Heartache.. (Icecloud)

Onderwerp: Heartache.. (Icecloud) do 21 jan 2016 - 20:10

Haar oceaanblauwe ogen stonden stil gericht op de bewegende katten in het kamp. Ze staarde wat doelloos voor zich uit. Haar staart zwiepte rustig heen en weer, ze was met haar gedachten bij Whitelion. Ze had hem voor zijn dood zo graag laten zien wat ze al geleerd had van Brindleleaf. De voormalige moederkat was nu haar mentor en had een zachte aard die de jonge kattin wel beviel. Ze had geen strenge en harde poot nodig om tot een sterke en wijze krijger uit te groeien. Ze hield nog steeds niet van vechten en had de neiging te verstijven als ze aan een gevecht dacht, iets dat ze nog niet besproken had met Sparrowfeather. Ze had al veel niet besproken met hem, dingen die ze beter wel met hem had moeten bespreken. Het zou beter voor haar emotionele gezondheid zijn om haar angsten onder ogen te komen, en niet telkens weg te lopen voor de gevolgen. Dat wist de jonge kattin ergens ook wel al had ze zichzelf niet de denkbeeldige trap onder de kont kunnen geven om dat ook echt te doen. Ze mistte haar broer, degene van haar broers en zus die ze het beste had gekend en waarmee ze de sterkste band had gedeeld. Hij was bijna een vader voor haar geweest, voorzichtig en zo eerlijk als hij had kunnen zijn. Hij had duidelijk laten blijken hoeveel zijn kleine zusje voor hem had betekend. Hij had minstens zoveel voor haar betekend ondanks die ene keer dat hij naar haar had uitgehaald. Het was nog zo kort geleden, ze was nog maar zes manen oud en haar leven stond al op zijn kop. Iets waar ze snel genoeg waarschijnlijk aan zou wennen. Een witte vacht in haar ooghoek trok haar aandacht waardoor ze zich met enige moeite overeind hees. Met slome passen en een hangende kop vervolgde ze haar weg naar haar sneeuwwitte moeder. 'Mam,' murmelde de jonge kattin alleen waarna ze haar oortjes heel even wiebelde. Voordat ze haar moeder met waterige ogen aankeek. Ze had zelfs nog nooit met haar moeder gesproken over haar ontvoering, alles een beetje verborgen gehouden. Ze wist niet eens in welke hel haar moeder had geleefd met het missen van een van de jonge kittens.

Om te zeggen dat Icecloud het de laatste tijd hard heeft gehad was nog zacht uitgedrukt. Er was zoveel gebeurd en geen waren echt goede dingen. Ze was moe, dat kon ze niet ontkennen, misschien kwam het door haar leeftijd of door wat er allemaal was gebeurd. Het kon ook een combinatie zijn en dat was wat ze eerder geloofde. Eerst was Oceanpaw ontvoerd geweest, dat gevoel om je kitten kwijt te zijn was iets dat ze niemand aan zou willen doen. Ze had gehoopt dat haar dochter terug zou komen en gelukkig was dat ook het geval, maar dat nam niet weg dat het haar nog steeds pijn deed, vooral om het feit dat ze er nooit echt over hadden gepraat.
En dan het volgende dat nog niet eens zo heel lang geleden gebeurd was. Haar oudste zoon was dood. Dit was niet hoe het hoorde te gaan. Een moeder hoorde voor haar kittens te gaan, het was niet de bedoeling dat ze zou leven tot na de dood van een van haar kittens. Ze vroeg zich steeds af hoe het had kunnen gebeuren. Het deed er in ieder geval niks aan om haar beter te kunnen laten slapen of wat dan ook, het deed er niks aan om de vermoeidheid weg te nemen. Ze had nog zo gezegd dat ze niemand meer kwijt wilde en ondanks hoe Whitelion gezien werd door de rest, hij bleef haar kitten.
"Mam," Ze werd uit haar gedachten getrokken door een stem en ze draaide haar kop om in de richting te kijken waar het geluid vandaan was gekomen. Daar zag ze een van haar jongste kittens staan met waterige ogen. Het deed haar pijn om haar dochter zo te zien. "Ocean," Was alles dat ze zei voordat ze het gat tussen haar en haar dochter overbrugde. Ze boog haar kop naar beneden en gaf een lik over haar dochters kop om te proberen haar gerust te stellen.

Spoiler:

Onderwerp: Re: Heartache.. (Icecloud) do 4 feb 2016 - 20:35

De witte kop van haar moeder draaide onmiddellijk haar richting uit, waardoor de jonge kattin zichtbaar ontspande. Ze bleef even twijfelend staan terwijl ze haar sneeuwwitte moeder aankeek. Dezelfde blauwe ogen als die van haar moeder sierden haar kopje, alleen stonden ze niet zoals gewoonlijk. 'Ocean,' had er rustig geklonken terwijl de jonge kattin met haar oortjes wiebelde. Intussen had haar moeder zich naar haar toe gehaast, het gat overbruggend terwijl ze dat deed. De jonge kattin drukte meteen haar neusje in haar moeder kortharige vacht waarna ze verwoed met haar ogen knipperde. De tranen hoopten zich al in haar ooghoeken op en irriteerden haar. Haar moeder boog haar kop naar haar toe om haar een lik over haar kop te geven waardoor ze eventjes opkeek. 'Mam,' fluisterde ze voorzichtig waarna ze haar vermoeide lichaam liet zakken. Ze was duidelijk niet op haar best, uitgeput en rouwend om de dood van haar broer en natuurlijk door al haar nachtmerries. De meesten gingen nu niet meer over haar ontvoering, nee ze gingen over het kille stille lichaam van Whitelion. Ondanks het feit dat Windclan de Riverclan terug zou pakken, wou de jonge kattin niet mee. Ze wou zijn dood niet wreken, ze was boos maar wist ook dat ze het niet aan zou kunnen om tegenover de katten te staan die misschien iets met zijn vertrek te maken hadden. De veiligheid die ze enigszins had gevoeld door het feit dat haar broer een hoge positie had bemachtigd en de pestkoppen van haar weghield was nu vergaan. Ze moest nu voor zichzelf zorgen, al zou haar moeder vast wel ingrijpen mocht het nodig zijn. De redelijk rustige bries die door het kamp heen woei liet haar doffe haren meeveren op het ritme van zijn beweging, waardoor ze er levendiger uitzag dan dat ze eigenlijk was. Ze herinnerde zich nog hoe ze bebloed en op het randje van bewusteloosheid het kamp in was gedragen. Ze had zichzelf er bovenop gevochten, min het feit dat ze natuurlijk trauma's had overgehouden aan die tijd. Ze hoopte maar dat ze zich nooit meer in een dassenburcht zou hoeven huisvesten, het was er donker en stil geweest. Een letterlijke stilte voor de storm. Ondanks alles had ze zich er zo dapper mogelijk doorheen geslagen, toch kon ze er nog steeds niet over praten. Het enige dat de Leider wist was dat Cyber en Jeff de ontvoerder waren geweest. Eerlijk gezegd was de kattin vooral op haar hoede voor de eerste kater, een zwart-wit log beest met enorm veel vechtervaring. Voor een doodnormale leerling zou hij niet te verslaan zijn, iets dat haar natuurlijk zorgen baarde. Als ze hem tegenkwam was ze vast en zeker kraaienvoer. 'Ik mis hem,' murmelde ze ietwat ongemakkelijk. Het waren de enigste woorden die ze over haar lippen heen wist te persen.

Ze hield haar blik op de poes voor haar, zag hoe tranen langzaam in haar ogen begonnen te vormen. Het trok aan haar hart en het deed pijn om haar dochter zo te zien. Ze wist dat de band tussen Oceanpaw en Whitelion goed was geweest, ondanks het ene voorval toen Ocean nog een kitten was. Ze wist eerlijk gezegd niet goed hoe te beginnen met praten. Er was zoveel dat ze kon zeggen en toch leek niks goed op het moment. Ze wist dat de poes de kater moest missen en dat gevoel had ze zelf ook. Ergens wilde ze het misschien niet eens geloven, maar ze wist dat het toch waar was. "Ik mis hem," Haar aandacht werd weer teruggetrokken naar de poes voor haar. Ze wilde tegen Ocean kunnen zeggen dat alles beter zou gaan met de tijd, maar dat kon lang duren. Zij wist dat tenslotte, ze had meer dan genoeg katten verloren en ze had gehoopt dat niemand nog voor haar zou gaan van degene die belangrijk voor haar waren, maar ze had daar duidelijk geen geluk mee. Het enige wat ze nu nog kon hopen was dat Oceanpaw niet voor haar zou gaan, ook wist ze dat ze de apprentice er pijn mee zou doen. "Ik ook," Zei ze en duwde haar neus voorzichtig in de nekvacht van de apprentice, proberende om haar gerust te stellen, maar het was ook voor haarzelf, zij had behoefte aan dit contact. "Het is moeilijk om hem eerst te zien gaan." Voegde ze eraan toe. Ze wilde tegen de poes zeggen dat zij niet eerst moest gaan, maar ze wist dat het nu niet het juiste moment was om te zeggen. Ze kon nog zoveel willen, maar dat nam niet weg dat dingen nog steeds gebeurden die ze niet wilde.

Spoiler:

Ze had al zo lang niet meer gesproken met haar moeder, zoveel niet met haar prachtige witte moeder besproken. Dat ze nog nachtmerries had van alles wat er was gebeurd, had ze niet verteld. De nachtmerries van Cyber en Jeff hingen nu samen met die Whitelion. De kater had waarschijnlijk nog enigszins iets uit kunnen halen tegen het logge zwart-witte beest, monster dat Cyber heette. Dat kon hij niet meer, nu misschien dat hij vanuit Starclan op hun neer kon kijken maar dat was toch wel anders. De tranen die zich hadden opgehoopt in haar ooghoeken, leken haar moeder niet te zijn ontgaan, want de kattin keek haar nog steeds aan. De stilte die even tussen hen heerste was niet onprettig, ze wisten elkaars gevoel. Die van rouw en verdriet en het missen van familie. Voelde een kat zich altijd zo naar een overlijden? Dat hoopte ze niet, want ze vond het nu al zwaar. 'Ik ook,' zie haar moeder nadat ze had toegegeven dat ze haar grote broer miste. Hij was zoveel voor haar geweest, als haar moeder er niet was, was hij er wel. Tevens was hij degene die haar teruggebracht had en had ze als een van de weinige katten de liefdevolle Whitelion gezien. Hij was natuurlijk wel anders dan vele clankatten waren geweest en niet iedereen mocht hem. Maar ze geloofde wel dat hij zijn best had gedaan om een goede clankat te zijn. Misschien was hij gewoon niet altijd super goed geslaagd, maar dat betekende niet dat hij slecht was, toch? Haar moeders neus die ze in haar vacht voelde, voelde erg bekend aan. De rust die ze als kleine kitten altijd bij de witte kattin had gehad, deed haar ontspannen. 'Het is moeilijk om hem eerst te zien gaan.' Voegde haar moeder eraan toe, waarna ze stilletjes knikte. Het was haar zoon, vaak waren het de ouders die eerst naar Starclan gingen. Al hoopte de kattin dat ze Icecloud niet zo snel achter haar broer kwijt zou raken. Want dat zou een ramp zijn op de al emotionele kattin. Dan had ze nog wel Panther en Snowbird, haar nestgenootje mocht ze ook wel maar Snowbird wist ze niet zo zeker. Ze kende haar niet echt en had ook nooit echt een veilig gevoel rondom haar gehad, waardoor ze het niet erg vond op afstandje te blijven. Met een zucht drukte ze haar neusje ook zachtjes tegen haar moeder aan om in die omhelzing te blijven staan.

Onderwerp: Re: Heartache.. (Icecloud) zo 5 jun 2016 - 17:21

Icecloud bleef voor een tijdje zo staan, tot ze uiteindelijk besloot om het contact te breken en de poes aan te kijken. Ze wist dat ze sterk moest zijn voor haar kittens en dat wilde ze dan ook het liefste laten zien. Het kon dan nog wel zo hard voor haar zijn, maar ze wist dat ze het toch moest proberen. Ze had al vaker iemand verloren, maar dat nam niet weg dat de pijn even erg was elke keer. Misschien kwam het omdat ze ook al ouder werd, het was normaal dat er katten om haar heen doodgingen, maar als het iemand was die dichtbij haar stond bleef het toch een ander gevoel. "Wil je wat gaan doen?" Besloot ze uiteindelijk, gezien het misschien een beter idee was om de aandacht nu aan wat anders te gaan besteden. Het was niet alsof ze het er niet over wilde hebben, maar ze wilde dat haar dochter gelukkig was en dat dit niet iets zou zijn dat haar onderuit haalde. "We kunnen ook hier blijven als je dat liever wilt." Voegde ze eraan toe. Ze wilde de poes tot niets verplichten.

Spoiler:

Hoe zeer de jonge kattin ook ontspande en genoot van het korte moeder-dochter momentje uiteindelijk verbrak de witte kattin dan toch het contact. De blauwe ogen van haar moeder keken in de van haar, terwijl de jongere kattin diep ademhaalde. Het was nog steeds haar moeder en ondanks dat ze niet meer het nest deelden voelde ze zich nog altijd op haar gemak en veilig bij haar. Het nest waar ze nu in sliep was ook wel prettig, alleen ze miste soms het warme familiegevoel. Het was zo bekend, al had ze het natuurlijk ook moeten missen toen ze ontvoerd was. Schuddend met haar kop probeerde ze de gedachten te verdringen. 'Wil je wat gaan doen?' Vroeg haar moeder haar uiteindelijk, de stilte en haar gedachten verbrekend. Meteen keek de jonge kattin energiek op. Ze wou hoe dan ook haar taken van de clan niet laten hangen. Ze kon Everstar en haar moeder niet teleurstellen. 'We kunnen ook hier blijven als je dat liever wilt.' Vervolgde haar moeder eraan toe. Waarschijnlijk om de keuze vrij te laten. 'Nee,' fluisterde de kattin zachtjes. 'Ik ga liever met je op stap mam,' vervolgde ze waarna ze haar schouders rechtte.