I must accept that it will never go away

Hij moest van zijn vader gaan checken of er tuinen waren met honden, waarvan de twolegs niet in de buurt waren. Hij had niet gevraagd waarom en waarschijnlijk als hij dat wel had gedaan. Dan had hij ook geen antwoord gekregen. Hij mocht absoluut niet op eigen houtje een tuin in, enkel kijken. Niet verder dan kijken. Zo was het hem opgedragen. Claw had hem ook gezegd dat hij nog een Young One mee moest nemen, dus had hij Rascal eerder gevraagd. Hij was zelf al het kamp uit gegaan en zat op de leuning van een bankje in het park. Er lag een afwezige blik in zijn tweegekleurde ogen terwijl hij naar de nesten van de twolegs staarde. Zijn hartslag was hoger dan dat het eigenlijk hoorde te zijn en zijn bek was in een grimas getrokken. Zeker als hij zo zat, dan voelde het nog zo dichtbij. Het was angst, wat hij elke keer weer de kop in moest drukken.

[First Rascal]

I must accept that it will never go away 85A0ca8T_o

I must accept that it will never go away V4s23EcO_o

I must accept that it will never go away FTbtNyE2_o

I must accept that it will never go away PF71KdU0_o

I must accept that it will never go away JeyKDma8_o

I must accept that it will never go away GPr1M0jZ_o

I must accept that it will never go away COxUkZt

Judge me

I must accept that it will never go away NJ8wT66H_o

by the cats I avoid

Chawl had hem gevraagd om er vandaag samen op uit te gaan in opdracht van Claw. Rascal had die kans met beide klauwen aangegrepen. Alles was beter dan in het kamp rondhangen en Jinx en Shark proberen te vermijden. Hij had ook gehoord dat Chawl óók getraind werd door Jinx, dus hij kon zich voorstellen hoe zijn komende trainingen eruit kwamen te zien. Misschien was dit dan een goede kans om zijn trainingsmaatje te leren kennen. Helemaal tevreden huppelde hij dan ook het kamp uit, eindelijk eens zonder drie keer achterom te hoeven kijken of iemand hem zag vertrekken, want hij had toestemming. Rascal snelde lichtvoetig naar het park waar hij met Chawl had afgesproken en van ver zag hij de zwarte kater al op een bankje zitten. Rascal zag zoveel opties om Chawl of te bespringen of van het bankje te trekken, maar vandaag hield hij zich in. Hij wilde niet met Claw in de problemen komen, omdat hij zijn zoon had gepest. In plaats van alle opties sprong hij naast Chawl op het bankje met een enthousiaste glinstering in zijn ogen. ‘Hey,’ begroette hij de jonge kater, waarna hij op het hogere, smalle gedeelte van het bankje sprong en daar op begon te balanceren. ‘Klaar voor?’ vroeg hij enthousiast aan hem. Hij had zin - bijna vreemd dat dit uit Rascals bek kwam - om aan de slag te gaan. Ze moesten honden gaan bekijken, ofzo? Misschien kwam ze wel iets anders vets tegen!

I must accept that it will never go away Unknown

The space between life and death, that's where we are most alive

Hij schrok op toen Rascal bij hem op het bankje sprong. Hij was te veel in gedachten geweest. Als Jinx erbij was geweest, had hij daar vast een preek over gehad. Maar hun mentor was er niet en zijn ouders ook niet, ze waren met zijn tweetjes. Dus vormde er zich een ondeugende grijns rond zijn bek terwijl de blik in zijn tweegekleurde ogen naar de andere kater gleed. "Ik wel. Jij ook?" Stelde hij de wedervraag. Hij kwam overeind en rekte zich boven op de leuning van de bank uit. Van de angst die even daarvoor door zijn lijf had gestroomd, was niets meer te merken. Als hij maar wat anders aan zijn kop had, dan ging het ook wel weer weg. Het was vooral als hij te veel tijd kreeg om na te denken.

Judge me

by the cats I avoid

Rascal rekte zich nog eenmaal lang en breed uit, voordat hij zijn blik weer op de zwarte kater gingen. Hij had een moment even geschrokken gekeken, maar nu leek hij er ook zin in te hebben. Rascal pluizige, stoffige staart stond recht overeind toen Chawl vroeg of hij er ook klaar voor was. ‘Zeker weten,’ sprak Rascal zelfverzekerd en de bruin-witte kater sprong het bankje alweer af. Hij had wel vaker door de straten gelopen van de Tweebeen Plaats, maar hij wist niet precies waar ze heen moesten. Hij had maar met een half oor naar de opdracht geluisterd en was alleen enthousiast geworden toen ze het kamp uit mochten. Hij trippelde een paar passen vooruit, waarna hij weer naar Chawl keek. ‘Waar gaan we heen, kapitein?’ vroeg Rascal enthousiast. Hij was compleet ontspannen, alleen goede spanning ging door zijn lijf heen. Hij was meer benieuwd om meer van de stad te verkennen, dan die hele honden die ze moesten onderzoeken. Honden konden toch niet zo eng zijn? Eerlijk gezegd had hij er nog nooit één van dichtbij gezien. Alleen had hij de tweebenen met ze zien lopen of ze horen blaffen. Maar ze leken voor zover ongevaarlijk. Waarom droeg anders iedereen hun tanden om hun nek. Als ze écht levensgevaarlijk waren, dan zouden ze ze niet voor eer vermoorden.

The space between life and death, that's where we are most alive

Hij volgde Rascal door ook van het bankje af te springen. Alert liep hij naast de andere kater mee. Ze waren dan misschien ongeveer even oud. Hij had wel degelijk een hond van dichtbij gezien, heel dichtbij. Daardoor bewogen zijn oren geconcentreerd en trilden zijn snorharen. Toch moest hij grinniken door de vraag van Rascal. “Ik ben je kapitein niet maat.” Hij beukte zijn schouder even tegen die van de andere Young One. “Maar we moeten een rondje langs de territoria van de verschillende twoleg nesten lopen. Niet erin, maar gewoon kijken of er honden buiten zijn.” Miauwde hij vervolgens tegen hem. Waarschijnlijk wilde zijn vader dat weten voor de hondentanden ofzo. Hij had er niet naar gevraagd en waarschijnlijk had hij ook geen antwoord gekregen, als hij dat wel had gedaan. Inmiddels waren ze bij de stoep aangekomen, die langs de twoleg nesten liep.

Judge me

by the cats I avoid

Rascals snorharen trilden toen Chawl zei dat hij niet zijn kapitein was en een zachte "oef" kwam uit zijn keel toen hij een beuk van de oudere kater kreeg. Eén mondhoek kwam omhoog. ‘Oké, ik wou het eerst niet doen, maar neem met plezier die taak op me,’ grapte hij tegen Claws zoontje. Rascals viel toch daarna weer naast de jongere kater en luisterde naar hun taak. Pfft, honden. Ze moesten wel dom zijn als ze naar tweebenen luisterden. Zó gevaarlijk konden ze gewoon onmogelijk zijn. Maar ze moesten ze weer bekijken. Misschien was er wel iets anders interessants te vinden. Rascal was gewoon blij dat hij eindelijk op pad mocht, zonder steeds over zijn schouder te kijken. Soepel sprong Rascal de stoep op en zijn blik ging naar de nesten. En hun tuinen. Hij hoorde nog geen honden blaffen, dan waren ze er vast niet. Nonchalant sprong hij een muurtje op en tuurde de tuin in die bij het eerste nest hoorde. Hij haalde zijn schouders op en keek terug naar Chawl. ‘De kust is veilig, matroos,’ zei hij met een brede grijns op zijn gezicht. Als de hele taak dit zou zijn, werd het wel erg makkelijk.

- Voor als je nog verder wil <3

The space between life and death, that's where we are most alive

Hij grinnikte zachtjes om de woorden van Rascal. Hij mocht hem wel. Het was geen straf om samen met hem op pad te gaan. Hij stopte met lopen toen hij hoorde hoe Rascal boven op een muurtje sprong. Hij volgde zijn voorbeeld en sprong naast hem. “Joowhoo houdt eens op malloot.” Hij gaf hem nog een harde beuk, met de bedoeling om hem van het muurtje af te lanceren. Om vervolgens net zo nonchalant als de andere kater het muurtje opgesprongen was er weer af te springen. Hij trippelde naar het volgende omheining, wat een schutting bleek te zijn en sprong er bovenop. Meteen sloeg er een hond aan. Die wild blaffend op de schutting afkwam. Meteen kwamen Chawl zijn nekharen overeind en blies hij. Het was een gemiddeld grote hond en als het goed was kon die niet boven op de schutting komen, maar hij ging er niet op wachten of het echt niet lukte. Dus sprong hij er snel weer af. “Nou hier niet.” Snoof hij met zijn oren in zijn nek. Gatsie wat had hij toch een hekel aan honden.

Judge me

by the cats I avoid