Private conversation. [&TALLSHADOW]

Hoewel ze zich achteraf waarschijnlijk wel zou schamen omdat ze zich zo had laten gaan, voelde het op dit moment wel goed om alles te vertellen tegen iemand die echt naar haar luisterde. En dan was het notabene ook nog eens de deputy; een kat waarvan je juist zou denken dat hij geen tijd had om naar dit soort dingen te luisteren. Maar dat deed hij wel en hij nam er zich zelfs alle tijd voor. Fernpaw had geen idee waarom sommigen zo slecht over hem spraken. Ze wilde hem natuurlijk wel verdedigen, maar dan werd ze nog harder gepest dan nu al het geval was omdat ze niet de typische, gevaarlijke ShadowClanner was. Ze onderdrukte een zachte zucht. Soms wilde ze dat ze wat meer op de zogenaamde typische ShadowClanner leek, maar ze wist dat dat hem nooit zou worden. Bovendien was Tallshadow ook niet de typische ShadowClanner en dat gaf haar wel een goed gevoel. Het gevoel alsof ze niet alleen was. Ze keek hem zijdelings aan toen hij haar staart om haar rug legde en hoewel het wat onwennig aanvoelde, was het ook weer niet zo dat ze hem van zich af wilde schudden. Er speelde een kleine glimlach om haar lippen toen hij zijn opmerking maakte en ze merkte dat ze een klein beetje tegen hem leunde. “Nu ben ik daar wel wat meer zeker van nu dat jij het hebt gezegd,” gaf ze eerlijk toe. “Als veel katten iets tegen je zeggen, ga je het op een gegeven moment ook zelf geloven. Of je het nu wilt of niet.” Ze dacht echter dat Tallshadow daar niet echt zo veel last van had. En daar respecteerde ze hem enorm voor, want hij moest het ook niet gemakkelijk hebben. “Ik ben je tijd echt aan het verspillen, hè?” Ze lachte een beetje somber naar hem. “Je hebt vast nog genoeg Clantaken te doen en dan kom ik met mijn onnodige gezeik.” Ze zuchtte even. Toen glimlachte ze. “Ik ben je echt dankbaar dat je de tijd hebt genomen om me beter te leren kennen zodat ik jouw beter leerde kennen.”

Fernpaw glimlachte toen Tallshadow met haar instemde in plaats van dat hij het ging ontkennen en ging aangeven dat ze zich er niets van aan moest trekken. Ze was blij dat ze eindelijk iemand had waarmee ze op een normaal niveau kon spreken en bij wie ze het idee had dat er echt naar haar geluisterd werd. Veel van dit soort conversaties kon ze namelijk niet hebben met haar denmates die even oud waren of ietsje ouder en met warriors kon ze deze gesprekken ook nooit hebben omdat het altijd maar vooruit moest gaan. Ze moest zich altijd maar focussen en er was gewoon nooit ruimte voor een gesprek, alleen maar voor verbetering en harde training om de kille mentaliteit van ShadowClan zo goed mogelijk over te nemen. Katten die maar durfden te klagen of durfden te huilen, werden keihard uitgelachen of gemene opmerkingen naar gemaakt. Of misschien had ze tot nu toe steeds ernstige pech gehad en waren er wel katten zoals Tallshadow, maar kwam zij die toevallig gewoon nooit tegen. Ze snorde zachtjes toen Tallshadow zijn opmerking maakte en leunde opzij om hem een kopje te geven. “Ik durf te wedden dat jij echt de beste leader wordt die ShadowClan ooit heeft gehad als de rank van Innerstar naar jou gaat.” Ze glimlachte naar hem. “En dat zeg ik niet alleen omdat je aardig voor me bent, maar gewoon omdat ik daar echt in geloof.” Ze had al vaak vervelende dingen over Tallshadow gehoord, maar ze vond dat het aan de apprentices zelf lag of ze die onzin geloofden of niet. “Ik mag je heel erg graag, Tallshadow,” sprak ze toen, haar oren een klein beetje in haar nek leggend en haar groene ogen naar de grond richtend omdat ze nu toch ietwat verlegen werd. “Trek je niks aan van katten die hun onnozele commentaar niet voor hun kunnen houden. Ik denk dat jij wel potentie hebt om ShadowClan te leiden en ik durf te wedden dat ik niet de enige ben die dat denkt.”

Fernpaw glimlachte verlegen naar hem toen hij aangaf dat het aardig van haar was dat ze haar woorden tegen hem gesproken had. “Het is alleen maar de waarheid,” mompelde ze. Vervolgens schrok ze ongeveer even hard als hij toen er een harde stem weerklonk door het camp. Het was onmogelijk te zeggen waar de stem vandaan kwam, maar het werd wel duidelijk dat Tallshadow dringend nodig was. Alleen leek de tabby dat zelf niet zo leuk te vinden, want hij zocht dekking achter Fernpaw. Fernpaw vond het wel een grappig idee dat zo’n grote tom zoals Tallshadow dekking achter haar kleine lijfje wilde zoeken. Het hielp echter niet echt, want voor beiden werd duidelijk dat de deputy moest vertrekken. Een besef dat Fernpaw haar oortjes in haar nek deed zakken, maar ze klemde haar kaken op elkaar om te voorkomen dat ze haar teleurstelling in woorden zou uiten. Hoewel ze Tallshadow redelijk vertrouwde en hem na vandaag echt wel als een vriend zag, was ze nog steeds een beetje terughoudend op het zomaar delen van haar gevoelens. Maar ze zag dat Tallshadow het ook niet fijn vond dat hij weg moest en dat verbaasde haar aan de ene kant wel, maar zorgde aan de andere kant voor een warm, aangenaam gevoel in haar buik. Ze lachte verlegen op de woorden van Tallshadow en zei niets terug, glimlachte alleen maar naar hem toen hij haar een knipoogje gaf en keek hem vervolgens even na. Daarna besefte ze zich dat er waarschijnlijk nog Clantaken moesten gebeuren en dat haar denmates alleen maar een excuus zouden hebben om haar uit te dagen als ze niet direct in actie schoot. En dus draaide de zwarte she-cat zich om, zocht een warrior op en ging achterhalen of ze een taak moest doen of dat ze kon gaan relaxen.