Purple flowers

De zon stond hoog aan de hemel. De dag was op zijn warmst, maar gelukkig had een licht briesje voor afkoeling gezorgd. De wind vloeide zachtjes door de witte haartjes van de vacht van de jonge poes. Het diertje glimlachte in zichzelf en zette een paar stappen voorwaarts, om vervolgens weer abrupt te stoppen. Ondertussen haar gedachten uit de knoop te halen, en een beslissing te nemen. Eigenlijk stonden haar zinnen op het territorium. Zonder verder na denken begon Apricotpaw te neuriën en stapte vrolijk het kamp door, richting het kleine bos. Haar ogen liet ze glijden over het uitzicht; hier een daar bomen, een lage begroeiing met aan haar linkerkant een stel oh-zo mooie, paarsgekleurde bloemen. Het zien en ruiken van bloemen maakte haar intens gelukkig – ook de reden waarom ze het hartverscheurend vond om de kleine pareltjes van de natuur te zien verdelgen. Het gras kraakte onder haar pootjes toen ze zich dichter naar de bloemen verplaatste. Voorzichtig boog de apprentice haar kopje en liet haar mond zich om een bloemensteel sluiten. Deze brak af, waarna ze haar kopje, met de bloem tussen haar kaken, weer hief. Onder de stralen van de zon leidden haar kleine witte pootjes haar verder door het gras, stoppend wanneer het dier bij de stroom was aangekomen. Ietwat in een minder goede stemming zette Apricotpaw zichzelf neer naast de rand van de aftakking van de rivier. In haar hoofd deed zij een schietgebedje voor haar familie, en voornamelijk haar moeder. Na haar ogen weer geopend te hebben opende ze haar kaken om de bloem door de rivierstroom meegenomen te zien worden. Dit deed de poes altijd als ze de paarse bloemen tegenkwam, als een eerbetoon aan haar moeder in de Starclan. Wanneer het dier zich omdraaide om weg te lopen zette ze haar stembanden weer aan het werk en begon aan het zingen van een liedje. Haar tweekleurige ogen vingen een opmerkelijke schaduw op in de verte; een andere kat misschien? In de verte kijkend slaagde de apprentice erin de grijze vacht van haar deputy te herkennen. Twijfelend gaf ze haar lichaam toch toestemming om zich Futuresong’s kant op te bewegen. Een pas of 5 later kruiste ze haar blik met de groene ogen tegenover haar. De jonge poes wilde wel iets zeggen, maar haar angst nam over en liet haar ogen groot worden; om haar daar starend naar haar clan’s deputy te laten zitten.

Words ∙ 402
First post ∙ Futuresong

Ze had zichzelf al ietwat omhoog geholpen na het gevecht met Windclan, volgens haar hadden anderen ook niet zoveel last meer van het feit dat ze een leven ontnomen had. Dus al haar woede lag weer eens op Luvon, hoe kwam ze van hem af? Hoe kon ze ooit aan haar beste vriendin vragen, haar vader te laten vallen voor haar? Er was gewoon iets mis in dat brein van die kerel, en dat kon niemand ontkennen. Ze wilde het vertrouwen, echt, maar ze kon het niet. En elke keer als ze er wat over zei werden zij en Butterstar verder van elkaar verdreven en werd de band weer wat minder sterk. Verbaasd keek ze de apprentice aan die voor haar aan de grond genageld stond en zelf kwam ze ook rustig tot stilstand om een glimlach te toveren. Haar eigen nestje had weinig tijd voor haar nu ze apprentice waren door hun trainingen maar zij had geen mentor. "Hallo Apricotpaw." Begroette ze vriendelijk, het was fijn om tegen iemand te praten die niet bij het gevecht aanwezig was geweest.