Sometimes all of our thoughts are misgiven

Swanpaw was klaarwakker. Voor de zoveelste keer kon hij maar niet in slaap vallen. Hij besloot een wandeling te maken langs het kamp, maar al snel zag hij twee gedaantes, de ene leek hij te kennen, de andere niet. Het volgende moment gebeurde er iets vreemds. De bekende gedaante zakte door haar poten en de vreemdeling verdween in het niets. Het was ontzettend vreemd. En het leek niet goed. Hij wou er naartoe lopen, maar was verstijfd. Verlamd van angst en verbazing. Het was een vreemd gevoel. Hij brulde tegen zijn poten dat ze moesten bewegen, naar haar toe moesten lopen. Maar er gebeurde niets, en hij merkte dat hij helemaal niets had gebruld, want zijn lippen werkten ook al niet meer. Plots zag hij dat de gedaante zich op één of andere manier naar het kamp had gesleept. Zijn poten kregen weer gevoel en snel haastte Swanpaw zich erheen. En inderdaad, die gedaante was Brindleleaf, zijn mentor. "B-Brindleleaf?" Zijn stem bibberde van angst. Hij rook bloed en zag een donkere, vochtige plek om haar heen. "I-ik, moet ik Sparrowfeather gaan halen?" Hij wist niet wat te doen, hij kon niet meer helder nadenken. Zijn mentor lag halfdood op de vloer in een plas bloed, hier was hij helemaal niet op voorbereid.

Het bloed bleef maar stromen en Swanpaw kreeg opeens weer het gekke gevoel dat zijn poten niet meer reageerden. Niet nu! Niet nu nog eens! Smeekte hij in zichzelf. Hij keek naar de plas bloed, en had door dat hij er middenin stond. Net stond hij er niet in. Of zijn poten waren zonder dat hij het wist naar voren gewandeld, of Brindleleaf was aan het leegbloeden. Hij vermoedde het laatste en dwong zijn poten naar de Medicine Cat's den te lopen. Hij ging ontzettend traag, en dat wist hij. Maar hij kon niet sneller. Het voelde al als een wonder dat hij in staat was de den te bereiken. "Sparrowfeather?" piepte hij bang. "L-Lizardpaw?" Het was zo donker en hij kon niets, echt niets zien. Hij hoopte dat ze wakker waren geworden en begaf zich terug naar zijn mentor. De witte kater had nog maar net door dat hij was begonnen te hyperventileren. Zijn adem piepte luid, het was een schrikwekkend geluid. Angst greep hem naar de keel. Het werd langzaam onmogelijk om te ademen! Hij zakte op de grond en probeerde zijn adem onder controle te krijgen. Adem in.. Adem uit.. Zo ging het nog even tevergeefs door, maar na een tijdje kalmeerde hij. Hij kon weer helder denken. Nerveus wandelde hij heen en weer, zich goed bewust van de bijna dode poes naast hem. Moest hij gillen? Moest hij het hele kamp wakker gillen? Beter van niet, bedacht hij zich toen. Hij wilde niet dat Quietpaw zijn moeder zo zag. Hij zou het vreselijk vinden. Hij dacht na en wierp een blik op de wonde in haar keel. Zo. Veel. Bloed. En bloed moest je stoppen... "Spinrag!" riep hij, en klopte zich toen op zijn kop, hij wilde hulp, maar niet iedereen moest wakker worden door zijn gebrul. Swanpaw rende naar de eerste struik die hij zag en voelde met zijn poten naar spinrag. Eindelijk vond hij wat en hinkte terug, in de hoop dat ze nog niet dood was. Zonder nog na te denken legde hij voorzichtig het witte gaas op de wonde en hoopte met heel zijn hart dat het voldoende was.

Er klonk een vage naam in haar droomwereld. Sparrowfeather? Lizardpaw sliep niet bepaald vast meer bij het horen van dat woord en bij het volgende woord sprong ze zowat recht in haar nest. "L-Lizardpaw?" De angst die er in de stem zet maakte haar alert. Haar ogen gleden direct naar de donkere ingang van het hol, waar ze nog net een witte schim zag verdwijnen. "Sparrow, wakker worden." mauwde ze direct, waarna ze direct naar de uitgang van de den liep, zoekend naar wie hen net geroepen had. Ze hoopte niet dat die stem in haar droom was voorgekomen, want dan had ze haar mentor voor niets wakker gemaakt. "Spinrag!" Bij het horen van dat laatste woord wist ze dat het niet was voorgekomen in haar slaap. "Ik pak wat spinrag," deelde ze mee aan haar mentor, waarna ze direct naar de tak toeliep waaraan een hoopje spinrag was verzameld. Ze pakte het takje, aan het uiteinde, in z'n geheel mee tussen haar tanden en wachtte op Sparrowfeather, waarna ze hem snel achterna liep. Het was nog maar een vraag wie er gewond was en hoe erg, maar Medicine Cats moesten zich altijd op het ergste voorbereiden.

Hij zuchtte opgelucht toen Lizardpaw uit de den verscheen met wat spinrag. Hij knikte versuft naar zijn mentor toen die hem bedankte en staarde naar de plas bloed. Er trok nog een huivering over zijn rug en hij moest moeite doen om niet flauw te vallen. Hij had al wel bloed gezien, maar nog nooit zoveel, nog nooit zoveel bloed dat uit één kat stroomde. Het was een gruwelijk beeld, en hij betwijfelde of hij dat ooit zou kunnen vergeten. Swanpaw keek met moeite weg en concentreerde op zijn ademhaling. Langzaam nam hij een diepe, verfrissende hap lucht. Het proefde naar bloed, hij proestte het uit en durfde even niet meer adem te halen. Bibberend wandelde hij weg van het kamp en probeerde zijn onregelmatige ademhaling, die ondertussen op hevige toeren draaide, onder controle te krijgen.

-topic uit