Come back and haunt me

Onderwerp: Come back and haunt me di 8 jan 2019 - 15:36

Ze haatte dit. Ze haatte dit zo hard. Iedere keer als ze dacht dat ze ervan af was, dan bleek het compleet tegenovergesteld te zijn. Als ze dacht dat ze gelukkig was kwamen de woorden van haar moeder naar boven, de druk van haar moeder in haar kop. Ze nam een diepe ademteug en schudde haar kop even. Ze moest stoppen eraan te denken, want ze had haar al lange tijd niet gesproken. Gelukkig maar, want ze haatte het. Zolang haar moeder haar maar alleen liet, was er niks aan de hand. Maar het leek net alsof ze er op wachtte, wachtend tot haar moeder haar weer naar de zijlijn zou trekken en woorden in haar kop zou gaan praten zoals ze al tijden deed. Ze stond zuchtend op en besloot bij de rivier te gaan kijken, mocht er toevallig een stuk open zijn kon ze gaan kijken of er misschien vissen waren. Waarschijnlijk niet, maar wie weet had ze geluk, niet waar?

Tag: Moeders <3 (Mazelock)

Ɓσ

She's been beaten, bruised and broken
She's felt pain instead of love

She's seen nothing but the concrete
Yeah the world has left her cold

Inmiddels was Riverclan in een moeilijke situatie gekomen. De rivier was dicht gevroren en prooi was schaars. Hoe dan ook kon Mazelock zich helemaal niet focussen op de pijn die aan haar maag zat te knagen. Voor haar was leafbare een tijd van rouw. De enigste kittens die ze ooit lief had gehad waren in deze periode overleven. De enigste kat waar ze ooit van had gehouden was in deze periode vertrokken uit de clan. En haar eerste partner? Hoeveel hij haar wonden ook had geheeld... hij had ze open getrokken en zuur erin gegoten toen hij zijn acties naar voren had laten komen. Verbitterd staarde de oude poes dan ook voor zich uit. Normaal zou ze haar emoties los laten, zeker als ze alleen was, maar ze wist dat op tijden zoals deze het alles behalve goed zou zijn voor haar imago. Hoe dan ook had ze interessante dingen opgepakt in het kamp en ze zou weldra Whitenight aanspreken om de plannen vlotjes verder te laten lopen. Toen ze haar helderblauwe ogen echter richtte op de oeverbanken, merkte ze al snel op dat haar dochter op pad leek te zijn. Even probeerde ze oogcontact te maken met het waardeloze wezen voordat ze even tot een halt kwam. "Chilly... Dear," zei ze even op een neerslachtige toon. "Waarom laat je mannen zo spelen met je hart," sprak ze ietwat zacht uit.

" So baby tell me, did you miss me? "

Ja… alsof zij rust mocht hebben. Niet dus. Voordat ze er erg in had was haar moeder haar kant al aan het oplopen. Dat was de laatste kat die ze op dit moment wilde zien. Net wat ze nodig had, haar moeder die haar weer voor de zoveelste keer zou vertellen dat ze kittens zou moeten krijgen, haar de grond in boren zoals iedere andere keer.. En nu haar hart in duizenden stukjes lag was het bijna logisch dat haar moeder weer op haar in zou gaan praten. ”Chilly… Dear,” klonk er neerslachtig van haar moeder af, waarop ze met haar ogen rolde en de andere kant op keek. ‘Dear’, alsof haar moeder daar het recht tot had om haar zo te noemen. ”Waarom laat je mannen zo spelen met je hart,” klonk er zachtjes van de poes af en voor even dacht ze dat haar moeder echt medelijden met haar had. ”Doe ik niet, ik maakte er een einde aan.” beet ze naar haar toe terwijl ze een keer met haar staart sloeg. Het was niet gelogen, zij was inderdaad degene die alles had afgebroken tussen haar en Smokegaze. Niemand anders, hij had niet met haar hart gespeeld.. nee het was eerder andersom, zij was degene die met zijn hart had gespeeld en karma pakte haar op de hardste manier terug. ”Ik heb geen zin in je nu, Mazelock. En ik zou het respecteren als je me met rust laat.

Ɓσ

She's been beaten, bruised and broken
She's felt pain instead of love
She's seen nothing but the concrete
Yeah the world has left her cold

Even stegen haar wenkbrauwen wat op, waarbij ze haar elegante kopje wat omhoog bracht. Mazelock was geen al te grote kat, maar ze was ook niet te klein. Ze was groter dan een normale Riverclanner, maar kleiner dan een Shadowclanner en Thunderclanner. Zij waren meer gebouwd op ruigheid en brachten ook hun tijd in de bomen door, dus opzich was het niet vreemd. ”Doe ik niet, ik maakte er een einde aan.” Even voelde ze een golf van overwinning over haar heen trekken. En zo was haar plan weer goed gelopen. Opzich was het simpel, zolang de ander maar geloofde wat ze wilde geloven. Zolang de point leefde zou ze altijd in haar poot spelen, geen weg uit. ”Ik heb geen zin in je nu, Mazelock. En ik zou het respecteren als je me met rust laat." Hm? Even zwiepte de poes met haar fijne staartje. "Dat is geen manier om tegen je moeder te praten Chillybreath," sprak ze kalm tegen de grijze point terwijl ze afwachtend naar haar keek, geen intentie makende om weg te gaan en haar met rust te laten.

" So baby tell me, did you miss me? "

Ze haatte de feit dat haar moeder het gewoon vertikte om haar met rust te laten. Ze haatte het dat haar moeder iedere keer op momenten als deze moest haar moeder weer haar leven in komen om haar leven zuur te maken. En dat ergerde haar tot op het bot. Toen ze tegen Mazelock vertelde dat ze geen zin in haar had en dat ze het zou respecteren dat de poes zou vertrekken zwiepte de poes even met haar staart. "Dat is geen manier om tegen je moeder te praten Chillybreath," klonk er kalm van de poes af, terwijl de poes gewoon koppig bleef zitten. So what? Alsof het haar iets uitmaakte hoe ze zich gedroeg tegenover haar moeder? "Hoe jij mij behandelt is ook geen manier om je dochter te behandelen, maar dat schijnt jou ook niks te boeien." beet hij haar toe, het enige wat ze wilde was dat haar moeder haar alleen liet, stopte met het spelen met haar leven. "En volgens mij ben ik niks anders dan beleefd op dit moment, ik heb gewoon respectvol gevraagd of je me met rust te laten, Mazelock." ze vertikte het om haar moeder te noemen. Dat was ze immers nooit geweest voor haar.

Ɓσ

She's been beaten, bruised and broken
She's felt pain instead of love

She's seen nothing but the concrete
Yeah the world has left her cold