One apple a day, to keep the....

Haar gevlekte vacht werd beschenen door de felle zon die intussen al tot bovenaan de hemel geklommen was. Het was middag, en de kattin had ervoor gekozen een kleine spitsmuis uit de prooistapel te vissen en deze mee te nemen naar de rand van het kamp om deze daar op te peuzelen. Haar amberkleurige ogen stonden neutraal. Zoals ze dezer dagen altijd stonden. Het leek wel alsof alle emotie uit haar lichaam verdwenen was. Na de onthulling dat haar vader, Lionroar, voor niets een ander levenspad moest bewandelen, was ze in haar eigen zwarte put gevallen. En niets of niemand leek haar daaruit te kunnen halen. Elke hulp werd afgekaatst door een kille blik of een scherpe snauw. Ze keek dan ook niet op toen ze een andere kat hoorde naderen, en at rustig verder van haar eten.

{+Willowbreeze}

So you say I'm complicated > But you've had me underrated
One apple a day, to keep the.... AQQbnsh

Het was midden op de dag en Willowbreeze kwam vermoeid terug van de jacht. Ze was voor dag en dauw weggegaan om op eigen houtje te gaan jagen, nu was ze teruggekomen met een jong konijn dat haar net niet snel genoeg door had gehad. Ze legde het bij de prooistapel en bestudeerde de stapel. Ze had zelf niet zoveel honger, dus pakte ze een muis en keek rond de open plaats van het WindClankamp. Een andere gevlekte poes zat aan de rand van het kamp te eten en Willowbreeze liep er rustig naartoe. De poes keek niet op toen de jonge Warrior erbij kwam zitten en Willowbreeze onderdrukte de impuls om zich weer om te draaien en weg te lopen. Ze vond het bijzonder lastig om te praten met katten die ze niet goed kende, maar vond het wel leuk om te babbelen.
De paradox van haar leven.
Willowbreeze nam een hap van haar muis en hoopte tijdens het kauwen dat de andere kattin iets zou zeggen, maar die bleef zwijgen. Ze schraapte dus maar haar keel. 'Hoi,' zei Willowbreeze.

Willowbreeze

Ja hoor, haar rust werd verstoord. Starclan gunde haar niet veel, of wel soms? De gevlekte kattin zuchtte zacht en slikte het stuk vlees dat ze aan het kauwen was geweest door. Toen de andere kattin haar begroette, knikte ze onopvallend. "Hallo," sprak ze simpelweg, haar blik nog steeds gefocust op het prooidier dat ze naar binnen aan het werken was. Ze had voor de rest niets te zeggen, dus waarom zou ze dan praten? Ze was niet in de mood om zomaar over koetjes en kalfjes te praten. O, wacht eens, dat was ze nooit!

So you say I'm complicated > But you've had me underrated
One apple a day, to keep the.... AQQbnsh

De stilte bleef tussen de twee poezen in hangen en Willowbreeze wiebelde met haar oren. De andere kattin had haar al wel begroet, maar haar hele lichaamshouding riep dat ze liever had dat Willowbreeze weg zou gaan. Ze kende de andere kattin van snuit en wist dat ze familie was van Lionroar, maar het fijne wist de tortie niet. Willowbreeze vouwde haar staart om haar voorpoten en keek tegen het heldere zonlicht in, waardoor haar pupillen in spleetjes veranderden.
'Zit je altijd alleen?' vroeg ze, zonder zich af te wenden van de heldere lucht. Ze had zin om na het eten lekker in de schaduw weg te dommelen en een middagdutje te doen op het heetst van de dag.

Willowbreeze

Haar amberkleurige ogen vernauwden zich bij de woorden van de jongere kattin. Wat was dat nou weer voor een vraag? En welk recht had de andere kat om deze vraag te stellen? Het ging de ander niets aan, Spottedwish vond het dan ook niet nodig hier een geldige verklaring op te geven. "Steek jij altijd je neus in andermans zaken?" miauwde ze simpel terug, zonder enige emotie te vinden in haar toon. Ze had zich weer volledig gefocust op de spitsmuis, welke intussen al bijna volledig op was. Geweldig, dan moest ze straks ook nog een andere manier zoeken om Willowbreeze doelgericht te vermijden met haar blik, én aandacht.

So you say I'm complicated > But you've had me underrated
One apple a day, to keep the.... AQQbnsh

De andere poes leek gepikeerd en antwoordde: 'Steek jij altijd je neus in andermans zaken?' De ogenschijnlijk neutrale houding die tussen de twee poezen had gehangen voelde nu een tikje vijandig en Willowbreeze voelde dat ze op haar tellen moest gaan passen, anders zou de oudere kattin haar misschien een haal met haar scherpe nagels geven om de tortie wat manieren bij te brengen. Willowbreeze boog haar kop en keek recht in de amberkleurige ogen van de ander. Heel even hield ze haar blik uitdagend vast, maar wendde daarna haar kop weer af.
'S-sorry,' miauwde Willowbreeze zacht en ze keek afwezig naar de prooi die tussen hen in lag. 'Ik wilde alleen... Ik bedoelde, niet dat...' Ze stopte met hakkelen en wederom daalde er een diepe stilte neer tussen de twee poezen. Willowbreeze liet de rust even duren en keek de poes daarna weer aan. 'Ik vind het zelf nooit leuk om alleen te zitten. Ik nam aan dat andere katten dat misschien ook voelden, maar dat is dus kennelijk fout.' Haar stem verstomde tot een gefluister, haar laatste woorden waren bijna niet meer te horen.

Willowbreeze