Like diamonds in the sky.

Ferndust onderdrukte een zucht terwijl ze haar kopje de andere kant op draaide, maar ook dat werkte niet. Ze kon niet slapen. Voor de zoveelste keer niet. En het hielp niet bepaald dat er zo veel katten om haar heen lagen en er zo’n warme sfeer in de grot hing dat ze het al snel als ongemakkelijk aanvoelde. De she-cat onderdrukte een zucht, kwam lichtelijk overeind en besloot om vervolgens gewoon uit de grot te gaan. Ze kon de hitte niet meer verdragen, noch haar eigen gedachten. Ze moest gewoon even alleen zijn. En waar kon dat beter dan buiten op dit uur? Geen kat die er nu aan dacht om naar buiten te gaan terwijl ze niet eens konden zien waar ze liepen. Eigenlijk was het voor haar dan extra gevaarlijk, maar Ferndust vertrouwde zichzelf goed genoeg om naar buiten te gaan. Ze had tijdens de reis en dankzij Crywolf’s assistentie veel kunnen oefenen met haar halfblinde oog. Ze botste niet meer zo vaak tegen objecten aan en had een manier gevonden om haar andere zintuigen ook te gebruiken. Binnenkort zou ze eens een gesprek met Tallshadow houden over wat ze eventueel kon doen om toch warrior te worden. Ze had immers van een paar elders in andere Clans begrepen dat het niet onmogelijk was en dat er katten voor haar waren geweest die het voor elkaar hadden gekregen. Ze wilde dat ze met die katten kon spreken, maar zij waren natuurlijk allang dood. Ze zuchtte terwijl ze naar buiten liep en zich concentreerde op haar omgeving. Ze liep voorzichtig naar een breder gedeelte van de berg en zette haar poten zo voorzichtig mogelijk neer, maar het leek erop dat haar goede oog haar in goede banen leidde. Ze had de afdeling voor haar echter gemist en haar hart sloeg een slag over toen ze struikelde en naar beneden donderde. Haar pels maakte contact met de harde bergwand en Ferndust liet een kreet ontsnappen omdat ze dacht dat ze van de berg kukelde, maar plotseling voelde ze koud water tegen haar flanken slaan en wist ze dat ze in één van de poelen was gevallen die zich random in het gebied bevonden. Even bleef ze zo liggen omdat de poel toch niet diep was, ze zichzelf pijn had gedaan en omdat het water wel redelijk verkoelend was. Ze liet haar blik naar de sterren glijden en zuchtte terwijl ze zich af vroeg of StarClan nog altijd waakte over hun.