ze het eerste wat ze zag liggen, wat dus een kraai bleek te zijn, en sleurde ze het voedsel weer terug mee naar de zijkant van de apprentice's den. Pas toen zag ze het bekende gestalte van een kater. Hwey Wviper!" Sprak ze, haar stem gedempt door de vederen in haar bek.

Met een scheve grijns zag hij Swiftpaw lopen. Daar was ze dus. Hij volgde haar naar de zijkant van de Apprentices den. "Hwey Vwiper," begroette de poes haar met ene bek vol veren, ofwel, een kraai. "Hm, is het wel verstandig om op volle maag mij proberen te verslaan in een potje sparren?" Merkte hij op met een grijns. "Je denkt toch niet dat ik onze uitdaging vergeten was," merkte hij droogjes op met een knipoog waarna hij haar een uitdagende blik toewierp en met zijn uiterst lange staart zwaaide.

Haar blauwe ogen werden groot en bijna meteen liet ze de vogel in haar bek vallen. "Nu al?!" Miauwde ze ongelovig uit. "Ik heb nog geen vechttraining gehad!" Vervolgde ze nadien, nog steeds ongelovig. Het was enorm oneerlijk! Hij had vast al enkele handige trucjes geleerd en zij nog helemaal niets! "Daarbij, ik heb honger. Dus je zult maar moeten wachten." Klonk ze vervolgens, waarna ze haar vogel weer opraapte en hem met haar ijsblauwe blik aankeek. Rustig plofte ze naast hem neer en nam ze haar eerste hap van de kraai, het malse vlees kauwende en doorslikkende. Vervolgens schoof ze met haar voorpoot de kraai naar opzij en keek ze hem met een aanmoedigende blik toe. "Delen?" Glimlachte ze.

Viperpaw moest lachen bij de reactie van Swiftpaw. Arme poes. Maar hij zou natuurlijk nog wel even verder gaan met haar uitdagen, want daarvoor was hij Viperpaw. "Oh, ben je bang, dan?" Vroeg hij uitdagend terwijl zijn slangenblik recht in haar blauwe ogen stond. "Daarbij, ik heb honger. Dus je zult maar moeten wachten." Viperpaw lachte. "Beste excuus om ergens onderuit te komen, madam," merkte hij op. "Delen?" Vroeg ze vervolgens. Viperpaw grinnikte. "Ja, dat maakt alles weer goed," grinnikte hij. Waarna hij ook op zijn billen neer plofte en een hap nam van haar vogeltje. "Heerlijk," miauwde hij met volle mond. "Maar, ik kan je wel wat training geven, als je wilt," miauwde hij uitdagend met een knipoog. "...en durft," plakte hij er achteraan, waarna hij weer een hap nam.

Met een grijns op haar rode gelaat keek ze toe hoe Viperpaw een hap nam van haar vogel. Een grinnik verliet haar bekje bij zijn volgende woorden. Echter kon ze het toch niet laten om nadien haar wenkbrauw op te trekken. "Durf? Ha! Laat me niet lachen," miauwde ze er sarcastisch op. Haar lange staart tikte enkele keren op de grond waarna ze opnieuw haar mond opende. "Maar is goed. Al zal ik jou waarschijnlijk meer trainen dan jij mij." greens ze nadien nogmaals, de ander plagend aankijkende.