Shut it

Met kalme passen wandelde de zwarte kater verder. In zijn groene blik lag een leegte, eentje die er gewoonlijk wel te vinden was. Hij voelde zich dan ook leeg. Wat was? Op wat moest dit allemaal trekken? Oh ja. Een of ander vader gedoe, natuurlijk. Hij klemde zijn tanden even op elkaar maar leek al snel terug zijn spieren te kunnen ontspannen. Hij moest er zich niet zo in opfokken. Dat stom ding had weer van alles gefixt, want hij was natuurlijk o zo geweldig, niet waar? Met een zacht gesnuif en een zwiep van zijn fijne staart stond hij op. Hij was als sinds vroeg weg uit het Bloodclan kamp. Dit was niet alleen omdat hij gewoon weg wilde van zijn vader, maar gewoon van al die try hards. Ja, dat was gewoon hoe hij op ze neerkeek. Het was zijn specialiteit geworden door al de moons heen. Neerkijken op anderen en ze gaan kleineren. Niet omdat hij superieur was, maar omdat de rest er niks van kon. Hij was eerlijk, hij was rechtuit, dus wat wilde je nog meer? Hij was vast, op woordig vlak de meest aardige kat. Nou tja. Zijn woorden waren hard, scherp en rechtuit, als hij tenminste zijn bek open trok. Hij was tenminste een kater die ook al bijna niks zei. Hij zag nergens een plezier in. Misschien was dat zijn probleem. Maar ah, zolang hij maar kon blijven rondlopen hier was het ok. Toch?

-Claw

Het prikkelde aan zijn neus. De scherpe geur van vuil en vooral gore dingen werd onderbroken door een verdoezelend iets. Juist ja. Daar had hij niks aan. De drager van deze geur was immers iemand waar hij het gezicht niet van kon zien. Maar het eraf krabben zou hij nu ook niet doen. Claw was niet alleen zijn vader, maar ook zijn leader. Cobra wist best wel dat hij respect moest tonen voor deze kat. Maar wilde hij het? Nee. Respect moest verdiend worden. Het werd hem gewoon voorgeschoteld dat de ander leader was, maar had hij al iets imposant gezien van de ander? Nee. Daarom had hij ook enige minachting voor zijn vader. ook gewoon omdat ze hen hadden achtergelaten. Hij had niet eens dat kunnen regelen. Dat was pas een klassevol iemand. En ja, hij was dan ook nog eens gaan lopen met een ander. Cobra was hier enkel en alleen om zichzelf een nut te geven, meer niet. Rondzwerven was immers ook maar iets. Daarbij kon het zijn dat het bloodclanbloed in hem gewoon snakte naar dit. Maar wat was bloed tegenover een gezond stukje verstand? Niks. Waardeloze uitspraak dus. “Cobra.” Klonk er van de zwarte kater af. De groenige ogen van zoon en vader kruisten elkaar even. Heel even had hij het gevoel dat een ijskoud stargevecht zou beginnen. Een waarbij het verstikkende gif van hun blik elkaar de grond in zou boren. Maar hij wist niet hoe hij de ander moest gaan inschatten als het op het gebied van zijn eigen kits kwam. Nou tja, vast niet zoveel eh. Hij had immers al een nest met vervangkits waar hij wel voor kon komen opdagen, hij en zijn siblings waren dus onnodig. “Het is tijd dat je een kittypet vermoord met een halsband.” Zei zijn vader. De zwarte young one knikte even naar de ander. Hij wist dat er geen woorden vuil moesten gemaakt worden aan het concept zelf. "Enkel en alleen een halsband eh?" klonk zijn zware stem even door. Hij haalde diep adem en kwam overeind. "Dat word zo geregeld," beaamde de zwarte kat even. Hij zou een fors iemand vinden, een waardige tegenstander. hij moest immers geen makkelijke kill hebben. Nee, dat was enkel en alleen voor watjes. Zijn leven was niks voor softies. Hij was een zware zwerver, levende op zichzelf. Alleen, met niemand om zich heen. Zo zou hij het liefst zijn dagen willen slijten. Right?

De zwarte kat, de kat waar hij zoveel op leek... alleen van uiterlijk. Hij kon onmogelijk zijn karakter hebben. Hij was nooit met hem opgegroeid, althans niet echt. En dan nog betwijfelde hij het of hij wel zo zou zijn. Hij dacht eraan, maar schudde het uiteindelijk van zich. Het was een belachelijk idee over het algemeen als hij eerlijk mocht zijn, maar veel woorden zou hij er niet vuil aan maken. Nu niet, nooit niet. Hij had daar echt geen zin in nu. Nou... het kwam erop neer dat deze kat aan het knikken was na zijn woorden, als bevestiging op wat hij had gezegd dus. “Je bent er klaar voor member te worden zoon.” Hij merkte niks op bij zijn pap. Hij was teveel bezig met zijn vorige opgave om echt te focussen op het gadrag van de ander, anders had hij dat zeker gedaan. Hij volgde zijn pap echter al snel nadat deze hem mee wenkte, maar nam de leiding toen zijn pap dat aangaf. “Ik volg op een afstandje. Zoek maar een geschikte kandidaat uit.” Hij knikte even en besloot een pas te versnellen waarna hij al snel het steegje uit was. Hij opende zijn mond wat en besloot eerst de omgeving even in zich op te nemen. Een kittypet doden en diens halsband nemen... dat zou niet al te moeilijk moeten zijn. Hoe dan ook, was zijn technische, maar reeds luie gedachtengang in werk gevlogen en begon hij op een hek te klauteren. Al snel had hij een kat, die duidelijk niet de tuinen van de twolegs gewend was op het oog. Hij wiebelde echter met zijn oren en schoot verder. Het was duidelijk dat hij een moeilijkere prooi wilde, een kat die het waard was te doden en diens halsband te nemen. dat was het om hem te zijn. Niet om de trots, maar om het plezier.