See what's mine and take it

Draco had het verpest. Niet gewoon een fout gemaakt die zomaar kon opgelost worden . Hij had Stone veraaden en daarmee gelijk ook Dot en Amare en Sunset en alle anderen waar hij iets mee had. Niet dat ze er nu nog toededen. Dot was dood, Amare weg, Sunset gelukkig met een ander en Stone wou hem niet meer. Geen wonder als je bedacht wat hij gedaan had. Draco had het echt verpest. De witte kater had allang geen zin meer om ook maar iets met liefde te maken hebben. Harten van anderen breken, daar was hij blijkbaar goed. En het feit dat hij zijn eigen hart daarmee ook brak deed er niks toe. Alles wat hij nu nodig had was iemand waarop hij zich kon storten.

Zuchtend slenterde hij door het bos. De dauw op de bladeren en de vroege zon had mooi kunnen zijn maar dat was het niet. Ze waren daar gewoon. Draco gaf er niks om. Waar hij wel om gaf was de verse geur van een andere kat. Verveeld keek hij op om te zien of iemand hem zou begroeten.

+Ravi

Hij kwam oog in oog te staan met een onbekende rogue. Draco verzamelde meteen alle informatie over de rogue terwijl zijn blik niks veraade. Rode kater, rond de 25 manen, redelijk knap, normale toon. Geen direct gevaar dus. Met die gedachte ontspande hij net iets meer. Natuurlijk nooit zo veel dat hij een gemakkelijke prooi werd maar genoeg om te laten zien dat hij niet perse slechte bedoelingen had. Iets was veel katten meteen aannamen dankzij het imago van de Elite. De witte kater had niet echt uitgepland wat hij zou doen bij het tegenkomen van een andere kat. Draco ging maar voor de makkelijkste oefening. Zijn gebruikelijke karakter. Een flirterige grijns verspreidde zich over zijn gezicht. "Hey." Hij wist dat hij niet slim bezig was maar de kater had behoefte aan afleiding. Er was niemand die wist wie deze rogue was en de kans van misgaan was klein.

Ze waren allebei iets meer ontspannen nu. De kans op een gevecht was klein geworden. Draco besloot dat ze nu wel een gesprek konden hebben. Dit was vooral in zijn voordeel omdat hij jonger was en dit niet zou kunnen winnen ondanks zijn bloodclanervaring. 'Zolang je me geen reden geeft is aanvallen onwaarschijnlijk.' Je had van die katten die onverwacht aanvielen en dan claimde dat ze goede vechters waren. Zoals Deathbite. Draco vond die techniek vooral irritant.
'Dus moet je het maar zien als een "hallo".' Dat was een soort van de rede dat hij hier was tenslotte. Zijn gedachten weghalen van het Bloodclankamp en Stone en alles wat er mee te maken had. Tot nu toe was dat aardig gelukt.

-same

Hij gaf de kater een lichtelijk arrogante glimlach. Alsof hij precies kon bepalen wat er ging gebeuren, wat woorden betekende en of ze gingen vechten of niet. Als hij met een kat van zijn leeftijd was geweest was dit waarschijnlijk ook het geval geweest. Zoveel indruk maakte de Elite nog wel al was het de afgelopen tijd minder geworden. Gelukkig waren de leiders al in overleg daarover.
De rode kater vroeg om zijn naam. Namen konden nooit kwaad vond Draco zelf. Ze moesten altijd je uiterlijk bij je naam plaatsen. Natuurlijk kon de rogue gaan verspreidden hoe lief Draco was, maar wat had hij er aan? 'Ja, die witte kater' dat ging ze niet helpen. 'Mijn naam is Draco, de jouwe?' Het was wel zo eerlijk als de kater zijn naam ook gaf.

Draco knikte beleefd. Ravi. Hij was ergens wel benieuwd naar de oorsprong van de naam. Hij besloot dat er toch geen tweede ontmoeting kwam en dat dus niet nodig was. Zolang het geen nut had hoefde het ook niet. Het zou bijna zijn nieuwe motto kunnen worden. Then again, liefde was niet nuttig maar hij had er toch een verlangen naar. Er zat dus meer leugen dan waarheid in die zin. Behalve als liefde nou toch iets leuks was. De witte kater vroeg zich af of er ook meer kat 100 procent gelukkig was met hun partner. Waarschijnlijk niet.
Hij keek automatisch even naar beneden Een soort check of Ravi het inderdaad over de tanden had die aan zijn halsbanden hingen. Gelukkig gleden de ogen van de rogue daar ook heen. 'Vrij eenvoudig, als je een bepaalde leeftijd hebt bereikt kun je ze gaan verzamelen door dingen in het voordel van de Bloodclan te doen. Ik heb bijvoorbeeld meegevochten tegen dassen en een clankat overgehaald om de Elite te joinen.' Een mooie uitleg omdat het niet te veel weggaf en er niet uit kon worden opgemaakt dat er ook maar iets van zwakte in de Elite zat.

Gelukkig was zijn uitleg duidelijk. Soms had Draco de neiging om te veel in een keer uit te leggen. Niet veel katten konden hem dan nog volgen. Daarom was het maar beter dat hij geen apprentice had. 'Hangt er denk ik vanaf hoe groot je halsband is en wat voor tanden. Maar er zijn genoeg dingen die je kan doen om tanden mee te verdienen dus mintens tien.' Zoveel wist hij wel. De kater ging door met vragen stellen. 'In het begin wel maar als je een goede kiest merk je het na een tijdje nauwelijks behalve als je in een struik vastzit.' Hij lachtte zacht de vreselijke herrineringen ophalend. 'Bovendien is het een teken van macht dus voelt het ook meer machtig dan beklemmend.' Het was misschien vaag maar Draco was trots op zijn halsband en de blikken die hij kreeg van andere katten.

Hij voelde iets van opluchting toen de kater terug grijnsde. Soms waren zijn grappen iets te lame en was hij de enige die lachtte. Dat soort eenzame momenten waren vreselijk. Al wist hij diep van binnen dat hij hilarisch was en al zijn grappen perfect waren. Sommige katten hadden dat alleen nog niet door.
De kater vroeg om zijn naam. "Wauw dude, goed geheugen." Toevallig wist hij wel dat de ander Ravi heette, daar was hij een paar minuten geleden al achter gekomen. 'Maar het is Draco en jij bent Ravi." Nu hoefde de rogue ook geen behoefte te voelen om zich opnieuw voor te stellen. De witte kater lette namelijk wel op. De andere kater was trouwens ook best knap. Extra redenen om veel informatie te hebben.