I feel…. hmmm nothing at all

De grijze kattin was een rustig wandeling aan het maken. Haar ogen keken rond terwijl ze weer de oude plek bekeek. Ze herinnerde zich hoe ze hier vrij rondliep als kitten. Maar nu was ze niet vrij, niet meer. Ze was nu van de Elite, de gele halsband om haar nek zei al genoeg dat ze nu officieel een van hun was. Ze had een hond meedogenloos neergeslaan en diens keel opengebeten. Gewoon, uit het niets. En dan was het over. Het was zo snel gegaan dat ze niet eens wist of ze het zelf gedaan had. Voor dat had ze nachten lang wakker gebleven. Was dit wel de bedoeling? Ze had Fortune trots gemaakt- zelfs haar eigen vader. Maar had ze het wel verdiend?

Want ja, ze had zichzelf als een waardige BloodClanner bewezen. Maar tijdens het gevecht botste ze tegen een kat op, waardoor twee op haar af liepen. Gelukkig had ze zichzelf snel vrij gekregen, en had ze zich bij de groep Bloodclanners gevoegd. Waar ze had moeten toekijken hoe hun sterke leader ten onder ging. Ze had nog nooit zo’n wanhopig moment meegemaakt dan zien hoe de rode kattin Claw’s nek doorgebeten had en hoe hij zonder enkel teken van angst de Elite aan Shark toevertrouwde. En dan was Howl ook nog weg- Nu pas dacht ze aan Chawl. Ze had nog steeds niet met hem gepraat. En bij het toekijken hoe beide ouders van haar beste vriend in het zelfde gevecht hun leven gaven. Als beste vriendin vond ze het haar taak om hem te troosten. Of... ja- poging tot.

En alsof het lot haar gehoord had. Zag ze een zwarte vacht, ze had zijn silhouette net kunnen zien door de maneschijn dat door de wolken scheen. En de geur was al duidelijk van Chawl- met... bloed? Nu pas merkte ze het slappe lichaam dat de jonge kater op zijn rug aan het dragen was. Wat? Duizend vragen kwamen in haar op. “Chawl?” waagde ze maar. Ze was honderd procent zeker dat het haar beste vriend was die een kittypet’s lijk op hem had. Shallow versnelde haar stappen tot ze eindelijk bij de Bloodclanner kwam. “Chawl, wat- wat ben je aan het doen?” Zei ze in een klein lachje. Gewoon zodat hij wist dat ze niet compleet verrast was. Het zou normaal gezien moeten zijn onder de Elite. Maar toch kon ze het niet helpen. Ze had nooit gedacht dat haar beste vriend net zo was als de rest. Die zomaar de eerste beste kat doodde die in de weg zat. Maar hij zou haar nooit pijn doen, toch?

Shallow zwiepte haar staart lichtelijk nerveus toen hij haar een simpel antwoord gegeven had. Maar dat hield haar niet tegen. Ze deed nog een stap dichter bij de kater, nu hij toch het dood lichaam verstopt had, kon ze hem eindelijk wat vragen stellen zonder steeds verward te zijn over waarom die kittypet het verdient had. Maar waarschijnlijk kwam het omdat Chawl juist wel wist wat de Elite van hem verwachtte. En toch merkte ze duidelijk op dat hij veranderd was. Ze wist niet hoe, maar hoe dichter ze bij de kater kwam, hoe kouder de sfeer werd.
“Gaat het nog?” Vroeg ze eventueel, een domme starter, maar ze kon het niet helpen. Het was haar beste vriend, ze had het recht om te weten wat er in zijn hoofd ging. Al was het duidelijk te lezen. Zijzelf kon ook in stemmen met dat de dood van Claw en Howl een serieuze impact op de jonge kat gegeven moest hebben. En misschien dat het haar een keertje lukt iets juist te doen. Als ze hem niet kon troosten, misschien dat ze hem kon afleiden. “Het is duidelijk dat iets dwars zit, we kunnen ergens gaan zitten? Gewoon wij alleen.” Zou dat hem geruststellen? Of was zelfs de aanwezigheid van de grijze poes te veel voor hem? Ze wist het allemaal niet meer. Ze bedoelde het alleen maar goed.

Toen het haar lukte om een waterig glimlachje op zijn gelaat te vormen kreeg de grijze kattin zelf ook automatisch een wat bredere glimlach dan de zwarte kater zelf had. Het had haar altijd een geruststellend gevoel gegeven wanneer ze iemand blij maakte. Of tenminste... Minder verdrietig of minder boos. Het gaf een gevoel alsof ze eindelijk wel ergens goed in was. En als ze Chawl voor even kon afleiden dan was dat ook een excuus om samen met haar beste vriend tijd te brengen. Toen ze allebei nog aan het trainen waren hadden ze amper tijd om samen wat te doen.
Ze keek weer naar de sterren in het plasje water. ”Jammer dat we niet meer in de Young One’s Tower slapen.” Sprak ze na wat stilte toen ze haar blik weer naar Chawl richtte. Ze legde haar staart op zijn schouder om hem wat dichterbij te duwen zodat hij ook een kijkje kon nemen in het water. ”Toen ik bijna verdronk had ik al mijn geheugen kwijtgeraakt.” Begon ze opeens. Dit had ze de kater nooit verteld. Maar dat was wat vrienden deden, toch? Elkaar dingen vertellen. Ze hadden geen geheimen voor elkaar. ”Maar, wat ik wel kan herinneren is dat mijn moeder me altijd iets had verteld over sterren. Waar je ook gaat, ze volgen je. Ze waken over je. Ze had me uitgelegd over de sterren dat een ziel vasthielden.” Ze deed een step achteruit en keek naar de lucht waar de echte sterren waren. Haar blik viel op een grote ster dat het felste licht had. Eentje dat recht naar hun leek neer te kijken.
”De felste, dat is Claw.” Sprak ze eventueel terwijl ze met haar staart naar de ster wees. Ze had nooit echt kunnen bewijzen of het waar was. Maar ze had het nooit vergeten, zelfs niet sinds het incident. En ze hoopte dat haar verhaal hem wat kalmer zou maken. Het makkelijker zou maken om door de pijn heen te gaan. Ze had nog niet meegemaakt om een belangrijk iemand te verliezen. Als ze haar vader ooit kwijt zou raken zou ze waarschijnlijk net als Chawl eindigen. En dat was wat ze zo erg vreesde. De dood.