I'm dreaming about who we used to be, young and free |Quietpaw|

Quiet voelde iets tegen zijn flank tikken, en zijn brein besloot meteen dat het nog geen tijd was om wakker te worden. Geïrriteerd duwde hij de andere poot weg met zijn rechter achterpoot, maar veel haalde het niet uit. "Wakker worden," fluisterde iemand toen, en Quiet knipperde even snel voordat hij de witte gedaante die Swanpaw was, weg zag lopen naar de uitgang. Tuurlijk! Ze hadden afgesproken om het gebied te gaan verkennen! Quiet schoot overeind en sprintte naar buiten. Zijn vacht zat belachelijk, maar voor nu maakte dat hem vrij weinig uit. Hij wilde maar één ding, naar buiten! Hij zag de half opgegeten muis voor Swanpaw liggen, die hem blijkbaar niet meer hoefde. Met een snel aantal happen propte Quiet zich vol met de overgebleven resten en keek vervolgens naar Swan. "Klaar?" zei hij met een enthousiaste glimlach op zijn gezicht. Swanpaw zat er zoals gewoonlijk echter niet al te enthousiast bij, iets dat hij nog wel bij zou stellen.

Quiet's ogen leken te glimmen van nieuwsgierigheid. Hij was nu al meerdere malen het territorium in geweest, maar de buitenwereld was zo groot dat hij er geen genoeg van leek te krijgen. Alleen al het zien van die oneindige horizon deed zijn hart sneller kloppen. "Je hebt het territorium zeker en vast al verkend met je nieuwe mentor?" vroeg de kater wat onverschillig. Ondanks de ongeïnteresseerde toon knikte Quiet met een glimlach. Ravenbreeze was een uitstekend mentor. Hij trok even met zijn oortjes en keek toen grijnzend naar Swanpaw. "Mijn moeder is jouw mentor, toch?" vroeg Quietpaw, voor het geval hij het bij het verkeerde eind had. Hij dacht dat het wel goed zat: zijn moeder was vriendelijk en voor zijn gevoel paste ze wel bij Swanpaw. Swanpaw vroeg wat hij wilde doen, en Quiet zwaaide even afwachtend met zijn staart. "Zullen we gaan jagen? Ik kan nog wel wat oefening gebruiken," stelde hij toen voor. Al was hij enthousiast over zijn training, in volle vaart ging het nog niet. Zijn jachttechnieken konden nog veel verbetering gebruiken.

Ergens had hij ook wel gehoopt dat Brindleleaf zijn mentor zou worden, hij vond het geweldig om tijd door te brengen met zijn moeder, maar Ravenbreeze was misschien wel een veel ervarenere krijger dan zijn moeder ooit geweest was. Ze was nou eenmaal jong Queen geworden en had niet veel ervaring wat het Warrior-zijn betrof. Toch wist ze zichzelf nog redelijk goed neer te zetten. Swanpaw kromp een beetje ineen toen Quiet voorstelde om te gaan jagen. Geen goed idee? De witte kater stemde ermee in, al suggereerde zijn lichaamstaal iets heel anders. Quiet volgde hem maar richting de Moorlands, zich afvragend of hij er iets van zou moeten zeggen. Quiet zelf was behoorlijk recht voor zijn raap, Swanpaw duidelijk niet. "Als je liever niet gaat jagen, kunnen we wel wat anders doen?" stelde de rood-witte kater toen voor. Hij probeerde vriendelijk over te komen, hopend om Swanpaw's ingetogen persoonlijkheid zo aan te kunnen spreken.

In tegenstelling tot Quiet's vermoedens, liet Swanpaw weten dat hij toch wel wilde jagen. Alleen dat hij het niet heel goed kon. Quiet lachte hem toe en haalde zijn schouders op. "Ik heb amper jachttraining gehad, dus waarschijnlijk ben je nog beter dan ik," stelde hij de oudere kater gerust. Swanpaw had wat zelfvertrouwen nodig, als hij dat kreeg, zou hij een prima Warrior worden. De kater was veel capabeler dan hij dacht, hij moest het alleen zelf geloven. Toen Swanpaw zei dat hij een konijn rook, vroeg hij of Quiet het werk wilde doen. Quiet haalde zijn schouders op en knikte. "Oké, maar niet lachen," zei hij tegen zijn vriend. Het was niet zo serieus bedoeld, maar toch. Hij kon nog niet echt heel goed jagen, dus zou er echt een wonder moeten gebeuren om hem de prooi te laten vangen. Met zijn neus in de lucht probeerde hij de geur van het dier op te vangen, wat hem nog net lukte. In een gebukte houding sloop hij op het konijn af, totdat hij het in zicht had. Het konijn was echter ook niet achterlijk en kon Quiet zien, ruiken en horen, dus zette het meteen op een lopen. Zo snel mogelijk haastte de jonge kater zich achter het konijn aan, maar voordat hij ook maar kon springen, was het zijn hol alweer ingerend. Met een zucht liet Quiet zijn achterste op de grond vallen. Wat een mislukking.

Even bleef de jonge kater zo zitten, maar enkele seconden later hees hij zichzelf alweer overeind, klaar om het opnieuw te proberen. Als hij niet faalde, zou hij ook niet leren. Hij reflecteerde op wat er zojuist was gebeurd. Het konijn had hem al geroken, gezien of gehoord voordat hij ook maar kon beginnen met springen. Natuurlijk, Ravenbreeze had hem zo vaak verteld dat hij op al zijn zintuigen moest focussen. Hij moest uit de wind gaan staan, geruisloos lopen en uit het zicht blijven. "Je kon onmogelijk weten dat het konijn daar naartoe ging," miauwde Swanpaw met een vriendelijke glimlach op zijn gezicht. Quiet haalde ietwat teleurgesteld zijn schouders op. Dat kon hij wel. Natuurlijk zou het konijn meteen naar de dichtst bijzijnde veilige plek racen. En dat was natuurlijk zijn konijnenhol. Hij had gewoon voorzichtiger moeten zijn, dan was zijn sprong ook wel gelukt. Quiet lachte schamper toen Swanpaw meende dat hij zojuist een betere poging had neergezet dan Swan ooit zelf had gedaan. "We gaan het gewoon nog eens proberen," zei Quiet toen , iets meer opgetogen dan voorheen. Opnieuw stak hij zijn snuit een tikje de lucht in en probeerde geuren op te vangen. Ook dat ging hem nog redelijk moeilijk af, maar hij moest gewoon blijven oefenen.

Quiet had het gevoel dat hij er met zijn gestuntel voor had gezorgd dat alle prooien in de nabijheid weg waren gevlucht. Toch gaf hij een nieuwe poging nog een kans en begon opnieuw met open bek en neus in de lucht rond te lopen. Niet dat hij de geuren echt kon onderscheiden, ook dat hij nog niet echt geleerd. Het ging niet heel snel, althans, niet zo snel als hij eerst gehoopt had. Maar goed, hij moest en zou blijven oefenen. Hij voelde zich een tikkeltje wanhopig toen hij echt niks qua prooi opmerkte, en keek een beetje verloren naar de witte kater die met hem mee ging. Die vroeg hoe zijn training met Ravenbreeze verliep, en Quiet keek hem even verstard aan. Dat was onverwacht, maar oké. "Uh, wel goed, denk ik. Het duurt natuurlijk even," stamelde Quiet toen. Hij was nog maar een maand Apprentice, zoveel kon hij nog helemaal niet. Toen Swanpaw vroeg of hij al een vechttraining had gehad, schudde Quiet zijn kop. "Nee, helaas nog niet," gaf hij toen toe, al had hij wel het gevoel dat Swanpaw zou suggereren om nu te oefenen. 

Eigenlijk vond hij het wel een goed idee van Swanpaw. Nou kon hij zijn vechttechnieken al wat oppoetsen, en dan zou Ravenbreeze misschien wel flink onder de indruk van hem zijn als het zover was! Swanpaw had sowieso meer ervaring dan Quiet, maar dat werkte alleen maar in Quiet's voordeel: hij zou namelijk alleen maar meer leren zo. Toen Swanpaw vroeg om het vechten te oefenen, knikte de rood-witte kater dan ook enthousiast. "Ja, geen probleem!" zei de jonge kater met een brede glimlach, die meestal wel op zijn gezicht stond. Nu hoefden ze ook niet weer een geschikte plek op te zoeken, want daar waren ze namelijk al. Quiet keek in stilte toe hoe Swan het gebied vrij maakte van stenen waar ze zich potentieel aan konden bezeren. Toen de witte kater klaar was, keek hij Quiet aan. En natuurlijk zag Quiet het perfecte moment voor een verrassingsaanval. Helaas begreep Quiet het concept van een verrassingsaanval niet helemaal. Hij rende op de witte kater af, maar maakte onverwachts een beweging zodat hij naar de flank van Swanpaw kon springen. "Verrassingsaanval!" riep de rood-witte kater, wat het verrassingselement eigenlijk al weghaalde, en probeerde op de flank van de witte kater te springen om hem zo omver te krijgen.

Quiet keek met verbaasde uitdrukking naar de plek waar hij heen sprong. Waar was Swanpaw nou ineens? De kater landde, netjes zoals iedere kat, op vier poten en draaide zich om naar de witte kater die in elkaar was gedoken. Zijn verrassingsaanval was blijkbaar niet zo succesvol geweest, want hij had Swanpaw volledig gemist. Quietpaw kreunde toen hij het gewicht van de oudere kater op zijn lichaam voelde knallen en zo tegen de grond werd gedrukt. De lucht werd uit zijn longen geperst, maar al snel verdween het gewicht weer. Swanpaw lachte terwijl Quiet het zand uit zijn gezicht veegde. So much voor een eerste poging. Ach ja, hij was hier nou eenmaal om te oefenen. "Maar misschien kun je beter zwijgen als je en verrassingsaanval in petto hebt," was het advies dat Swanpaw hem meegaf. Oh ja, verstandig. Quiet keek zijn vriend ietwat schaapachtig aan. "Daar heb je gelijk in," gaf de rood-witte kater toen toe. Nu moest hij laten zien dat hij geleerd had, dus zou hij weer een verrassingsaanval doen, dit maal zonder het te schreeuwen. Quiet zette zich af en dook zo op de witte Apprentice, en hoopte hem met zijn gewicht tegen de grond te drukken.

Damn, hij voelde zich wel een beetje dom nu. Het was toch wel vanzelfsprekend dat je jezelf niet weggaf tijdens een verrassingsaanval. Niet dat hij ooit echt een verrassingsaanval had gedaan, hij had oprecht echt nul gevechtservaring, en dat was duidelijk te zien. Hij was allang blij dat hij met Swanpaw aan het oefenen was. Die zou er nog een beetje sportief over doen. Iemand als Raptorpaw of Tigerpaw had hem breed uitgelachen en had hem vervolgens in het stof laten bijten. Quiet had wel een licht gevoel van trots toen hij Swanpaw omver wist te krijgen en de witte kater ten gronde ging, samen met de rood-witte Apprentice. Swanpaw kwam echter meteen alweer overeind en hielp Quiet ook weer op zijn poten te staan. Quiet glimlachte naar de witte kater. "Dank je," zei hij ietwat verward. "Hé, omdat jij hier nu de expert bent, kun je me wat lessen geven?" vroeg Quiet aan de oudere kater. Gevechtstraining zou vast en zeker van pas komen, vooral nu hij Foxkit moest bevrijden uit de klauwen van de Bloodclan.

Quiet greens breed toen Swanpaw op zijn voorstel inging, nu kreeg hij eindelijk wat gevechtstraining. Gelukkig maar. Niet dat hij niet tevreden was met Ravenbreeze, in tegendeel, maar van hem had hij vooral nog jachttrainingen en theoretische lessen gehad. Hij had gewoon wat meer oefening nodig op dat gebied, maar vechten had hij nog niet geprobeerd. Toen Swanpaw zijn excuses al aan begon te bieden omdat hij geen les kon geven, haalde Quiet nonchalant zijn schouders op. "We zien wel hoever we komen," zei hij met een grijnsje. Toen Swanpaw hem een plek aanwees, ging hij daar staan en groef een beetje met zijn poot in het zand. "Hierzo?" vroeg hij, hij wilde wel zeker van zijn zaak zijn, natuurlijk. Toen Swanpaw vroeg of hij tips moest geven, en iets voor wilde doen, knikte Quiet. Hij had alle toestemming om hem nu als trainingsdummy te gebruiken. "Ga maar los," zei Quiet breed grijnzend. Hij kon het wel hebben, dacht hij.