Chase keek met een vrij geïrriteerde blik naar de blauwe plek op zijn borstkas die er eigenlijk steeds ruiger uit begon te zien. Natuurlijk was er weer één of andere mafkees geweest die de spelregels niet goed kende en tegen hem op was geknald. Het irriteerde hem dat zo’n sukkels niet gelijk van het veld werden gehaald. Nee, in plaats daarvan waren ze kwaad op hem geworden omdat hij zijn mond open had gedaan. Het was altijd hetzelfde liedje. Altijd werd hij maar beschuldigd en kreeg de ander geen straf. Hij zou bijna stoppen met sporten als hij zielig was, bijna. Maar nee, in plaats daarvan trok hij met een vrij geërgerde blik zijn trui over zijn hoofd, ramde zijn handdoeken terug in zijn kluisje en besloot om naar het dak te gaan om daar wat te gaan roken. Het was toch middagpauze en hij had echt geen zin om bij de anderen te gaan zitten. Hij had over het algemeen eigenlijk vrij weinig vrienden, maar dat kon hem niks schelen. Het enige wat hem kon schelen, was dat hij zijn best deed tijdens het sporten. Als ze daar niet meer tevreden zou zijn over hem zou hij zich wel wat gaan aantrekken van zijn problemen, maar tot dusver leken ze, ondanks dat ze hem vaak de schuld gaven van bepaalde dingen, redelijk tevreden te zijn over zijn skills. Chase rende de trappen op en negeerde daarbij een leerling die hij hard aanstootte met zijn schouder. Hij hoorde wel nog iemand roepen, maar rolde enkel met zijn ogen en viste een pakje sigaretten uit zijn broekzak. Hij pakte een sigaret uit het pakje en stak deze tussen zijn lippen terwijl hij naar een aansteker zocht. Hij ging naar de rand van het dak en vond de aansteker uiteindelijk waarmee hij zijn sigaret uitstak. Terwijl hij de rook uitblies, ging hij zitten en keek fronsend naar de studenten die zich ver onder hem bevonden. Deze keer ook letterlijk.

Hoewel Chase vaak heel intensief bezig was met hetgeen wat voor hem afspeelde, hadden zijn uren op het sportveld hem geleerd om nooit kwijt te raken wat er achter hem speelde. Hij hoorde diegene achter hem dus heus wel het dak opkomen, maar besloot om zich nog even niet om te draaien. Daar had hij geen zin in. Hij had geen zin om met iemand te praten. Dat was misschien ook wel de reden waarom hij zo weinig vrienden had. Chase was altijd bezig met sport en als hij thuis was, was hij altijd bezig met de verwijten van zijn vader te ontwijken. Evenals zijn handen die hij niet thuis kon houden. Gelukkig compenseerde het sporten zijn blauwe plekken vaak en merkte niemand iets van zijn problemen thuis. Ze dachten dat hij zijn botte karakter had omdat hij gewoon zo was en zochten daar gelukkig ook niet veel achter. Het was ook één van de redenen waarom Chase nooit moeite had gedaan om een vriendin te krijgen: dan werd het moeilijker om te verbergen wat zijn vader allemaal deed als hij gedronken had. Vroeger had Chase er heel veel om gehuild, maar rond zijn veertiende had hij geleerd hoe hij zijn emoties kon beheersen en sindsdien was het alleen maar bergafwaarts gegaan. Niet dat die idioten hier op school ook maar iets doorhadden. Net zoals die sukkel die zich achter hem bevond. Aan de manier van lopen kon Chase onderscheiden dat het om een jongen ging en hij onderdrukte een zucht terwijl hij zich omdraaide. “Doe me een lol en houd je kop als je toch besluit hier te gaan zitten.” Hij herkende de jongen vaag van het sportveld, maar deed geen moeite om er verder achter te komen wie het was. “Ik ging hier namelijk zitten voor de rust en zou dit graag ook zo houden.” Hij richtte, zonder nog iets te zeggen, zijn blik weer naar voren.