Way to go, Silver

‘Lelijk’. ‘Stom’. ‘Saai’. ‘Monster’. ‘Krombek’. Allemaal woorden die naar zijn kop gegooid werden. Zijn zoogmoeder was weg en de andere queens lagen te zonnen met deze warme weer. Een stel kittens waren terug de nursury ingelopen en zaten hem nu te treiteren. ‘Blinde kip’ *pok* een harde stoot in zijn flank maakte hem aan het wankelen. “Stop!” Gromde hij overstuur. De tranen vullend in zijn blinde ogen. ‘Wat wou je doen dan?’ Lachte één van de andere kits hem uit. ‘Je bent lelijk en stom! Starclan haat jou daarom ben je zo’ Oef! Zijn poten werden weggestopt onder zijn lijf en uitgestrekt viel hij op de grond met zijn snuit. Meer gelach. Clotkit krabbelde overeind. Zijn gezicht nat van de tranen die over zijn want nu liepen. Zijn hart klopte van de woede en de verdriet. Maar wat moest hij doen? Hij kon niks.. De rode blinde kitten snikte en probeerde naar de uitgang te rennen maar omdat hij niet oplette hoorde hij niet dat een andere kat de nursury in stapte. Hard botste hij tegen de poot aan en koprollend rolde hij terug de den in waar nu nog harder gelach vanuit klonk. ‘Hahah sukkel! Loser! Lamzak! Blinde ezel!’ Clotkit duwde zijn oren in zijn nek en probeerde weer langs de ander te komen maar de grote lichaam blokkeerde de ingang. “Laat me er door” Snikte de blinde kitten verdrietig. Hij hoorde haar verontschuldiging niet eens.

Hij stoof er vandoor toen de grote lichaam opzij stapte. Al kwam hij niet enorm ver door zijn blindheid. ”Wacht! Het spijt me! Ik wou je niet pijn doen!" Angst kroop voor een seconde door zijn lijf. Hij wou gewoon met rust gelaten worden. Hij wou gewoon dat hij normaal was. Waarom kon dat niet? De rode kitten was gaan zitten, ergens op een plek waar hij dacht dat daar het minste katten waren, en begon veder te snikken. Clotkit voelde op een neus tegen hem aantikken en even stopte hij met ademen. Was dit de warrior? Of de groep bullebakken die hem achtervolgd hadden? Alles oké? Ik heb je toch geen pijn gedaan hé?" Clotkit schudde hevig zijn kopje. Opgelucht dat het niet de stomme pestende kittens waren. “N-nee m-mevrouw..” Mauwde hij met een tril stem. Zijn poot hield hij over zijn gezicht om de natheid van het huilen weg te vegen maar de tranen bleven komen. “I-ik.. i-ik” stotterde hij. “Het is wat anders..” Hij begon weer te huilen. Verdomme Clotkit.. je bent 5 moons! Gedraag je toch eens dacht hij in stilte maar de verdriet was te heftig. Het is oké, stop maar met wenen.." Werd er gesust. De rode tom rilde van de verdriet. Zo overstuur was hij geraakt.

Hij voelde dat hij tegen de ander aangedrukt werd. Ze zou hem geen pijn doen.. Maar.. maar.. was ze soms dan niet bang voor hem door zijn verminkte kaak of witte enge, starende, witte, blinde ogen zoals de rest? Hij heeft nu vaak genoeg gehoord van de kittens en van zijn zoogmoeder dat hij afschuwelijk was om naar te kijken en dat als iemand al maar een glans van hem opving ze al bang van hem werden. Natuurlijk was dit helemaal niet waar maar als je dat al hoorde vanaf dat je geboren bent wist je natuurlijk niet beter. Zijn ogen vulde weer met tranen toen hij de warmte voelde van de ander. Voor het eerst voelde hij zich eventjes niet alleen.. Een trillende zucht ontsnapte zijn mond. Er werd gevraagd naar wat er gebeurd was voor hij nog veder tegen de ander gedrukt werd, zodat hij hemelaal verstopt zat in de warme zachte vacht van de ander. Verslagen duwde hij zijn verminkte kopje in haar buik en liet nog eventjes de tranen komen. “Ik.. i-ik wil geen klikspaan zijn..” Mauwde hij door haar pels heen. Straks zou de warrior de ander op hun kop geven maar zouden ze daardoor hem juist nog erger gaan pesten, dat was namelijk al een keer gebeurd..

Zijn gesnikt werd minder maar de verdriet bleef hangen als een nare donderwolk. Hij voelde zich nog steeds alsof hij elk moment weer in huilen uit kon barsten maar de zachte vacht van de ander maakte hem wat kalmer. Het was fijn om in iemand warmte te zijn wanneer je dat nooit kon. Hij trilde nog eventjes en ademende nog even een paar keer goed in en uit om te kalmeren. "Hoezo? Als ze je pijn doen dan ga ik hier persoonlijk wat aan doen. Geloof me, ze zullen geen haar meer durven krenken als ik met ze gedaan ben!" Haar reactie liet de blinde kitten eventjes zachtjes grinniken tussen zijn huilen door. Al bleef hij wel bang daarvoor. Wat als ze de maling hadden aan de warrior en hem (omdat hij zo hopeloos was en iemand anders zijn problemen moest laten opknappen) juist daardoor nog erger gingen pesten? "Je moet me trouwens niet mevrouw noemen. Silver is voldoende." Clotkit keek kort op uit de veilige schuilplaats van Silvers buik. “Sorry Mevr-..Silver!” Verbeterde hij zich vlug. Even slikte hij door de tweestrijd die hij nu met zichzelf had. Het Silver vertellen of..? Clotkit kroop wat meer tegen de warrior aan en mauwde toen zachtjes na een lange tijd te twijfelen: “Ze doen me zeer en pestte me..” Zijn kopje drukte meer tegen de buik aan zodat hij verstopt zat. “M-maar zeg het alsjeblieft tegen niemand! D-da.. Dan gaan z-ze me juist meer pijn doen..” Snikte hij weer.