[Open] I know you're out there

De kater liep wat doelloos rond met een klein konijn dat levenloos uit zijn bek hing. Zijn hele dag had hij besteed aan het jagen op prooien, en nu had hij eigenlijk geen zin meer. Voornamelijk omdat hij nog maar net Apprentice was, en het jagen veelal niet echt lukte. Hij deed zijn best, maar soms wilde het gewoonweg niet lukken, en dat was frustrerend. Toch had hij dat ene konijn kunnen vangen, iets waar hij lichtelijk trots op was. Zin om terug te gaan naar het kamp had hij echter nog niet. Hij passeerde een boom, waar een neerslachtige Airpaw zat. Hij trok even met zijn oortjes, hoorde zij niet in het kamp te zijn? Hij wist wel dat ze ziek was, maar was ook niet het type dat haar zou gaan verklikken, of dat haar persoonlijk terug zou sturen. Hij liep op haar af en legde zijn prooi neer. "Alles goed?" vroeg de kater. Ondanks het feit dat hij oprecht bezorgd was, klonk zijn stem niet heel uitnodigend.

De kattin liet een zucht ontsnappen, waardoor Charpaw meteen wist dat zijn aanwezigheid niet bepaald gewenst was. Vandaar had hij eigenlijk meteen al spijt dat hij haar überhaupt had aangesproken, ze had er immers duidelijk geen zin in. En zoals menig ander, was ze te beleefd om het gewoon tegen hem te zeggen. Het was oké, hij zou snel genoeg weggaan als ze liet merken dat ze hem er echt niet bij wilde hebben. Erg gevoelig voor afwijzing was de kater namelijk niet, al was het nooit echt leuk. De poes antwoordde dat het prima met haar ging, op een toon die het tegendeel suggereerde. Ze complimenteerde zijn vangst, en hij haalde zijn schouders even op. "Na honderd pogingen mag dat ook wel," zei hij. Hij voelde zich zelf bijzonder stom dat hij de hele dag gejaagd had, en vervolgens maar één ding had weten te vangen. "Ik dacht dat je in de Medicine Cat Den lag," merkte hij toen op. Misschien was ze ondertussen ook wel weer beter verklaard. Hij vond het echter moraal verkeerd om haar hier maar te laten liggen.  

Er kwam een kleine glimlach op zijn gezicht toen hij het toch had bereikt om de kattin te laten grinniken. Ze adviseerde hem om veel te oefenen, en hij knikte instemmend. "Ik ben niet de meest geduldige kat wat dat betreft," zei hij met een kleine zucht. Het liefst wilde hij natuurlijk dat alles meteen goed ging, dat hij talent had in alles wat hij deed, maar dat had natuurlijk niet zo mogen zijn. Zoiets gold waarschijnlijk voor de meeste katten. Van het lichtelijk goede humeur van de poes was niets meer over toen hij naar de Medicine Cat Den vroeg, en hij had er dan ook direct spijt van. De poes vertelde dat ze genezen was verklaard, kortom, dat ze alle reden had om hier te mogen zijn. "Gelukkig maar," merkte de kater op met een zwaai van zijn staart. Als ze zei dat ze beter was, wilde hij dat wel geloven. Meer hoefde hij er verder ook niet over te weten, het waren zijn zaken immers niet. "Mag je alweer met je training beginnen?" Na zo'n lange tijd wilde ze vast wel weer iets doen. Dat, of ze kon niet wachten om krijger te worden.