The Hunt {Open}

Het was een tijd geweest sinds de kater hier geweest was, na de dood van zijn moeder had hij niet gedurfd, bang dat alle vrolijke kittens hem aan zichzelf zouden herinneren en dus aan haar. Dit bleek echter niet het geval te zijn, integendeel, een steen leek van zijn hart gehaald te worden toen hij de vrolijke bolletjes zag rondspringen. Het had iets moois en goeds om te weten dat de clan's zekerheid hier was. Hij had verantwoordelijkheid voor deze kittens nu, voor elke afzonderlijke kit, en dat was speciaal. Het was goed om weer een doel te hebben.

Mayday! Mayday! De kater was ontdekt en een hyperactief bolletje waarvan hij de voorkant niet van de achterkant kon onderscheiden kwam zijn kant op. Toen de mond geopend werd ontdekte Tall waar het hoofd moest zitten, zich bezighouden met het ontcijferen van de codekittentaal hoefde hij niet. Het was de taal waarin hij vloeiender was dan normaal spreken - no judging please, het was gewoon veel cooler - en dus moest hij accuut grinniken bij het statement van de kitten. No argument there. De vraag die toen gesteld werd kon hij echter wel op antwoorden, en terwijl hij wat door zijn poten zakte antwoordde hij met een grote glimlach. "Tallshadow, tot uw dienst," Waarna de kater even zijn hoofd boog, en de kitten zacht op haar hoofdje sloeg met zijn staart. Het was toch wat om gezegend te zijn met het standaard bezighoudmiddel voor kittens, een grote pluizige staart.

Bij het nadoen van zijn naam moest hij glimlachen, het was té schattig, en haast teder knikte hij. De vraag die erna gesteld werd maakte echter dat hij even grinnikte, en zijn hoofd schudde. "Ik hoop het niet," Antwoordde hij het poesje, want als dat zo was had hij Little iets uit te leggen, en zichzelf. Dus nee, dit poesje, niet zijn dochter. Daar was hij ook nog niet klaar voor, Little wel, Little leek soms verlangend naar de pluizebollen te kijken met een blik die vertelde hoe graag ze dat ook wel wilde. Tall voelde zich dan altijd een beetje opgelaten, hij wilde het haar wel geven, maar kon het niet. Kittens waren lief, maar hij kon geen vader zijn. Hij was op het moment al vader van de clan, hoe kon hij ooit genoeg aandacht geven aan eigen kits? Hoe kon hij ooit alles goed doen? Hij durfde niet, hij was een watje. En een complete sucker voor kittens zo bleek weer toen de kleine tussen zijn poten ging liggen. De kater glimlachte. "Wil je een verhaaltje horen?" Mauwde hij zacht, liggen gaande aangezien het poesje nu toch rustig lag.