Open! A quarter moon later

Het was behoorlijk vroeg, maar Bitterpaw was al druk in de weer. Ze was absoluut geen lange slaper en vond het tevens lastig om stil te zitten. Vandaar dat ze maar aangeboden had om te helpen met het schoonmaken van de Nursery. Sommige Queens waren al wakker, maar hier en daar lag er nog een enkeling met haar kittens te rusten. Zo stilletjes als ze kon begon Bitterpaw het overtollige en gebruikte mos op één hoop te vegen om het vervolgens weg te brengen. Een vrij eentonige taak, niet echt iets dat je voor je plezier zou doen. Maar ze deed het niet voor haar plezier, en ook niet bepaald uit de goedheid van haar hart. Ze wilde opgemerkt worden, gezien worden als een aanwinst voor de Clan. Als ze daarvoor door het slijk moest, dan was het maar zo. Ze was ambitieus, een harde werker. En ze wist dat ze onderaan moest beginnen, wilde ze hogerop komen.

Ze trok geïrriteerd met haar oren toen ze het zeurderige gepiep van een kitten hoorde. Haar ogen vielen op Rosekit, een jonge tabby die haar moeder recent was verloren. Ergens leefde ze wel met de kitten mee. Ze had niet al te lang geleden hetzelfde meegemaakt, maar Bitterpaw was niet echt een empathisch persoon. Vanuit haar ooghoeken keek ze naar de kitten die stilletjes wat mos van een ander nest jatte. Bitterpaw stapte op het jonge dier af. Ondanks haar leeftijd was ze al bijzonder lang, wat maakte dat ze nu boven de kitten uittorende. "Je weet dat je niet mag stelen." Het was meer een observatie dan een vraag. Uit haar toon bleek wel hoe serieus ze was. 

De kitten ging meteen in de onschuldige houding staan; oortjes gevouwen en grote, geschrokken ogen. Gelukkig was Bitterpaw behoorlijk immuun voor dat soort dingen. 'Schattig' stond niet bepaald in haar woordenboek. Toen kwamen de excuses. Haar mos was weg, dus vond ze het gerechtvaardigd om dat van een ander te pakken. "Je vind het zelf vervelend dat je mos weg is, waarom zou je een ander dat dan aan doen?" vroeg de poes standvastig. Natuurlijk wist ze dat ze hier met een kitten stond te praten en dus niet al te streng moest doen. De jonge tabby leerde pas net wat goed en fout was. "Weet je wie je mos heeft gepakt?" vroeg Bitterpaw toen. Het was wel verstandig om de originele boosdoener ook meteen te pakken te krijgen.

Haar open vraag werd enkel met een 'precies' beantwoord, en Bitterpaw keek vermoeid op de kitten neer. Ze had helemaal geen zin om een gesprek aan te gaan met iemand met de hersencapaciteit van een aardbei. De poes gaf aan niet te weten wie haar mos mee had genomen, helaas. Stiekem genoot Bitterpaw er wel van om anderen te straffen en te laten zien dat ze het zelf veel beter wist. Misschien was dat wel een tikkeltje kleinzielig, maar dat deerde haar weinig op dit moment. De jonge tabby gaf aan dat ze het wel terug zou stelen van degene die haar mos mee had genomen. Even wilde Bitterpaw vragen waar haar moeder was, maar dat leek haar een te gevoelige snaar. "Stelen is nooit goed," zei de grijze kattin toen. "Ik ben nu toch bezig met het schoonmaken van de Nursery, ik haal zo wel nieuw mos voor je." Ze hoopte dat het hele gedoe daar dan ook klaar mee was.

Bitterpaw wilde zich alweer omdraaien. Wat het haar betrof, was dit probleem opgelost en kon ze terug naar haar originele taak: het schoonmaken van de Nursery. Ze had nog behoorlijk veel te doen en wilde de Nursery snel schoon hebben zodat ze nog meer dan genoeg tijd had om te gaan jagen. De kitten leek echter roet in het eten te gooien. De bruine kitten gaf aan dat ze haar mos per se nu wilde hebben, vanwege één of ander ding dat ze haar mostunnel noemde. De kitten staarde vervolgens naar haar pootjes alsof ze verwachtte om een standje te krijgen vanwege die opmerking. Bitterpaw snoof aarzelend. Ze had hier helemaal geen tijd voor. Maar ergens begreep ze de kitten. Rosekit had geen moeder om zich bij te verschuilen, haar domme mostunnel was haar veilige plek. Bitterpaw keerde zich zonder woorden om, ging in een soepele pas het kamp uit. Daar richtte ze haar ogen op verschillende mossen die zich tegen de bomen aan hadden genesteld. Met haar poot schraapte ze het zachtste mos dat ze kon vinden bij elkaar. Ze had expres voor het zachte mos gekozen, dat tevens in het zonlicht lag waardoor het lekker opgewarmd was. Vervolgens pakte ze het in haar bek en liep terug om het vervolgens bij Rosekit neer te leggen. "Veel plezier in je mostunnel," miauwde de poes toen, waarop ze weer aan het werk wilde gaan.

Het was de eerste keer sinds het overlijden van haar zusje dat ze oprecht medeleven voelde voor een andere. Op zich een aparte sensatie. Bitterpaw keek even naar de kitten, zo jong en ze had al zoveel verloren. Natuurlijk vormde de Clan een soort van sociaal en emotioneel vangnet, maar echte familie was moeilijk te vervangen. Toch was Bitterpaw behoorlijk verrast om te zien dat de ogen van de kitten zich met water vulden toen ze aan kwam zetten met het mos. De grijze kattin lachte naar Rosekit toen deze aangaf nooit meer mos te stelen. Een warme glimlach die al tijden niet op haar gezicht was verschenen. Rosekit had haar les blijkbaar geleerd. "Geen probleem, Rosekit," sprak de grijze kattin toen, terwijl ze toekeek hoe de kitten op ietwat klunzige wijze haar mos bij elkaar haalde. De poes keek vervolgens even snel rond, er was nog wel tijd om even bij de kitten te blijven. "Zou je me kunnen laten zien hoe je zo'n mostunnel maakt?" vroeg ze toen. Misschien kon de kitten wel wat hulp gebruiken met het bouwen van haar constructie.