[Sharing tongues] After a long day

Geïrriteerd likte Venompaw langs zijn neus waar het bloed van naar beneden kwam gedropen. Oké, hij overdreef een beetje, maar de kat die hem pijn had gedaan, had een vrije grote snee op zijn snuit achter gelaten. En dat deed zeer! Maar goed, hij zou de kat in kwestie nog wel eens terugpakken. In elk geval had het hem goed gedaan om samen met de andere apprentices wat te sparren, al wist hij niet zeker of hij de kat die hem had aangevallen ooit nog zou vergeven. Nah, joke. Hij wist dat de tom het zo niet bedoeld had, alleen vond hij het wel jammer dat hij niet sneller had gereageerd. De tom was twee moons ouder geweest en Venompaw had nog niet de helft van de ervaring die de tom had, maar dat vond hij geen excuus. Hij moest en zou de beste worden en dan zouden excuses zoals deze niet meer moeten bestaan als het kwam op klappen ontvangen. En hoewel hij zijn eerste litteken best wel stoer zou vinden, vond hij het wat minder dat het juist op zijn neusje moest zijn en volgde hij de raad om langs de medicine cat te gaan dus wel snel even op. Zijn wond werd verzorgd en niet veel later ging hij weer terug naar buiten. Zijn ogen zochten naar Luckypaw, maar hij kon haar niet direct vinden en hij vroeg zich nukkig af of ze met haar mentor was gaan trainen. In dat geval zou het waarschijnlijk even duren voordat ze zou komen. Niet dat hij echt op haar zat te wachten of zo, maar hij wilde minstens aan één iemand vertellen wat hij gedaan had vandaag en om dat verhaal nu aan Acorndust te doen en over te komen als een te enthousiaste apprentice zag hij niet echt zitten. En dus gaf hij enkel een knikje naar de tom en liep hem straal voorbij waarna hij een prooi van de prooistapel griste – expres een grote – en wachtte tot er iemand kwam waar hij het mee kon delen. Want ja, zijn ego was best groot, maar zijn hongerige gevoel niet echt op dat moment. En toen vingen zijn oren natuurlijk weer de zachte opmerking van Northernfaith op en keek hij met een geniepige grijns in hun richting. Oeeh, interessaaant.

En toen kwam het moment dat hij zijn aandacht over twee interessante dingen moest delen: Roughpaw die besloot om zonder te vragen een hap van de prooi te nemen die hij had meegenomen en de deputy en zijn hoogstwaarschijnlijke partner die samen aan het smoezen waren. Venompaw besloot dat Roughpaw voor nu het voordeel van de twijfel zou krijgen en richtte zijn aandacht op haar. “Ik zou hem anders best alleen op kunnen, hoor.” Een smalle arrogante glimlach verscheen om zijn lippen, maar in zijn ogen was te lezen dat hij met haar aan het dollen was. Roughpaw was net iets ouder als hem en dus ook net iets eerder apprentice geworden dan hij, maar ze hadden als kitten zijnde wel wat tijd met elkaar doorgebracht en dus was ze geen vreemde voor hem. Hij had haar nooit vervelend gevonden en hij had het idee dat, ondanks zijn arrogantie, dat gevoel ook wel wederzijds was. Zijn aandacht ging weer terug naar Acorndust toen deze zonder al te veel poespas (haha pun) zijn snuit in de vacht van Northernfaint duwde en de twee niet veel later hun prooi met elkaar aan het delen waren. Hij snoof toen hij Northernfaith vervolgens zag eten alsof ze voor de vier leaders hun neus zat en kon het niet laten om even met zijn ogen te draaien en daarna naar Roughpaw te kijken. “Wat is het toch met sommige poezen en hun overdreven manieren?” vroeg hij aan haar. “Je zou denken dat als je al zo lang bij elkaar in de Clan leeft dat het je niet meer uitmaakt of iedereen je als een zwijn ziet eten.” Om zijn woorden kracht bij te zetten, boog hij zich naar voren en nam vervolgens een totaal niet elegante hap van de muis die hij had meegenomen. “Zie je?” Stukjes muis vlogen uit zijn mond. “Totaal niet erg, wel dan?"

Terwijl de stukjes muis niet bepaald gracieus uit zijn mond vlogen, had de leader blijkbaar besloten om bij hun te komen zitten. Venompaw verslikte zich bijna in de demonstratie die hij aan Roughpaw aan het geven was om aan te tonen dat ongemanierd een prooi eten helemaal niet erg was en draaide zijn kop met grote ogen naar zijn leader. Hij had nooit gedacht dat Tallshadow hun kleine groepje van twee zou uitkiezen om bij te gaan zitten terwijl er zo veel andere, meer ervaren katten waren waar hij bij kon zitten. Zou hij vragen naar een mentor? Zou hij… “Yoga?” Het was eruit voordat hij er erg in had en de frons was al in zijn gelaat verschenen voordat hij dit kon veranderen. Natuurlijk had hij wel eens van yoga gehoord, maar hij vond het een vreemd idee dat katten dat deden. Sterker nog, het beeld zorgde er bijna voor dat hij onbeheerst in lachen uitbarstte. Om eerlijk te zijn, had hij wel een serieuzer beeld van zijn leader gehad, maar desalniettemin respecteerde hij Tallshadow wel. Alleen zijn yoga mocht hij voor zich houden. En nu moest hij nog een manier verzinnen om dat duidelijk te maken. Hij wisselde kort een blik uit met Roughpaw om te ondervinden wat zij van Tallshadow’s woorden vond en toen hij daar niet echt wijzer uit werd, keek hij weer terug naar de gestreepte tabby. “Niet echt,” gaf hij vervolgens toe. “Ik ben eigenlijk meer geïnteresseerd in de kwaliteiten die een echte warrior moet bezitten, zoals goed kunnen jagen en vechten.” Zou Tallshadow de hint nu begrijpen en over een mentor voor hem beginnen? Yoga kon toch niet zo belangrijk zijn dat de leader zich echt offended zou voelen en daar de hele tijd over door zou blijven gaan? In dat geval ging hij liever bij Acorndust en Northernfaith zitten, al was de kans klein dat hij zich daar ook goed zou gedragen als hij steeds kleffe woordjes over en weer hoorde gaan.

“Oh, wat ben je toch schattig,” zei hij met een grijns tegen Roughpaw toen ze eerst een luide boer liet, vervolgens geschrokken naar Tallshadow keek en zich daarna giechelend verontschuldigde. Ze was een echte she-cat, maar niet tegen het vervelende aan. Ze was iemand waar hij het toevallig goed mee kon vinden en die wel op kon tegen zijn arrogantie zonder daar de hele tijd door geïrriteerd te zijn. Maar goed, het gesprek ging dus verder en momenteel waren eigenlijk drie dingen waardoor hij momenteel niet meer bijkwam van het lachen: de random vraag die Tallshadow aan hun stelde, het feit dat Roughpaw een luide boer had gelaten en het verschrikte gezicht toen ze zich besefte dat Tallshadow opeens naast hun zat. Hij kreeg dan ook nog eens echt tranen in zijn ogen toen Tallshadow hem volledig negeerde en vervolgens zijn vraag richtte aan Roughpaw. Voordat Roughpaw ook maar de kans kon krijgen om antwoord te geven, was het Venompaw die een luide boer liet. En in tegenstelling tot Roughpaw’s boer – die al vrij hard had geklonken – galmde de zijne door het kamp heen, voor iedereen om te horen. Venompaw hield zijn gezicht zo strak mogelijk in de plooi, wetende dat het nu slechts een kwestie van normaal kijken was. En daarbij vermeed hij zo goed mogelijk om naar Roughpaw te kijken, want hij was er vrij zeker van dat als hun blikken zouden kruisen hij het niet meer vol kon houden. “Ja, Roughpaw,” zei hij zo zakelijk mogelijk. “Wat denk jij nu eigenlijk van yoga?” Hij was benieuwd of er een zinnig antwoord uit zou komen; Roughpaw kennende zou ze weer een antwoord geven waar hij flink om kon lachen. Hij vroeg zich ook af hoe lang hun leader bij hun zou blijven zitten totdat hij zich besefte dat hij echt beter bij anderen kon gaan zitten.