Still think StarClan loves us?

Sterren boven haar hoofd en sterren aan haar voeten. En in het water haar spiegelbeeld vol littekens, ongrijpbaar als haar schim in Zilverpels. Evergreen huiverde. StarClan was te dichtbij hier, en in plaats van dat het haar geruststelde, gaf het haar een ongemakkelijk gevoel. Maar hun nabijheid was een illusie, wist ze. Ook via deze poelen kon StarClan hen niet bereiken. Het was niet zoals de Moonstone. Ze konden haar haar levens niet afnemen en Oceanbreeze de hare niet geven. Ze vroeg zich af of ze echt nog twee keer zou sterven of dat ze haar bij haar eerstvolgende dood gewoon beide resterende levens af zouden nemen. Dat laatste leek haar eigenlijk het meest waarschijnlijk. Als ze eenmaal in hun rijk was, konden ze weer doen wat ze wilden. Ze vroeg zich af of ze ook Oceanbreeze haar levens konden geven als ze te vroeg dood zou gaan. Of ze haar dan gewoon weer terug zouden kunnen sturen, zoals zou moeten. Evergreen zuchtte. Waarom was ze hier? Ze kon weer niet slapen, zoals gewoonlijk. En ze moest toch ergens heen. Deze plek gaf haar de rillingen, maar de rest van het territorium was niet beter. In de bergen voelde ze zich nergens echt op haar gemak. Haar blik gleed naar het water en ze zag het spiegelbeeld van een tweede kat.

- Eerste post Acefray

Evergreens blik gleed van Acefrays spiegelbeeld naar de kater zelf. Hij was anders. Anders dan de laatste keer dat ze hem had ontmoet. Hij leek... groter. Nee, niet groter. Groot was hij altijd al geweest. Harder, dan. Scherper. Een fellere blik in zijn ogen, maar... ook vermoeid? Dit keer kwam hij niet aanzetten met bittere kruiden en zoetsappige lessen. Hij kwam niet om haar zogenaamd steun te bieden, of om haar te vertellen hoeveel StarClan van hen allemaal hield. Geen vrolijke begroeting, niet eens een knikje. In plaats daarvan zei hij dat ze gelijk had. Straight to the point, dacht ze zonder afkeuring. "Waarover?" vroeg ze. Over de doden? Over de levenden? Over zichzelf? Over alles?

Evergreens blik gleed terug naar het water terwijl Ace de zijne omhoog naar de sterren richtte. Het water rimpelde lichtjes in de warme, nachtelijke bries, en de sterren leken te bewegen. Ze leken zo dichtbij. Zouden ze nu ook luisteren? Ze het hen iets uitmaken wat ze hier beneden over hen zeiden? "Haat?" vroeg ze. Ze fronste licht. "Ik weet niet of het haat is. Het kan ze gewoon niets schelen." Ze staken geen poot uit. Ze deden niets, totdat de clans volledig ten onder dreigden te gaan. Dan kwamen ze in actie. Dan en niet eerder. Individuen zoals zij, zoals Lionroar, zoals Neverland, konden wat hen betreft stikken.
Ergens besefte ze dat haar broer nu een van hen was. Dat ze nu zei dat het Neverland niets kon schelen. Was dat waar? Ze had er moeite mee om het onpersoonlijke StarClan en haar familie als een en hetzelfde te zien. Haar familie gaf om haar. Ze had ze gesproken toen ze doodging. Behalve de laatste keer, toen ze alleen met Whitelion had gepraat. Maar de andere keren waren ze er altijd geweest. Ze keek even naar Acefray. Zij was van hen tweeën de pessimist geweest, maar nu vroeg ze zich af of het zo erg was als hij zei. Neverland haatte haar niet... toch? Dat zou ze niet kunnen verdragen. Ze vroeg zich af waar Acefrays plotselinge omwenteling vandaan was gekomen. Niet door haar. Hij had iets meegemaakt. Iets persoonlijks. "Ruzie gehad?" vroeg ze koeltjes. Ze was geïnteresseerd in het antwoord, maar tegelijkertijd waren het haar zaken niet. Hij mocht zelf kijken of hij antwoord wilde geven.

Haten ze ons? Ze geven niet om ons, maar... Haat was een groot woord. Waarom zouden de doden hen haten?
Acefray begon te vertellen over een kater. Verliefd als medicine cat. Evergreen wist dat zoiets alleen maar leed kon veroorzaken. Je hoefde alleen maar te kijken naar wat er met Sparrowfeather en Brindleleaf was gebeurd. Als medicine cat hoorde je geen partner te krijgen. Maar... waarom eigenlijk niet? Met welk recht ontzegde StarClan hen een dergelijk geluk? Wat deden ze ooit voor hen om zoiets van ze te eisen? Ze keek naar Acefray, ongelovig omdat hij haar dit allemaal vertelde. Hij kende haar nauwelijks, ze had niets anders gedaan dan hem afsnauwen, en hij zat niet in dezelfde clan als zij. Even besefte ze hoe vreemd deze situatie was. Ze had nooit gedacht dat ze ooit midden in de nacht naar het tragische levensverhaal van een ShadowClanner zou zitten luisteren. Maar maakte het feit dat hij een ShadowClanner nu echt zo veel uit, nu ze op reis waren? Ze waren de grote vijand, altijd geweest, maar nu wist ze het allemaal niet meer. Lionroar was immers ook een ShadowClanner. Die clan had haar vriend gered toen zij hem in de steek had gelaten. Trouwens, in StarClan was toch iedereen vriendjes. Zo had zij het tenminste geleerd. Dus waar sloeg het überhaupt allemaal op?

StarClan haat ons. Daar kwam het op neer. Evergreen keek Acefray aan en wist niet goed wat te zeggen. Het spijt me voor je? Ze kon geen manier bedenken om hem enige steun te bieden, en eerlijk gezegd voelde dit hele gesprek ook wat te onwennig. Was hij een vijand, een potentiele vriend, een lotgenoot? Moest ze geen afstand bewaren? Ze wist ook niet goed wat te denken. Ze had haar ouders gesproken. Haar zussen. Zij hadden haar gesteund. Hazeshade had haar geholpen toen ze verdronk. Ze wist dat StarClan als geheel niet om haar gaf, maar dat gold toch niet voor iedereen die erin rondliep? "Mijn familie gaf een andere indruk toen ik ze daar zag", miauwde ze. Het kwam er twijfelachtiger uit dan ze had gehoopt. Haar blik gleed weer naar het water waar de sterren vreugdeloos dansten op de rimpelingen. "Aan de andere kant hebben ze me ook nooit de waarheid verteld." Hoe lief ze ook tegen haar waren geweest, ze hadden nooit gezegd wat belangrijk was. Het was zo makkelijk voor ze geweest om even te zeggen wie Tawnylight echt vermoord had. Ze moesten het geweten hebben. StarClan zag alles, toch? Ze hadden zo veel leed kunnen voorkomen. En ze hadden het niet gedaan. Ze begreep het niet. Ze zuchtte een keer en schudde haar kop. "Ik weet niet wat ik moet denken."

Evergreen luisterde zwijgend. Volgens hem was StarClan veranderd, en het was duidelijk dat hij ook niet dezelfde was gebleven. Van knuffelende hippie naar bittere, StarClanhater, het was nogal een omslag. Zijn vraag verraste haar. Waarom ze was afgetreden? Ze snoof en schudde haar kop. "Is dat niet inmiddels wel aan iedereen bekend?" miauwde ze. Ze had de redenen benoemd bij haar aftreden. Daar waren alleen WindClanners bij geweest, maar nieuws verspreidde zich snel met alle clans bij elkaar. Maar misschien had ze het ook niet duidelijk genoeg verwoord, want zelfs haar clangenoten bleven haar die vraag maar stellen. Ergens was ze het zat om het steeds opnieuw uit te moeten leggen, om steeds weer te moeten herhalen waar ze het allemaal had verpest en wat ze allemaal kapot had gemaakt voor het eens een keer tot iedereen door zou dringen. "Kort gezegd: omdat ik fouten heb gemaakt die een leider niet mag maken", vatte ze het samen zonder de medicine cat aan te kijken. "En omdat... omdat ik niets meer weet." Haar stem klonk gefrustreerd. Vroeger had alles duidelijk geleken, en nu begreep ze nergens meer iets van, leek het. Ze wist niet wat ze moest geloven, wat ze moest zeggen, wat ze moest doen. Het was allemaal weg.