Monster

Onderwerp: Monster di 14 jun 2016 - 21:34

Haar grijze vacht werd spookachtig opgelicht door de maan die het landschap in een zilveren kleur omhulde. Bij iedere stap die ze zette vlogen haar gedachten een andere kant op. Van haar kittentijd tot de nacht waarop ze haar eerste nestje dood op de wereld had gebracht. Spontaan beet ze op de binnenkant van haar kaak, niet willende om haar tijd nogmaals aan deze treurige bedoening te besteden. Maar ze kon het niet... De drang was te groot. De neiging zichzelf volledig af te breken kwam naar boven en resoluut hielt ze halt, haar groene ogen zodanig hard samenknijpende dat het pijn begon te doen. Hoe waardeloos was ze wel niet? Welke stomme kattin kon nu geen levende kittens geboren laten worden? Zelfs haar zus Fawnstep was beter op dat vlak, ook al kwam diens kroost voort van katers die niet bepaald huisje, boompje, beesje met haar wouden. Zij daarentegen had daar wél op gehoopt. Maar Starclan wou haar niet helpen, wou haar niet begeleiden op dit pad. Ze stond er alleen voor. Letterlijk. Ze had Tallshadow al manen niet meer gesproken, merendeels omdat ze daar noch de lef noch de lust voor had. Daarbij verdiende de bruine kater beter. Littlestream was namelijk niet eens in staat geweest zijn kittens op te voeden, dus waar zou ze wél goed voor zijn?

{Alleen Tallshadow!}

We were together.... I forgot the rest

Onderwerp: Re: Monster di 14 jun 2016 - 21:42

Hij durfde het niet eens. Wat een watje van een deputy was hij wel niet, een slecht excuus wat door moest gaan voor shadowclanner met zijn rang enkel omdat mammie die had gehad. Tenminste, hij kon zich voorstellen dat anderen dat van hem moesten denken nu hij hier zo zat, blik op de poes gericht, de moed niet hebbende naar haar toe te gaan. Het deed Tall fysiek pijn haar zo te zien zitten, zo alleen, terwijl ze hem zo hard nodig had na wat er gebeurt was. Het was hard geweest voor hen beiden, lastig en zwaar, maar waarom hadden ze dan alletwee gewoon besloten dat ze het maar alleen gingen doen? Wanneer was hun relatie zo slecht gaan lopen?
De kater zuchtte toen hij erachter kwam dat hij het niet wist. Het kon met van alles wat te maken hebben, misschien waren ze niet meant to be, maar als dat zo was kon hij zich toch niet zo voelen? Dan moest elke glimlach van haar toch niet zijn hart sneller doen laten kloppen, elk antwoord zijn hoofd doen tollen? Nee. Tall moest maar eens volwassen worden en een man zijn. Resoluut stond hij dan ook op, en liep in haar richting, steeds langzamer naarmate hij naderde, zijn stem niet meer dan een fluister toen hij eindelijk sprak. "Hai.." Geen stoere parades nu. Enkel zij en hij.

#Awesome:

Onderwerp: Re: Monster di 14 jun 2016 - 21:46

Eerst dacht ze dat ze het nu volledig aan het verliezen was, haar vijzen die in haar hoofd het logische denken behielden. Maar toen ze haar kopje wat draaide en haar doffe groene blik optilde, die in de zijne priemende, ging er iets in haar branden. Maar ze kon het gevoel niet plaatsen. Het leek op een oud vuurtje, maar of het nu juist op zijn einde kwam of opnieuw aan het ontwaken was, wist ze niet. "H-hey..." sprak ze dus maar, zachtjes, en amper luider dan een fluistering die over haar lippen rolde. Haar staartpunt begon ietwat nerveus en onwetend heen en weer te tikken. Haar gestalte was volledig verstijfd. Nog altijd verbaasde het haar hoe zijn aanwezigheid haar zodanig van streek kon maken. Vluchtig keek ze de andere kant op, het niet meer langer aankunnend om hem aan te kijken. Bang zijnde dat haar emoties en gevoelens leesbaar zouden zijn door de dikke laag van niksheid dat zich op haar ogen had gevestigd.

We were together.... I forgot the rest

Onderwerp: Re: Monster di 14 jun 2016 - 21:53

Het werd al snel duidelijk dat hij niet meer de verschijning voor haar was als eens, een kleine 'hey' was zijn begroeting, gevolgd door afwending van haar hoofd. Maar Tall was het zat constant op te geven, het watje uit te hangen. Ditmaal zou hij vechten tot het bittere einde tot ze zo zat van hem zou zijn dat ze hem wilde om van hem af te zijn. Lastige logica, maar zijn enige redding, en dus hield hij er aan vast. "Hey," Fluisterde hij weer terug, en zette nog een stap om naast haar terecht te komen. Bang voor wat er komen ging.

#Awesome:

Onderwerp: Re: Monster di 14 jun 2016 - 21:59

Hij zette een stap dichter en herhaalde zijn begroeting, deze keer wat zachter. Littlestream zei niks terug. In plaats daarvan dwong ze haar hoofd weer te draaien en hem weer aan te kijken. Haar groene ogen stonden zowel verward als hoopvol, maar misschien toch ook wat onzeker. Had ze iets misdaan? Was dat de reden waarom hij nu naar haar toekwam? Of was het iets anders..? Toch kon de poes het niet laten haar twijfels luidop uit te spreken, haar blik toch weer wat dalende toen ze haar mond opende. "I-is er iets?" vroeg ze, opnieuw zacht en eveneens in de verstijfde positie als daarnet. Ze was te bang om weg te gaan, maar tegelijk ook om dichter naar hem toe te gaan.

We were together.... I forgot the rest

Onderwerp: Re: Monster za 2 jul 2016 - 22:21

Het was alsof de kater op landmijnen liep, met elke stap werd het onwaarschijnlijker dat hij dit zou overleven maar alsnog ging de kater door. Het ging tegen de instincten in van de kater, maar het was Little, de enige voor wie hij zou vechten tegen zichzelf. Trouwens, voor Ace zou hij dat misschien ook doen maar dat was bijzaak. Er gold in ieder geval wel dat deze poes te belangrijk voor hem was om te laten gaan, en dus keek hij even naar de grond toen hij de vraag stelde. "Mag ik bij je zitten?" Vroeg hij uiteindelijk zacht, bijna onhoorbaar.

#Awesome:

Onderwerp: Re: Monster do 7 jul 2016 - 11:14

Ze had verwacht dat hij misschien niet zeker wist hoe hij haar moest aanspreken, voor mee op patrouille te gaan of om te gaan jagen voor de Clan. Ze had simpelweg gedacht dat hij haar aansprak vanwege de bestwil voor de Clan, niet om.. om bij haar te mogen zitten. En tja, wie zei nu nee tegen hun deputy als die dat vroeg? Het was sowieso al een grote eer als de deputy tijd met je wou doorbrengen.. Want dat was toch het enige wat hij voor haar was? De deputy van de Clan...? En.. en de vader van haar dode kittens. Onmiddellijk kreeg de grijze poes een brok in haar keel en moest ze abrupt wegkijken om de wervelwind van gevoelens in haar groene kijkers schuil te houden. Littlestream wou niet dat de kater wist dat ze daar nog áltijd mee worstelde. Zoals de nachtmerries haar iedere keer opnieuw teisterden en ze daarom geen oog meer dicht had gedaan in manen. Nouja, figuurlijk dan. Het was nu eenmaal zo dat ze lichtelijk aan slaaptekort leed. Maar dat waren haar problemen, niet de zijne... "Ja h-hoor.. is goed." miauwde ze, zachtjes terwijl ze voorzichtig haar kopje weer draaide, hopende dat de gevoelens de loop hadden genomen en deze dus niet meer zichtbaar waren in haar groene blik.

We were together.... I forgot the rest

Onderwerp: Re: Monster vr 22 jul 2016 - 10:23

Het was alsof hij zichzelf weerspiegeld zag in de ogen van de poes, zijn gevoelens, zijn angsten, en zijn pijn. De manier waarop ze wegdraaide had ook Tall kunnen zijn, en ook het weer terugkijken na het antwoord, het eeuwig sterk blijven en niet laten zien dat ook jij nog geraakt werd door alles wat er gebeurt was, het was allemaal zo bekend. Maar dit was Little die het deed, en dat maakte dat de kater wist dat ook zij pijn had, dat ook zij er nog mee worstelde. Die gedachte gaf hem de moed de stap naar voren te zetten, de afstand te overbruggen en zijn kop tegen haar vacht te leggen. Een enkele traan viel uit zijn ooghoek op haar grijze haren en even snifte de kater. Waarom stoer zijn als zij recht door hem heen kon kijken, en voelde wat hij voelde?

#Awesome:

Onderwerp: Re: Monster zo 24 jul 2016 - 13:34

Alle grenzen leken overschreden te worden toen ze plots de kop van de kater tegen haar vacht voelde. Een schok ging door haar lijf heen en een vreemd gevoel waarvan ze niet goed wist hoe ze het moest plaatsen. Als liefde, of als angst om hem weer te verliezen? Alles leek zodanig door elkaar geschud te zijn, alsof Starclan niet alleen haar kittens had afgenomen maar tegelijkertijd ook ineens haar logische denken, het stellen van haar gemoedstoestanden. Maar aangezien ze niet wist wat te doen, deed ze ook gewoon niets. Ze wees hem niet af, maar bleef waar ze was en werd nogmaals door elkaar geschud toen ze een traan van hem op haar vacht voelde vallen. Nu pas draaide ze haar kopje richting hem, en opende ze haar bekje. "Tall?" miauwde ze zachtjes, haar groene ogen voor 't eerst sinds zovele manen weer een tikkeltje warm en bezorgd.

We were together.... I forgot the rest

Onderwerp: Re: Monster za 30 jul 2016 - 16:50

Ze verstijfde, en hoewel dit de duidelijkste afwijzing was die hij in tijden had gekregen kon de kater het niet over zijn hart verkrijgen weg te gaan, stoer te zijn en zijn hoofd omhoog te halen. Die laatste paar momenten die ze samen konden hebben ging hij niet weghouden van zichzelf, hij miste Little, hij miste die kittens die op het moment hadden kunnen ronddartelen en spelen, en hij miste alles wat vroeger zo makkelijk leek en nu plots meegezogen werd in de politieke spellen van de clans. Het was eenzaam aan de semi-top, al zijn vrienden waren weg, dood of vertrokken of gewoonweg zonder interesse. Het deed Tall meer dan hij wilde toegeven, en daarom had hij Little nodig. Zijn vaste factor. "Little?" Antwoordde hij dan ook bijdehand, twinkelende ogen en een scheve grijns op zijn natte gelaat. Hij ging zich niet nog eens weg laten sturen.

#Awesome: