Turn your magic on

Butterpact had tijdens de tocht voorgesteld om Ravenkit mee te dragen, maar op een gegeven moment had hij de kitten neergezet en aan iemand anders overgelaten. Hij kon het gewoon niet. Hij kon gewoon niet converseren met zijn Clanmates alsof er niets aan de hand was. Hij kon niet net doen alsof zijn broer niet gestorven was. Het was gewoon dat verschrikkelijk gevoel van schuld die hij niet kon negeren. Hij wilde dat zijn broer weer bij zijn zijde liep zodat hij zich kon verontschuldigen voor al die keren dat hij gemeen had gedaan tegen hem of hem een preek had gegeven. Dat hij hem te weinig had laten weten welke dingen hij wel goed deed. Nee, hij had alleen maar aangekondigd of benadrukt wat er echt veranderd moest worden. StarClan, hij wilde gewoon een tweede kans hebben. En met een tweede kans hebben bedoelde hij niet naar de Highstones reizen om deze plek voor altijd achter hun te laten. Het lichaam van zijn broer lag daar ergens. Hij wilde niet dat ze vertrokken zonder het lichaam van zijn broer. Niet dat hij het zou kunnen opbrengen om het dode lijf met zich mee te sleuren, maar… Misschien had hij gewoon daar moeten blijven. Wie weet had hij het wel overleefd en was er toch niets ernstigs gebeurd. En mocht dat wel zo zijn, kon hij zich misschien voegen bij StarClan waar hij hopelijk zijn broer tegen zou komen en samen met hem de medicine cats van de andere Clans waarschuwen voor de gevaren in hun thuisgebied. Hij werd uit zijn donkere gedachten gehaald door een WindClan kitten die om haar moeder vroeg. Zonder dat hij het wilde, schoot er irritatie door hem heen. ‘Waarschijnlijk niet,’ zei hij op een vrij botte toon. ‘Hier lopen alleen maar RiverClanners en die houden zich niet bezig met WindClanners. Vraag het maar aan iemand anders.’ En hij wilde verder lopen, maar plotseling dacht hij aan de warrior code. Een kitten, zelfs eentje van een andere Clan, mag niet genegeerd worden. En met tegenzin draaide hij zich naar de kitten toe. ‘Hoe ziet ze eruit?'

Oceanbreeze. Butterpact voelde zijn maag samentrekken. Great. Niet alleen zat hij met een kitten van een queen opgescheept, maar was het ook nog eens de dochter van de queen waar hij laatst ruzie mee had gehad. En niet alleen hij. Zijn Clanmates – en dan vooral Panthergrowl – waren ook niet blij geweest met haar aanwezigheid. Over het algemeen was RiverClan sowieso niet tevreden met de aanwezigheid van WindClan. Al sinds hij een kitten was, heerste er een soort van oorlog tussen de twee Clans. Butterstar had ook nog nooit echt vriendelijk over Everstar gesproken en Butterpact vroeg zich af of de situatie tussen de twee she-cats zou escaleren op deze bijzondere reis. Hij hoopte van wel. Misschien zou Butterstar zich dan beseffen wat voor dom idee dit was en zouden ze terug naar huis gaan. Terug naar het gebied waar het lichaam van zijn broer ergens lag. Hij wilde terug reizen en bij zijn broer in de buurt blijven. Mocht het gebied een tweede keer helemaal onderstromen en hem meenemen, dan zou hij in elk geval overal vanaf zijn. Butterpact kneep hard zijn ogen dicht en voelde een brok in zijn keel toen de kitten dankbaar haar kopje tegen zijn poot wreef. Aan de ene kant wilde hij zijn poot wegtrekken en haar een snauw geven, maar aan de andere kant werkte het ook… troostend? “Laten we je moeder gaan zoeken,” zei hij pas toen hij zeker was dat zijn stem niet over zou slaan. Hij maakte zich voorzichtig los van haar en wenkte haar ten teken dat ze mee kon lopen. “Dus…” Hij keek opzij. Hij moest iets zeggen. Hij moest zorgen dat hij de brok in zijn keel kwijtraakte en die verdomde tranen weg zouden gaan. “Je zal wel trots zijn op je moeder, hè? Ze is de deputy van jouw Clan.” Hij slikte even. “Mijn moeder was ook eerst deputy van mijn Clan. Het is een grote verantwoordelijkheid.” Zou de kitten zich dat beseffen? Vast niet. Ze was nog zo jong.

Butterpact trok met zijn oortje toen de kitten niet zo enthousiast reageerde als hij in eerste instantie verwacht had. Toen ze begon met spreken, snapte hij haar situatie echter wel. Hoewel hij altijd te trots was geweest om het aan een ander of zichzelf toe te geven, had hij het ook jammer gevonden dat Futuresong er niet meer voor hun kon zijn dankzij haar taken. Zelfs nu, nu Breakingpoint dood was en hij zich zo ellendig als iets voelde, was ze er nauwelijks voor hem. Alsof ze het zo hadden afgesproken. Alsof ze hadden afgesproken dat ze het niet meer over Breakingpoint gingen hebben en dat zijn dood betekende dat er een kloof tussen hun zou ontstaan. Butterpact was in zijn apprenticetijd een ontzettend moederskindje geweest en hoewel hij Futuresong opnieuw zou verdedigen als dat zou moeten, was het niet echt het geval dat hij haar ging opzoeken om het over zijn gevoelens te hebben. Hij had het idee dat hij een last voor haar zou zijn, een gevoel die alleen maar sterker was geworden toen ze had besloten af te treden als deputy. En dan natuurlijk ook het feit dat hij ouder werd en dat ze waarschijnlijk vond dat hij nu wel op zijn eigen poten kon staan. Maar hij dacht niet dat hij ooit sterk genoeg op zijn poten zou staan om dit te kunnen verwerken. Hij wist niet hoe zijn moeder zo sterk bleef, maar hij had het gevoel dat zijn muur die hij zorgvuldig om zich heen had gebouwd stukje bij beetje af begon te brokkelen naarmate hij meer contact kreeg met anderen. “Het vele alleen zijn ken ik,” zei hij tegen de kitten. “Alleen was ik te trots om toe te geven dat het me wat deed. Misschien helpt het als je eens zegt tegen je moeder wat je daarnet tegen mij zei?” Hij keek haar vragend aan. “Misschien ziet ze gewoon niet in dat het jouw zo veel doet en zal ze meer tijd voor je vrij proberen te maken zodra je het haar verteld hebt.” Hij glimlachte voorzichtig. “Aan de andere kant moet je je ook wel beseffen dat dit een ontzettend drukke periode is voor de Clanleaders en de deputies. Ze moeten zorgen dat alle Clan cats zich goed voelen en dat alles in goede banen wordt geleid. Alleen al door heel dit gedoe kan het goed zijn dat ze wat minder aandacht voor je heeft.” Hij snoof. “Niet dat dat het leuker maakt natuurlijk, dat begrijp ik ook wel.”