(Trainings topic) Hunting game

Ze haf met haar Apprentice afgesproken in het territorium om haar een jaagtraining te geven. Ze was vastbesloten haar eerst op haar gemak te stellen waardoor ze had besloten nog steeds niet te dicht bij de grenzen te komen. Ze had geduld genoeg om langzaam aan Silencepaw's vertrouwen op te bouwen. Ze hoopte maar dat het haar, een onervaren Warrior zou lukken. Ze vond haar Apprentice in een ineengedoken staat zodra ze met rustige, soepele passen op de afgesproken plek aankwam. Ze bleef even staan en sprak zacht en vriendelijk, in de hoop haar niet nog banger te maken. "Silencepaw," mauwde ze haar stem klonk zelfverzekerd en geruststellend. "Behalve de wind is er niemand om bang voor te zijn." Vervolgde ze waarna ze haar met haar staart naar haar toe wenkte.

De jonge grijze kattin leek echter niet te kalmeren toen Oceanbreeze soepel aan kwam lopen. Haat blauwe ogen namen de jongere kat zorgvuldig in zich op, hopende dat ze in staat zou zijn de ander te kalmeren. Voorzichtig sprak ze de ander aan, haar geruststellend uitlegende dat ze niet in gevaar waren. Dat enkel de wind en hun hier waren. De wind die bekend was, waar eenieder die in Windclan geboren was, bekend mee was
De jonge kattin was met haar oortjes in haar nek in elkaar gekropen waardoor de jonge mentor geduldig bleef staan. De jongere kat schudde enkel haar kop toen ze haar wenkte waardoor Oceanbreeze niks anders kon doen dan wachten. Ze liet zich door haar achterpoten zakken en bleef toen zitten. "Sorry." Murmelde de kattin waarna ze naar achteren zwenkte. "Sorry, sorry, sorry, sorry," bleef de jonge kat enkel mauwen. Ze trilde op haar poten waardoor Oceanbreeze ineens opstond en naar de Apprentice stormde om dan voorzichtig haar kop over die van haar te leggen. Haar staart, die redelijk dik en warm was, sloeg ze voorzichtig om de ander heen, zover dat kon.

Was Oceanbreeze boos of ongeduldig met haar Apprentice? Nee, zeker niet. Ze maakte zich eerder zorgen, wist niet precies wat ze met haar Apprentice aan moest. Behalve geduldig blijven, haar proberen te helpen en kalmeren. Met vriendelijke blauwe ogen keek ze de ander aan terwijl ze haar kop tegen die van haar Apprentice hield en haar staart om haar trillende lichaam heen. Troostend gaf ze de jongere kattin een likje over haar kop heen. Zoals een Queen haar kittens zou troosten. "Wa... Waar... Waarom helpt U mij?" Piepte de jongere grijze kat, haar pootjes wreven langs haar kop terwijl ze dat zei. Oceanbreeze tikte haar quasi-streng met haar staart aan. "Kom dan gaan we even uit de wind zitten." Mauwde ze kalm en geduldig terwijl ze haar naar een andere plek enkele meters verder manoeuvreerde. Hierna ging ze voorzichtig zitten terwijl ze hoopte dat de Apprentice plaats zou nemen naast haar. "Silencepaw ik weet niet of je ooit het verhaal gehoord hebt. Door een van de Queens of Elders is verteld?" Begon ze rustig en voorzichtig. Waarna ze wat ging verzitten. "Nog voordat je geboren was. Zijn ik en Lizardpath, toen nog Lizardkit. Het kamp uit gegaan. Ik was haar gevolgd omdat ze mijn nichtje was en ik toendertijd nog beschermend over haar was. Daar kwamen we twee Rogues tegen waar we niets tegen konden doen. Volgroeid en sterk als ze waren. Abysspaw een van Windclans Apprentices, probeerde Cyber en Jeff, zoals die twee katers heetten, op afstand te houden. Echter kon ze hen niet aan. Ik viel met mijn mond de poot van Cyber aan waardoor hij mij verwondde. Daarna waren Lizardkit, Abysspaw en ik mee genomen door hen. In een dassenburcht werden we ondergebracht. We kregen wel voedsel, maar verder mochten we vrij weinig. Mijn hoofdwond ontstak, erg. Uiteindelijk na een maan of iets langer wist Lizardkit te ontsnappen en enkele dagen erna ik. Abysspaw heb ik niet meer gezien." Vertelde ze zacht. Haar stem haperde nauwelijks. "Silencepaw, toen ik Apprentice werd, was ik ook bang. En nu ben ik Warrior, met Apprentice. Het stoort mij niet dat je bang bent. Ik hoop enkel dat je mij genoeg leert vertrouwen om te kunnen trainen." Besloot ze waarna ze zichzelf overeind hees.

Silencepaw leek niet zo graag weg te lopen van het plekje waarop ze zaten. Ze kwam uiteindelijk wel, iets waar Oceanbreeze opgelucht door kon ademhalen. Maar hoe ze kwam baarde haar wel zorgen, zo voorzichtig in elkaar gedoken. alsof ze verwachtte elk moment een klap te krijgen van een onzichtbaar gevaar. Oceanbreeze keek hopeloos naar de lucht boven haar, hopend op een antwoord, een teken. Kon ze Silencepaw wel helpen een waardig Warrior te worden of was de Apprentice gewoon te bang, te schuchter om iets mee te beginnen. Toch was de kattin vastbesloten om niet op te geven. Ze zou niet opgeven, nu niet. Silencepaw verdiende een toekomst, een toekomst buiten de Eldersden, een toekomst die haar als waardig lid van de clan benoemde. Of ze nu dapper was of niet, ze zuchtte zacht voordat ze besloot dat ze de Apprentice een deel van haar verleden zou vertellen. Hopende dat Silencepaw er een les uit zou pakken, hopende dat haar Apprentice zou begrijpen dat ze hetzelfde had doorgemaakt. Dat ze ook bang was geweest, dat ze ook geen fantastische vechtersbaas was. Zonder enige hapering begon ze haar verhaal, het kwam er vloeiend en makkelijk uit. Misschien omdat het al een aantal manen geleden was en ze er minder last van had, of omdat ze had geleerd dat ze sterk genoeg was om voor zichzelf op te komen. Wat het ook was, ze was gelukkig vol zelfvertrouwen. Oceanbreeze had nog nauwelijks haar verhaal afgemaakt of ze zag de tranen al in de ogen van haar Apprentice staan. Even vroeg ze zich af of ze de juiste keuze had gemaakt, of ze haar Apprentice onnodig bang had gemaakt, om daarna geduldig te wachten op antwoord van de jongere kattin. "Ik... ik... had nooit een apprentice moeten worden." Mauwde de jonge kat wanhopig terwijl ze opgestaan was. Bezorgd keek de oudere kat haar aan. Voordat ze voorzichtig verder sprak, verklaarde dat ze niet boos was op de jongere kat. Oceanbreeze hees zichzelf met een soepelheid overeind, die enkel bij Windclanners te zien was waarna ze haar Apprentice aankeek. De zachte warme blik in haar ogen was vergelijkbaar met die van een Queen. "Sorry... Sorry." Mauwde de Apprentice, haar ogen half toe en met tranen op haar gezicht. "Ik kan helemaal niks." Stortte de jongere kattin uit. Waarna ze snikkend achteruit kroop. Oceanbreeze benaderde haar weer waarna ze haar neus even tegen de schouder van haar Apprentice drukte. "Waar ben je zo bang voor Silencepaw? Alsjeblieft zeg het me.." Smeekte ze haar voorzichtig.

Het was haast om van wanhopig te worden, nee ze werd er wanhopig van. Zelfs zij, met het toch best wel indrukwekkende verleden van haar, was niet zo bang geweest als Silencepaw nu was. Ze begreep dan ook niet waarvoor de Apprentice bang was, die leek zelfs bang te zijn voor haar eigen schaduw. Wie had haar als kitten opgevoed, dat vroeg ze zich wel af. Had iemand voor haar gezorgd of was ze aan haar eigen lot overgelaten. Ze had in ieder geval de jongere kattin nooit als kitten gesproken of tegen gekomen. Toch voelde ze zich ook verantwoordelijk voor de jongere kattin. Al was ze nog niet eens zoveel ouder als de ander. Met warme blik, eentje die waarschijnlijk deed denken aan dat van een Queen had ze haar Apprentice aangekeken. Boos was ze niet, eerder ongerust. Ze wist niet wat er gebeurd was, of er iets gebeurd was en waarom Silencepaw zich zo hield. De grijze Apprentice kneep haar ogen dicht en jammerde. "Ik... Ik kan niks... Ik ben een slechte apprentice... Ik wil weer terug..." Piepte ze waardoor de oudere kattin, nog Young Warrior haar een strenge maar nog steeds warme blik gunde. Ze kon haar nu niet gewoon terug laten gaan, hoe veel medelijden ze ook had. Dan zou het nooit beter worden en de kattin bang blijven voor haar eigen schaduw. Maar wat ze wel moest wist ze ook niet. Het trillende, jammerende en in elkaar gedoken hoopje dat een kattin moest zijn werd weer door Oceanbreeze benaderd. Voorzichtig had ze haar neus in haar Apprentice's vacht gedrukt en vroeg, nee smeekte ze haar om te vertellen wat er mis was. Er was iets mis, dat was wel duidelijk. Oceanbreeze maakte zich bijzonder veel zorgen om de ander. Ze kon haar niet aan haar lot overlaten zonder haar best te doen een goede mentor te zijn. Meer tranen schoten in Silencepaw's ogen, maar ze kreeg geen antwoord. Oceanbreeze, geduldig als ze was begon toch langzamerhand iets ongeduldiger te worden. Ze kon niet eeuwig blijven wachtten totdat de kattin in zou zien dat ze veilig was. Als ze echt overal bang voor was kon ze beter een Kittypet worden. Dan hoefde ze niet te vechten, noch te jagen. Toch zei ze dat niet.

Oceanbreeze zou de andere kattin nooit aanvliegen. Noch, zou ze haar geduld verliezen en gaan schreeuwen of wat dan ook. Toch was aan haar houding te zien dat ze niet blij met haar Apprentice's gedrag was. Al bleef de rest van haar erg rustig en kalm. Ze zou haar niet nog angstiger maken en meer in haar schelp jagen. Ze moest maar wachtten en hopen dat het beter zou worden. De blauwe ogen van de andere kattin stonden wijd open en angstig. Nog steeds had ze geen woord gezegd al zei de houding wel genoeg. Met haar staart zwiepte de jonge mentor dan ook eventjes, een beetje onhandig. Ze wou bewegen, bezig zijn en nuttig voor de clan zijn. Alleen wist ze niet of ze haar tijd verdeed. Waarschijnlijk niet maar Silencepaw's staat zou snel moeten verbeteren. De kleine Apprentice trilde nog steeds, al leek ze nu langzaam omhoog te komen. Langzaam in beweging te komen. Dit was al meer dan ze in het begin had gedaan dus bleef Oceanbreeze geduldig staan. Echter keek de Apprentice haar mentor nog steeds niet in de ogen. Ook niet toen ze haar vacht tegen die van de oudere kattin drukte. Haar ogen waren waterig, tranen drupten eruit, maar gelukkig stond ze nu tegen Oceanbreeze aan. Omhelsde ze de jonge mentor. Langzaam drukte Oceanbreeze de ander dichter tegen haar aan terwijl ze niets zei. Niet omdat ze boos was, maar gewoon omdat ze geen woorden had om te zeggen. Enkel haar aanwezigheid kon als geruststelling dienen.