Icecold blood

Er zat een ijskoude uitdrukking op zijn gelaat tegen de tijd dat de donkerrode kater zich voordrong in het struikgewas. De sneeuw achter hem lieten zijn pootstappen duidelijk zien. Echter boeide het de kater niet. Hij was hier om een reden. Zijn ambere ogen flitsten iedere kant op om het gebied te scannen op welke kat dan ook. Zijn snorharen trilden samen met zijn vacht om het gevallen sneeuw uit zijn vacht te schudden. Hij was nu eindelijk droog en zo wou hij het ook houden. Na zijn verbanning zag Blood er best wel anders houdt. Zijn pels zag er dof, geklit en onverzorgd uit en dat terwijl zijn ogen diezelfde ijzige blik met zich meedroegen. In de tussentijd was de kater ook best wel dun geworden. Maar daar was hij er toch aan gewend geraakt. Verder was er een sterke geur van bloed en crowfood om zich heen zwevend als een aura. Toch bleef de bekende WindClangeur ergens diep in zijn vacht haken. Wat hem half irriteerde. De kater raspte zijn tong over zijn voorpoot voordat hij met gespleten ogen om zich heen keek. In de hoop de miezerige leader te vinden. Het terugdenken aan de dag van zijn verbanning liet zijn klauwen de sneeuw kneden. Ze zal spijt krijgen. En haar Clan ook. Het was nooit fijn om je kittens achter te laten. En al helemaal niet zonder moeder.

- & Everstar only, anders met toestemming

Het duurde niet lang voordat de donkerrode kater een oranje pels bespotte tussen de struiken. Zoals altijd bleef hij kalmpjes zitten. Zijn ambere ogen keken strak in de groene van de leader. 'Perfect.' dacht hij in stilte. Een onheilspellende grijns ontstond op zijn gelaat nadat de kattin hem opgemerkt had. "Hallo, Everstar." het laatste had hij het met een tamelijk hatelijke toon uitgegooid. "Herinner je mij nog?" Zijn ijskoude ogen priemend in dat van de hare. Zijn staart begon dreigend heen en weer te zwiepen. Alles liep -vanaf nu- volgens plan. Het zou vast niet moeilijk zijn en Blood wist wel dat de kattin vast en zeker slim genoeg was om aan zijn eisen vol te doen. Hij wou zijn kittens. Hij wist zeker dat ze nog leefden. De kater had laatst éen van hun Warriors aangevallen en hij zou niet twijfelen om dat nogmaals te doen.

Ze leek kennelijk zijn vraag niet te bewantwoorden. Maar dat ergerde hem niet. Hij had ook niet gerekend op een antwoord. "Waarom ben je hier, Bloodmask?" vroeg de ginger tabby. Hij priemde zijn ambere ogen in dat van haar. "Ik wou je alleen om een gunst vragen." miauwde hij terwijl hij met een kwaadaardige grijns naar zijn lange klauwen keek. Hij zette zijn voorpoot weer neer op de grond en stond op. "Het is Leafbare, en ik kan je al vertellen dat het een moeilijke periode is voor WindClan om prooi te vinden. Vooral nadat ShadowClan een deel van jullie Territorium in hun greep heeft kunnen krijgen." Hij grinnikte, om de éen of ander reden wist hij alles. Hij leefde en was opgegroeid in de WindClan, en de geur dat hij steeds rook bij de Badger Set vertelde hem al genoeg. "Daarom vraag ik je", Hij liep een dreigende stap dichter bij haar toe. "Ik eis je om mijn kittens te even, gromde hij meteen grof. "Nou, ze zouden nu vast wel warriors zijn, maar ik wil ze bij me." Hij veranderde zijn zin. Hij was geen aardig type. Hij wou alles meteen. "And nobody would get hurt... Again" Hij greens breder en liet zijn tanden zien. Hopend dat de kattin de boodschap begrepen had. Iedereen die zijn verraad had gekend wist vast wel dat hij niet zo te vertrouwen was. Maar hij zou voorlopig geen mat aanraken als hij zijn kinderen bij zich had. Ze waren het enige wat hij nog had en hij zou ze krijgen.