It's a time of drama, they say [OPEN]

Zoals elke ochtend stond de poes zeer vroeg op. De zon was nog niet opgegaan, maar de witte sneeuw die op de grond lag gaf alles toch een ietwat lichte indruk. In het camp was de sneeuw niet meer zacht en fluffig, maar aangedrukt door talloze kattenpoten - sommige groot, anderen klein. Het had ook geregend, en met de vrieskou van deze nacht was er een spekgladde ijslaag in het camp. Gelukkig waren de meestgebruikte routes - naar de prooistapel vanuit elke den en naar de uitgang- ontdooit door het vele gebruik. Dovepath liep naar de prooistapel en koos een klein muisje uit, dat haar gevuld zou houden tot op z'n minst vanavond, zodat ze kon jagen voor de katten van de clan. Sinds de dood van haar beide ouders - weliswaar niet tegelijk, maar wel heel dicht bij elkaar - had ze niet vel meer gedaan dan gejaagd. Ze was zo goed als emotieloos geworden, had geen tranen gelaten toen de vorige deputy gestorven was en er een nieuwe kwam. Ze was dan ook niet meegegaan naar het gevecht om wraak te nemen, ze was nooit zo goed geweest in het vechten. In plaats daarvan had de grijze poes gaan jagen, zoals ze elke dag opnieuw deed. Elke dag hetzelfde. Met haar prooi ging ze voor de warriorsden zitten, waar ze begon te eten.


OPEN

Mousepaw gaapte lichtjes toen ze haar oogjes opendeed. Ze keek richting de in- en uitgang van de apprentice den en zag dat het nog redelijk donker was. Haar blik gleed automatisch naar Tigerpaw die naast haar in het nest lag en spinnend gaf ze hem een kopje, waarna ze zich uitrekte en richting de uitgang trippelde. Er waren sommige katten wakker, waar Mouse dan vriendelijk naar glimlachte. Toen ze buitenkwam, zette ze rillend haar korte vacht op. Het was koud en nat, maar er was gelukkig een ontvroren pad dat naar de prooistapel liep. Ze trippelde ernaar toe, en pakte een muis van de kleine hoop af. Ze keek om zich heen, op zoek naar gezelschap. Mousepaw zag een grijze kattin, een warrior van ongeveer haar moeders leeftijd. Een vriendelijke glimlach kwam op haar gezicht waarbij ze de poes, die ze kende als Dovepath, begroette door naar haar te miauwen vanaf het pad waar zij stond. Ze trok haar pootjes op toen ze even twijfelend naar de gladde vriessneeuw die hen scheidde. Hierna haalde ze haar schouders op en trippelde toen voorzichtig naar haar toe. Dit ging goed en toen ze bij de poes aankwam, liet ze toch wel opgelucht haar prooi vallen. "Hallo Dovepath," begroette ze de warrior en glimlachte.