Fear of the past

Haar huismensen waren nog steeds weg. Niet dat Lumina dit heel erg vond. Ze kreeg namelijk elke dag meer te eten dan. De vrouw van het huis naast haar kwam elke dag langs en nam altijd verschillende lekkernijen met zich mee. Lumina kon, met het zendertje in haar halsband, gelukkig naar buiten wanneer ze zelf wilde. Ook vandaag zat ze weer voor de zoveelste keer op het hek. Even sloot ze haar oogjes. Sinds ze geen enkele boskat meer gezien had, voelde ze zich al veel meer op haar gemak. Ze wist de plekken te vermijden waar die Bloodclanners zaten. Zij zaten namelijk vlak bij het park. Ze opende haar ogen weer toen het beeld van een zwart kat, die haar achtervolgde, voor haar ogen verscheen. Even beet ze op haar lip. Ondanks dat ze nu niet snel meer bang werd, bleef de geschiedenis zich in haar kopje herhalen. En zucht ontsnapte langs haar lippen, waarna ze haar pootjes tegen het hek zette en langs de andere kant naar beneden sprong. De vorige keer dat ze dieper het bos in trok, stond Basco aan haar zij. Basco, de hond die bij haar leefde en op dit moment haar beste vriend was. Met zijn hulp had ze enkele boskatten te grazen genomen. Dat was misschien haar klik geweest om niet al te bang meer te zijn van hen. Lumina liep verder langs de hekken, weg van het drukkere gedeelte van het dorp. De huiskat bleef echter staan toen ze iets hoorde. Haar kopje draaide ze in de richting van het bos. De struiken leken te bewegen, al kon het natuurlijk ook de wind zijn. Lumina richtte zich iets meer op. "Wie is daar?" mauwde ze steevast.

Eerste post voor Smokepaw

Hij was verdwaald. Dat was de enige conclusie die hij kon trekken. Zijn nieuwsgierigheid was opgewekt geweest, hij was afgedwaald van zijn territorium en nu was hij verdwaald. Zijn reukzin zou hem perfect terug hebben gebracht naar de WindClan ware het niet dat hij zo in paniek was dat hij geen geuren op kon vangen in de buurt. Zijn ogen probeerden een weg terug te vinden naar zijn Clan, maar zijn paniek was te groot. Zijn klauwen schoten in en uit zijn poten en zijn ogen draaiden in zijn kassen terwijl hij paniekerig naar een oplossing zocht. Wat als er BloodClanners voorbij kwamen? Hij wist dat hij met zijn grootte en zijn snelheid een voordeel had, maar als hij een groep tegenkwam had hij een probleem. Ook werd het een probleem als hij iemand van zijn Clan tegenkwam die aan hem vroeg wat hij hier in StarClan’s naam deed. Alleen al het idee bracht letterlijk de tranen in zijn ogen en ongelukkig stampte de WindClanner de aarde onder zijn pootjes. Hij had geen idee waar hij naartoe moest gaan en was echt hopeloos verdwaald. Een vieze geur kwam zijn neus binnen drijven en Smokepaw vermoedde dat hij in de buurt van de nesten van de Twolegs was. Wat hadden de Elders ook alweer gezegd? Dat het kamp van de BloodClan zich dicht in de buurt van de nesten van de Twolegs bevond? Alleen al het idee zorgde dat er even een rilling door hem ging. Hij wilde het niet toegeven, maar hij was toch wel wat bang voor die bloeddorstige katten. Hij zou vechten voor zijn leven als het moest, maar toch was hij liever veilig in zijn Clan waar hij om hulp kon roepen als dit nodig was. De kater schrok op toen hij een geluid hoorde en met een ruk draaide hij zijn kopje naar opzij. ‘Mijn naam i-is Smokepaw,’ zei hij stotterend. ‘En ik ben a-afkomstig van de W-WindClan.’ Nerveus keek hij de Kittypet aan die op een hek stond. ‘Ik ben a-alleen de weg kwijt n-naar mijn territorium.’ Beschaamd en ongelukkig keek hij naar zijn poten.