Leave it!

"Moederskindje, moederskindje." De zilvere gestreepte kattin dook in elkaar, terwijl ze een poot langs haar oren voelde gaan. Ze had vanmiddag haar moeder geholpen met het jagen, iets wat in het verkeerde keelgat was geschoten van de katers. Ze huiverde eventjes en dook verder in elkaar, toen ze de volgende poot voelde. "Laat me met rust!" probeerde ze uit te brengen, maar haar stem kwam niet boven het gelach van de katers uit. Misschien moest ze eens naar Butterstar stappen, maar ze was bang voor de consequenties als ze iets zou vertellen. Eventjes keek ze op, de katers stonden met elkaar te praten, te lachen en af en toe wees er eentje naar haar. Langzaam probeerde ze weg te komen, gelukkig waren de katers hun aandacht kwijt op haar. Haar zij deed pijn en ze voelde een pijnscheut door haar oor gaan, helaas kon ze niet zien of er bloed te zien was. Met haar kop hangend en haar lichaamshouding zo passief als maar mogelijk was strompelde ze naar een hoekje van het kamp en rolde zich op. Ze haatte dit, ze haatte alles.

[+Sunlight]

_{Je zou toch zeggen dat katten normaliter een beetje normaal met elkaar om konden gaan. Sunlight moest echter helaas vaststellen dat dit niet zo scheen te zijn. Sunlight zag zichzelf als een nuchtere kat die zichzelf stabiel uit de problemen hield. Dat haar clangenoten zichzelf niet zo zagen, mocht dan wel weer duidelijk zijn. Ze liet het eerst op z'n beloop hoe een stel katers Mistystep belaagden, ook ergens in de hoop dat de kattin voor zichzelf op zou komen. Toen ze naar haar uithaalden toen gaf Sunlight deze hoop echter op en hief de massieve kattin zich tot haar poten en ontblootte ze haar boventanden naar de katers. "Ik zou héél snel wieberen tenzij jullie sneeuw willen happen en een enkeltje naar de den van Butterstar willen. Jullie gedrag is een Riverclanner onwaardig," gromde ze op een lage toon, haar pels opzettend waardoor ze alleen maar groter leek. Stom getreiter. Terwijl de katers afdropen en het kamp verlieten, liep Sunlight weer terug naar de schramele merel die ze aan het eten was en nam ze een hap van het vlees. Mistystep troosten was dan weer een stap te ver.}

Vanuit haar ooghoek zag ze hoe een grotere kattin, iemand die ze herkende als Sunlight, op de katers insprak die uiteindelijk één voor één afdropen. Mistystep legde haar kop weer op d'r poten en keek voor zich uit. Natuurlijk was ze Sunlight dankbaar, maar ze wist ook dat ze nu de volgende keer juist meer gezeik over zich heen zou krijgen. Een huivering gleed over haar rug heen, de grijze kattin slaakte een zucht en keek voor zich uit. Een klein stemmetje in d'r achterhoofd zei dat ze Sunlight moest bedanken, maar ze wilde niet als zo zwak overkomen. Aan de andere kant, was het ook wel weer beleefd en Mistystep had een goede opvoeding gehad. Moeizaam kwam ze overeind en liep op de pluizige kattin af. "Dank je," miauwde ze licht twijfelend. "Sunlight." Ze richtte haar blauwe kijkers eventjes op de kattin, maar week al snel weer af om te kijken naar de sneeuw rondom 't kamp. Zelf was ze niet zo groot, dus de oudere kattin kon best intimiderend zijn.

_{Eerlijk? Sunlight had niet verwacht dat Mistystep gedurfd had om haar nog aan te spreken. Ondanks dat ze de pesters hun verdiende loon had gegeven, had Sunlight onder geen beding een bloedend hart. De grote kattin hield er vooral niet van dat er onrust in de clan speelde en onrechtvaardigheid kon ze ook niet hebben. Maar een psycholoog? Dat wist ze zeker niet. Daarvoor mochten ze richting de medicine cat gaan. De kattin keek Mistystep dan ook waakzaam aan. Straks voelde de kattin zich nog geneigd om al haar problemen op haar te storten. "Geen probleem, hun gedrag was warrior onwaardig," miauwde de kattin simpel, haar woorden van eerder in essentie herhalend. Eigenlijk was Sunlight vrij simpel. Haar hele hart lag bij haar clan, maar emotioneel bleef ze wat afstandelijk. Het zorgde dat ze redelijk pragmatisch haar besluiten kon nemen, maar of het de meest wenselijke levensstijl was...}