Let me

Ze was vermoeid, dat zeker. Het was al bijna twee weken geleden sinds ze had bevallen. En de kattin had nog steeds last van haar spieren, maar waarschijnlijk om de irritante positie dat ze steeds moest houden zodat ze haar kinderen niet per ongeluk plette. Per ongeluk, ja. Ze was niet volledig blij met de situatie. En al helemaal niet dat Jackdaw het woord ‘weg’ niet echt in zijn woordenboek had. Haar frons werd dieper, verdomme kater. Ze had hem niet eens leuk gevonden. Ze had helemaal niet begrepen hoe ze dit had kunnen flikken. En nu pas had ze opgemerkt hoe oneerlijk de wereld was. Dat zich aansluiten bij de Elite een slechte beslissing was geweest. En ze had graag de conclussie kunnen trekken en iedereen wantrouwen. Maar moest het echt zo?
Ze keek naar haar nest, naar de kronkelende pluisjes dat nogal... Dom bezig waren. De kattin schudde haar kop en stond op om haar poten te rekken. Ze keek naar Brat’s nest, die waren al hooguit hyperactief en speels. Haar kittens waren toch al oud genoeg. En dat van haar waren nog nutteloos. Dus vond ze dat ze wel even Barn Two uit kon lopen.
Haar staart zwiepte terwijl ze geërgerd de blikken van de andere BloodClanners probeerde te vermijden. Iedereen wist ondertussen al dat ze Shark’s dochter was. De dochter van de leader die al moeder was geworden, wat een schande. Ze versmalde haar ogen tot spleten toen ze oogcontact maakte met een Young One. Alsof ze diegene net levend op kon eten. Gelukkig leek die de boodschap makkelijk te kunnen ontvangen en liep snel weg. Toen ze zich omdraaide om verder te lopen merkte ze de zwarte staart dat hing over de rand van het dak van Barn Four. En de kattin kon al snel merken wie het was toen ze een paar stappen naar achteren deed zodat ze de kat op het dak makkelijk kon zien. Chawl. Ze wist niet hoe ze de kater moest benaderen. Hun vriendschap had geleden tussen de periode dat ze zwanger was van zijn broer. En hij had het wel makkelijk kunnen raden. Ze had hem immers betrapt toen ze het Shark had verteld. En voor even voelde ze schuldig dat ze hem zo had verraden vlak na de dood van zijn ouders. Ze had liever de vriendshap met Chawl gehouden dan kittens gehad. Maar dat was ook geen moeilijke keuze.

Ze zette haar achterpoten klaar voor ze gelijk op het dak sprong, maar moest haar klauwen nog in de houten muur boren zodat de laatste centimeters op kon klimmen. Haar staart zwiepte terwijl ze naast hem ging zitten. Tja, wat viel er te zeggen? “Hey,” miauwde ze voorzichtig. Dit moest ze rechtzetten. Voor ze de plek zou verlaten. Ze kon het niet zo laten.

Ze krulde haar staart om haar voorpoten terwijl ze de kater aankeek. “Ooh hallo Shallow.” Sprak hij koeltjes terug. Ze kon in zijn ogen zien dat hij veranderd was. Ze waren allebei veranderd. De laatste keer dat de kattin een glimlach op haar gezicht had was vast voor ze opmerkte dat ze zwanger was. Verdomme. Telkens als ze nadacht over die nacht wou ze niks anders dan terug gaan. Alles veranderen. Misschien dan dat dit gesprek tussen haar en Chawl minder stroef had gelopen.
Ze keek op naar de lucht voordat ze naar beneden keek. Een trillende zucht ontsnapte. “Het spijt me,” kwam eruit. Ze was de laatste tijd zo slecht met zulke dingen. Met haar emoties. Het leek alsof alles langzaamaan aan het afsluiten was. “Dat ik er niet voor je was zoals ik hoorde te doen als vriendin zijnde. Dat ik in Jackdaw’s spelletje trapte. Ik heb alles verpest en ik wil geen harde gevoelens tussen ons. Maar ik weet dat hoe erg we ons best gaan doen, onze vriendschap zal nooit hetzelfde zijn.” Ze deed haar best de binnenkant van haar wang niet te bijten. Ze zou hem hoe dan ook niet kwalijk nemen als hij boos op haar werd. Ze waren immers geen kinderen meer.