Legends only fall

De kater liep out zijn barn richting the Young One’s Tower. Hij had April beloofd vandaag wat te gaan doen. Waarschijnlijk snel wat jagen voor de clan of haar wat meer vechttechnieken leren. Hij zou haar waarschijnlijk de laatste leren. De Elite had de vorige keer al genoeg prooi kunnen vangen, en hij vond dat de kattin wel moest leren hoe ze zich kon verdedigen. Voor als er nog een gevecht zou uitbreken. Dan zou zij tenminste geen moeite krijgen. “April!” Riep hij haar nadat hij zijn kop in de tower stak. “Wakker worden! Ik zie je bij de ingang van het kamp.” Zonder op haar antwoord te wachten, draaide Tornado zich om en liep al naar de ingang. Zijn staart lichtjes zwiepend terwijl hij neerzat. Hij hoopte niet dat ze zo’n Young One was die altijd lang deed om zich klaar te maken. Gewoon het mos van je vacht afschudden en naar je mentor toe, het was geen schoonheidswedstrijd.
Toen de bruine kater zijn maag hoorde knorren keek hij even om zich heen om te zorgen dat niemand het opgemerkt had. Misschien was het handiger als hij daarna wat zou eten. Hij moest meer oppassen met zijn routine. Hij kon niet al te zwak worden.

+tag April only
+note Ze zijn nu nog bij het kamp

Training:

Een hard geluid schrok haar wakker. Slaperig hief de poes haar kop. De ochtendzon scheen fel genoeg om haar niet meteen weer in slaap te laten vallen. "Wakker worden! Ik zie je bij de ingang van het kamp." hoorde ze haar mentor roepen. Ze hief zich zo snel mogelijk overeind en schudde het bedmos van haar vacht. Nu ze nieuw was wou ze een goede indruk maken op haar clangenoten, en Tornado stond hoog op haar lijstje. Van wat ze van hem had vernomen was hij een gerespecteerd member. Zo iemand wou ze niet teleur stellen. Ze likte haar vacht nog even snel plat en maakte een paar behendige sprongen richting de uitgang van de young one's tower. Met een draftempo ging ze naar de kampuitgang, waar ze bruine kater al op haar zat te wachten. "Goedemorgen, Tornado." sprak ze respectvol. Ze hield haar kop gebogen, maar haar spieren waren gespannen. Ze was behoorlijk zenuwachtig.

De grijze kattin begroette hem met een ‘goedemorgen’, maar Tornado zei niks terug. Het was tenslotte al ochtend geweest. De zon was op, en het werd bijna al middag. Maar ze had hem niet voor lang laten wachten, dat was al een pluspunt. Bovendien was ze nog respectvol ook, een goed opgevoede kat, dus. De bruine kater draaide zich om en liep een paar stappen naar voren. “Laten we gaan.” Zei hij vervolgens. Zijn staart heen en weer zwiepend als teken dat ze naast hem moest lopen.
“Vandaag gaan we dichtbij het Thunderpath trainen. Ik wil zien wat je van onze vorige trainingen nog weet, en of je snel afgeleid raakt.” Zijn ijsblauwe ogen keken naar zijn jonge Young One terwijl hij verder sprak. “Vervolgens ga ik je nieuwe technieken leren, en als we nog tijd hebben wat verdedigingstechnieken.” Tornado bleef doorlopen, door de straten heen en nog steeds rechtdoor richting het Thunderpath. Hij moest wel zorgen dat ze niet te dichtbij waren. Want zo dom waren ze ook weer niet.

April knikte instemmend toen Tornado haar vertelde wat ze gingen doen. Ze wilde graag meer leren en een waardevolle member worden. Dat ze zo'n goede mentor had was puur geluk. Daar wou ze dan ook zeker gebruik van maken. Na het seintje dat hij haar gaf begon ze naast hem te lopen. Ze voelde zich meteen al een stuk kleiner. En dat lag echt niet alleen aan haar leeftijd. Ze had een behoorlijk smalle lichaamsbouw. Dat moest vast een voordeel zijn als je sprak over snelheid. Wat verdediging betreft had ze nog veel te leren, al zou ze nooit zo'n homp spieren worden als de kater aan haar zijde. Ze hoorde het Thunderpath steeds dichterbij komen en gokte dat ze er nu wel bijna zouden moeten zijn. Met een benieuwde blik keek ze omhoog naar haar mentor. Hij zou de training immers leiden.

Hij mocht toegeven dat hij best enthousiast was voor de training van de jonge kat. Omdat hij nooit echt met zijn vorige Young One had kunnen trainen. Zijn ijsblauwe ogen keken terug naar de grijze kattin voordat hij weer voor zich uit begon te kijken en zijn weg door het pad richting het Thunderpath maakte. De geur en het geluid van de plek werd steeds sterker en sterker. Totdat de bruine kater een paar meters naast het Thunderpath neerzat om vervolgens weer naar April te kijken. Zo was het geluid en de geur toch sterk wanneer er een monster voorbij zou razen. Maar op een veilige afstand. Hij wou zijn Young One niet verwonden. Niet nu Shark op hem rekende om een goede mentor te zijn.
“Ik neem aan dat je nog de basis kent.” Begon hij weer, zijn wenkbrauw optillend. “Je weet nu hoe je moet toeslaan en waar precies. De nek, borst, of buik. Wat ik je nu ga leren. Is hoe je het makkelijker voor jezelf kan maken. Dat is, je tegenstander vloeren of afleiden.” Hij stond weer op. “Nou, vertel mij is, hoe krijg je je vijand tegen de grond?” Hij begon wat wijder te staan. Als teken dat April het maar bij hem voor moest doen. Hij zou het ook voor de kattin wat makkelijker maken. Aangezien hij heus slim genoeg was om niet gevloerd te worden. Dit had hij haar lichtelijk geleerd, toen ze nog net tijd hadden. Maar uitgebreid was het niet. Hij wou wel is zien wat ze ervan zou maken.

April probeerde zich te concentreren op Tornado en niet op het Thunderpath. En hoewel de stank haar neusgaten binnendrong, hield ze zich sterk. Ze luisterde aandachtig naar haar mentor. Ja, de basis kende ze nog wel. Al had ze deze maar weinig moeten toepassen. Haar vechten was in ieder geval niet geweldig en behoorlijk verwaarloosd. "Nou, vertel mij is, hoe krijg je je vijand tegen de grond?" vroeg de bruine kater waarna hij steviger ging staan. Even keek ze hem verward aan. Toen het kwartje viel schaamde ze zich even. Natuurlijk, ze moest het bij hem voordoen. Zonder nog een woord uit te wisselen sprintte ze op hem af en begon rondjes om hem heen te draaien. Dat had ze zich nog wel herinnert. Met haar lichaamsbouw was het belangrijk om de ander voor de zijn. Ze haalde uit naar één van zijn achterpoten in de hoop dat hij zijn evenwicht zou verliezen. Het was belabberd uitgevoerd, maar een begin. Ze probeerde zich te concentreren op het verbeteren van zichzelf en niet op haar emoties, iets wat toch wel knap lastig was met zo'n mentor als hij.

De poes had een paar seconden nodig om te beseffen wat hij met haar probeerde te bereiken en begon al snel rondjes om hem heen te lopen. Een goede tactiek. Zo maakte je je klaar voor de aanval terwijl je tegelijk wat tijd rekt door de vijand te verwarren. Tornado verlichte de druk op zijn poten zodat hij het voor haar wat makkelijker zou maken. Ze waren immers aan het trainen. Niet aan het sparren.
Al gauw voelde hij haar poot naar zijn achterpoot uithalen. Het was wat slapper dan hijzelf verwacht had. Maar het was goed genoeg om hem te laten struikelen. Waardoor Tornado op de grond viel. Hij bleef daar toch even liggen. Afvragend wat de kattin nu zou moeten doen. Er waren twee opties. Het was, of hem tegen de grond aan druklen, of hem laten gaan en een kans geven om zich te peren. Voor Bloodclan was het een makkelijke beslissing; gelijk afmaken. Maar April was nog jong, en hij vroeg zich af hoeveel Elite temperament ze in zich had.

Tot haar verbazing was ze erin geslaagd hem omver te werpen. Misschien had ze het toch niet zo slecht gedaan. Een gevoel van trots overviel haar. Zie je wel dan je het kan. De training begon zo beetje bij beetje zijn vruchten af te werpen, iets waar ze niet anders dan heel blij mee kon zijn. Toen Tornado niet meteen overeind krabbelde begreep ze dat ze verder moest gaan. Ehm, wat nu? Ze besloot hem te bespringen. Het was een stuk minder gecoördineerd dan haar vorige aanval, maar ze probeerde het in ieder geval. Ze slaagde erin met haar voorpoten bij zijn schouders te komen. Nu moest ze hem nog tegen de grond weten te drukken.

De kater spitste zijn oren richting de kattin om te raden wanneer ze de boodschap zou ontvangen. De bruine kater zwiepte even met zijn staart voordat ze hem eindelijk tegen de grond drukte. Nou ja... soort van. De kater had zijn sterkte wat verminderd omdat het nog een training was. Bovendien was het werk van een mentor om hun Young One toe te juichen. Niet zelf uitschakelen. Al zou hij wel moeten verwachten dat ze ook zou moeten leren dat de tegenstander niet zwak zou doen voor haar. Dus ooit zou hij echt met haar moeten sparren. En vervolgens toekijken hoe ze in haar eentje een hond of kittypet neer zou halen. Net zoals hij haar geleerd had.
De bruine kater probeerde om los te komen, alsof ze hem echt pijn aan het doen was. Eindelijk was het hem gelukt op zijn poten te komen en zich los te wurmen van haar greep. ”Je aarzelde te veel.” Legde hij uit. ”Jouw vijand had de tijd genomen zich klaar te maken voor de volgende aanval. En wanneer diegene dat al gepland heeft, leg je been over diens nek en trek hem met je mee terwijl je naar de rechterkant toe valt. Dan valt diegene automatisch met je mee.” Hij legde zijn staart op haar schouder om haar gerust te stellen. Als iemand aarzelde was het meestal omdat diegene nogal verward kon zijn- of gestrest. Hij had het zelf ook gehad. ”We doen het wel opnieuw.”