You throw parties, I throw knives. [open]

Natuurlijk was het niet helemaal de bedoeling dat ze zonder iets te zeggen in haar eentje het kamp uitging. Jammer voor de rest van de clan, echter, want Wolfpaw deed wat ze wilde. 'F the police', als ze het zelf zou moeten verwoorden. Afgezien dat ze natuurlijk niet wist wat de 'police' was, dus in dit geval 'f Acorndust and Tallshadow...Star.' Hoe dan ook, ze zwierf nu dus in haar eentje rond in het territorium, dat haar eigenlijk best vreemd was. Hmpf, ze vond de bergen veel leuker. Daar was een tribe vol met leuke katten, zoals Vixen bijvoorbeeld. En hier? Hier was alles donker en vies en nat en iedereen deed alsof het zo leuk was. Nou joepie, nog meer modder. Daar zou ze de slingers toch echt niet voor uithangen hoor. De poes snoof en zette met een plof haar kont op de grond neer. Ze was het er niet mee eens. Met wat precies? Alles.


[Open!]

Zijn meisje wandelde helemaal alleen het kamp uit. Dat vond hij niet kunnen. De oude apprentice stapte haar dan ook resoluut achterna, zijn half opgegeten kikker meteen vergeten. Hij zou later wel iets anders te eten vinden, of gewoon niet. Jammer dan. Hij vond haar veel interessanter. De kater liep achter de dochter van Sinclaw aan. Al haar hele leven probeerde hij haar zijn discipel te maken. Hij had geduld. Na een tijdje stopte ze met lopen en ging ze zitten. Hij nam naast haar plaats en krulde z'n staart om haar heen. "Hé, kleine Wolfpaw." miauwde hij en trok zijn mondhoek op naar haar.

- Kill me als ik dit inactief laat gaan :c Ik vergeet altijd op lion x wolf topics te posten

Ze knarste met haar tanden, haar pluizige staart klopte een aantal keer gefrustreerd op de grond. De poes voelde zich nietig en nutteloos. Ze was verdomme voorbestemd om ooit dé grote Wolfstar te worden, dat was haar zo vaak verteld dat ze het was gaan geloven als een waarheid. Waarom dan, werd er niet naar haar geluisterd en was ze voor de andere slechts een pluizige apprentice met een grote mond? Ze moesten eens weten waar ze toe in staat was, wie ze later zou worden. Niemand had een idee. Niemand... Behalve twee katten, waarvan hij er één was. Toen ze pootjes achter haar hoorde keek ze met een moordende blik om, maar zodra ze Lionpaw herkende verzachtte haar blik iets. De kater ging naast haar zitten en krulde zijn staart om haar heen, iets wat Wolfpaw enkel van hem toe liet. "Hé, kleine Wolfpaw." ze keek hem aan. "Grote Wolfpaw, inmiddels,"verbeterde ze hem mompelend. Ze was inmiddels ouder geworden, maar keek nog naar hem op als een hondje naar zijn baas. Ironisch was haar naam eigenlijk, een wilde wolf die juist zo als een naïef hondje bepaalde katten kon volgen. "Ik wil weer terug naar de bergen, Lionpaw." Sprak ze resoluut, stiekem met het excuus dat ze Vixen zo erg miste.

[haha dont worry about it <3]

Hij had al verwacht dat ze het niet leuk zou vinden als hij haar klein zou noemen. Dat was dan misschien ook de reden waarom hij het deed. Hij grinnikte zacht om haar weerwoord. "Voor mij zal je altijd klein blijven." miauwde hij rustig tegen haar, geen poging doend om zijn woordkeuze te veranderen. "En dat is maar goed ook. Ik moet wel je grote broer blijven." Kort trok hij met zijn oren om haar opmerking over de bergen. Hij keek haar vanuit zijn ooghoek aan. "Waarom is dat, hmm? De bergen waren niet ons thuis. ShadowClan is hier op z'n sterkst." Hij had een ligt voorgevoel, maar als dat zo was, zou hij het meteen moeten uitstampen.

Ze trok met haar oortje toen Lionpaw stelde dat ze in zijn ogen altijd de kleine wolf zou blijven. Dat vond ze niet leuk, ze was groter dan de meeste apprentices en zou ook een groots warrior worden. Ze wilde hem dan ook bijna weer fel verbeteren toen hij verder sprak. "En dat is maar goed ook. Ik moet wel je grote broer blijven." Dat nam de woorden weg uit haar mond. Oh. Als een grote broer? Ze zou nooit toegeven hoe erg blij dat haar kleine hartje maakte. Zelf had ze nooit een broer gehad en haar beide zusjes waren ook nog eens vrij zwak, waardoor zij eerder de rol van 'grote beschermende broer' op zich had genomen. Daarbij had ze vrijwel al het contact verbroken met haar vader na de ontvoering van Stainedkit. Lionpaw was precies wat ze nodig had, een groot mannelijk figuur waar ze in kon vertrouwen. Of dat dacht ze althans. Om dit onderwerp verder te vermijden begon ze over de bergen, waarna hij haar schuin aankeek. Wolfpaw keek nog steeds naar haar pluizige pootjes. "Waarom is dat, hmm? De bergen waren niet ons thuis. ShadowClan is hier op z'n sterkst." ze legde haar oortjes wat in haar nek. Nee, dat was niet zo. "In de bergen waren we één groot geheel, één opperclan," ze werkten samen, ze wisten alles samen te regelen. Zo waren ze veel sterker, zo'n clan wilde ze leiden. En... Ze twijfelde even voordat ze verder sprak. "En de bergkatten waren best wel aardig.. Sommige," sprak in een poging luchtig over te komen.

Het katertje glimlachte liefjes toen hij haar lichaam een beetje voelde opwarmen naast zich, toen hij zich stelde als haar grote broer. Haar volgende woorden namen deze echter wel weer van zijn gezicht af. "Één opperclan?" herhaalde hij, haast ongelovig. Hij schudde zijn kop. Snapte ze niet hoe.. Onrein die andere clans waren? Dom, dom meisje. Vervolgens sprak ze opnieuw over de bergkatten en hoe sommigen dan toch wel aardig waren. Kort tutte hij waarna hij zijn poot om haar heen sloeg en haar is dicht tegen zich aan trok. "Soms vergeet ik hoeveel jij nog moet leren, Wolfie," miauwde hij en gaf haar een zorgelijke lik over haar bruin-witte kop. "Maar daar ben ik voor, toch?" vervolgde hij. "De andere clans zijn niet zoals ons. Ze lijken misschien aardig op het eerste gezicht, maar hun medicijnkatten dromen samen met dark forest." Het was een leugentje voor eigen bestwil, die ervoor zou zorgen dat Wolfpaw in zou zien dat de andere clans slecht waren. Het maakte niet uit op wat voor manier dat zou gebeuren, als ze maar nooit meer zulke gedachtes zou krijgen. Toen bracht hij zijn bek vlakbij haar oor, om haar een geheim toe te fluisteren. "Je weet toch dat ik soms wat donkere gedachtes kan hebben, Wolfie?" Hij keek semi-bedroefd naar haar. "Dat komt van mijn RiverClan vader. Door hem heb ik deels dark forest bloed. Ik zal het hem nooit vergeven dat hij mij zo aangetast heeft. Door hem is mijn lichaam niet meer helemaal rein. Maar ik zal proberen zo goed mogelijk te leven en daardoor hoop ik dat mijn geest in StarClan komt, samen met die van jou, Wolfie." Verder zei hij niks meer over de bergkatten. Eerst deze bom droppen, daarna weer de volgende.

"Één opperclan?" ze ontmoette zijn blik toen hij zo verbaasd klonk. Wat onbegrijpend en haast onzeker trok ze met haar oor, had ze iets verkeerds gezegd? Het was toch zo dat ze met z'n allen sterker stonden? "Ja! Dan zijn we nóg sterker," redeneerde ze dan ook. De knappe kater sloeg zijn poot om haar heen en drukte Wolfpaw dichter tegen zich aan. Zijn aanraking was vreemd maar vriendelijk en hoewel Wolfpaw het niet gewend was, stond ze het toe. "Soms vergeet ik hoeveel jij nog moet leren, Wolfie," even leek ze wat beledigd en keek ze mokkend naar haar poten. Waarom dan niet? Waarom was het slecht? De kater gaf haar een lik over haar oor en de wildkleurige poes schudde meteen haar kop. Ew, ze was geen kit meer. Toch zei ze opnieuw niets. Bijzonder, voor een kat zoals zijzelf die ieder ander een klap had gegeven wanneer die hetzelfde zou hebben geprobeerd.  "Maar daar ben ik voor, toch?" zijn stem was zo oprecht, zo eerlijk. Hij was iemand op wie ze kon vertrouwen, iemand die wél sterk was en de ware potentie in haar zag."De andere clans zijn niet zoals ons. Ze lijken misschien aardig op het eerste gezicht, maar hun medicijnkatten dromen samen met dark forest." geschrokken keek ze op en maakte zich los van zijn aanraking, hem onbegrijpend aankijken. "Wa..? Echt waar? Ook de tribe?" Nee, Vixen zou dat nooit doen! Alleen.. De andere clans? Twijfel begon te vormen in haar kop. De journey had haar geleerd dat de andere clans zo slecht nog niet waren, alleen brachten zijn woorden haar aan het twijfelen. Dark forest was slecht en Lionpaw zou nooit tegen haar liegen. Toch vond ze het moeilijk te geloven, en dat was te zien aan de diepe frons op haar gelaat. Dat was, totdat hij zijn kop heel dicht bij die van haar bracht. Wolfpaw hield haar adem in. "Je weet toch dat ik soms wat donkere gedachtes kan hebben, Wolfie?" ze knikte bloed serieus, haast bezorgd. Dat had hij haar verteld, een geheim dat alleen zij mocht weten, want ze was speciaal voor hem. "Dat komt van mijn RiverClan vader. Door hem heb ik deels dark forest bloed. Ik zal het hem nooit vergeven dat hij mij zo aangetast heeft. Door hem is mijn lichaam niet meer helemaal rein. Maar ik zal proberen zo goed mogelijk te leven en daardoor hoop ik dat mijn geest in StarClan komt, samen met die van jou, Wolfie." ze schudde fel haar kop en keek hem strak aan. "Niet waar! Lionpaw jij bent wél rein, je bent beter dan alle andere katten in de clan! Zelfs al is je vader een Riverclanner, je bent hem niet," het trieste was dat ze haar woorden meende. In haar ogen stond Lionpaw op een voetstuk verheven boven alle anderen, hij vertrouwde in haar, zij vertrouwde in hem zoals een hond blind diens eigenaar vertrouwd, zelfs al slaat hij hem met stokken. Na wat gekalmeerd te zijn dacht de poes opnieuw na over zijn woorden. "En de tribe dan? Kunnen we niet samen met hun gaan leven? Dat.. Dat zou ik wel oké vinden, denk ik. De tribe is sterk, zoals wij."

Haar reactie was precies zoals hij hoopte. Mooi. Nu zou ze in ieder geval niet meer naar hen toegaan, of een opperclan willen vormen. Die waanideeën waren uit haar kop gedrongen. Maar opnieuw vroeg ze naar de tribe; het werd opvallend. Er was hier wel degelijk een patroon en de kater pikte het makkelijk op. Echter glimlachte hij eerst liefjes op haar opmerkingen die hem zeiden dat hij wel rein was, dat hij zelfs beter was dan alle anderen. Opnieuw een vraag over de tribe. Had ze niet door hoe opvallend ze bezig was? Dom, dom meisje. "Dankjewel, Wolfie," miauwde hij en drukte kort zijn kop tegen de hare aan. "De tribe.." begon hij, met een donkere blik in zijn ogen. "De tribe is inderdaad sterk. Maar hun landen zijn niet gezegend door StarClan. Zij geloven niet eens in StarClan, maar iets anders. Het is geen Dark Forest, maar nog erger. Want Dark Forest staat nog in verbinding met StarClan, maar waar de tribe in gelooft? Dat is godslastering."

Hij glimlachte slechts liefjes en kort maakte Wolfpaw zich zorgen dat haar woorden niet tot hem doordrongen, zoals ze zouden moeten doen. "Dankjewel, Wolfie," klonk zijn stem, waarna hij zijn kop tegen de hare aan drukte. Wolfpaw's adem stokte kort, haast onmerkbaar en ze sloot haar ogen. Dergelijke aanrakingen was ze absoluut niet gewend, maar ze boden zoveel comfort. "De tribe.." ze knipperde een paar keer en maakte zich langzaam los van zijn aanraking, waardoor hun ogen elkaar weer ontmoetten. Ze stonden duister. "De tribe is inderdaad sterk. Maar hun landen zijn niet gezegend door StarClan. Zij geloven niet eens in StarClan, maar iets anders. Het is geen Dark Forest, maar nog erger. Want Dark Forest staat nog in verbinding met StarClan, maar waar de tribe in gelooft? Dat is godslastering." De wildkleurige poes klemde kort haar kaken op elkaar, voor het eerst in tweestrijd door Lionpaw zijn woorden. "Dat is niet waar," zelfs zijzelf leek verbaasd te zijn over het feit dat ze Lionpaw tegensprak. Ongemakkelijk trok ze met haar oor, bang dat ze nu zijn woede op haar nek had gehaald. Of erger; zijn goedkeuring had geschaad. "Lionpaw... Ik heb een kat ontmoet daar, een kat die... Goed was, écht goed. Ze kón geen Dark forest kat zijn, dat weet ik zeker."