Dusk till Dawn

Zijn grote gestalte baande zich een weg tussen de varens door, richting de snakerocks. Hij had vernomen dat er op die plek veel prooi te vinden was, of nochtans toch meer dan ergens anders in het territorium. Zealspark nam deze kans dan ook met beiden poten om zoveel mogelijk voedsel voor de Clan te vangen, wetende hoe belangrijk het was om in deze tijd van het jaar een goede opslag te hebben. Zijn blauwe ogen hielden de weg dat hij bewandelde strak in de gaten terwijl zijn oren elk geluid in de omgeving opvingen, hopende geen ongemak tegen te komen tijdens zijn jacht.
Eens de rood met witte kater was gearriveerd bij zijn plek van bestemming, dook hij wat naar de grond, proberende enig teken van prooi op te vangen. Zijn neus stak hij wat in de lucht, de geuren opsnuivende en zijn zintuigen prikkelende. Het duurde dan ook niet lang of hij rook een vage geur van muis, wat zijn opvallend afstekende oranje kleur van vacht nog wat meer deed zakken naar de grond. Het was niet bepaald handig voor hem om in deze tijd van het jaar te jagen, maar Zealspark probeerde er maar het beste van te maken. Het hielp gelukkig wel dat zijn jaagskills redelijk goed waren, Starclanzijdank Silverstar en zijn trainingen. Wat hem echter nog niet was opgevallen, was de geur van een andere kat.

+ Eveningglow

Het duurde niet lang of hij had de muis te pakken tussen zijn kaken, legde het weer neer en gooide er snel wat aarde over om te voorkomen dat een ander roofdier er mee weg zou zijn. Daarna draaide hij zich om, zijn blauwe blik over het gebied glijdende. Om de een of de andere reden had hij het gevoel dat hij niet langer alleen was. En dit gevoel leek ook te kloppen. Zijn blauwe ogen vielen op een grijs-wit gestalte. De kattin die hij herkende als Eveningglow, iemand die eens betwijfelbare familiestamboom had. Zealspark was niet de kat om een ander hierop te beoordelen, hij had slechts de roddels erover gehoord. Net zoals er over hem ook roddels door het kamp gingen. En omdat hij dus niet wou dat men hem op vlak van roddels zouden bekritiseren, deed hij dat ook niet bij anderen. Een vriendelijke knik werd haar kant opgestuurd, waarna hij wat bedenkend met zijn staartpunt heen en weer ging. Wat wou ze eigenlijk?

Zijn blauwe blik lichtte wat op toen ze opmerkte dat dat herkenbaar was. Hij wist dat er roddels over haar waren, maar had niet geweten dat zij met dezelfde problemen vocht als hij. Nouja, niet dat hij er echt mee vocht, hij ontweek ze eerder. Zolang hij er niet geconfronteerd mee werd, wou hij er zelf ook niet achter gaan vragen. Nu nog niet. Zealspark had eerst tijd nodig om alles op een rijtje te zetten. Zijn huidige rang accepteren was daar één punt van, maar het bijpraten met Rowanflight en Firedance een tweede. En nog zoveel  meer dingen. Wat Eveningglow betrof, wist hij dat er dingen gefluisterd werden. Maar omdat hij zijn oren al dichtkneep voor zijn roddels, ving hij de hare dus ook niet op. En eerlijk gezegd interesseerde het hem ook niet. Hij zou wel zelf beslissen wat hij van een kat vond. En op het eerste zicht zag ze er gewoon uit als een hardwerkende warrior, zoals hij het graag zag. Hij knikte op haar opmerking, een magere glimlach op zijn gelaat plaatsende. "Inderdaad. Het klinkt misschien ook gek, maar ik zou liever in een gevecht sterven dan manenlang als elder niets te kunnen doen. Ik denk dat ik gek zou worden." grapte hij, toch proberende een ietwat lossere sfeer in het gesprek te krijgen. Hij schudde zich uit, de intussen dunne laag ijzelf van zijn vacht verwijderende. "Heb je anders zin mee te jagen? Of ben je al met iets anders bezig?" Hij keek haar verwachtingsvol aan, hopende voor het eerst in lange tijd terug een gezamelijke jacht te kunnen houden.

Het was fijn iemand ontmoet te hebben die er net zo over dacht als hem. Het was gek, hij had namelijk nog nooit eerder met haar gesproken. Of nouja, toch niet op deze manier. Altijd de standaardzaken, patrouilles, de taakverdeling, etc... Maar het leek nu al alsof hij goed met haar overweg zou kunnen. Die roddels over haar sloeg hij nu al overboord, wetende dat deze niet zouden kloppen. Hij glimlachte toen ze bevestigde dat ze mee zou jagen. Was dit niet al een stap in de goede richting? Beetje bij beetje zijn banden in Thunderclan terug opbouwen? Het was nu eenmaal een feit dat hij lang was weggeweest en er veel veranderd was.. Niet alleen zijn rang die aan iemand anders was gegeven, maar alles. Firedance die kittens had, nieuwe krijgers en apprentices... En noem maar op. Ergens was het dus ook wel logisch dat hij zich als een vreemde voelde in de Clan, afgezien de Clan gewoon totaal veranderd was. Gek, hoe alles op zo'n korte tijd een andere wending kon nemen. Hij schudde zich uit en richtte zijn blauwe blik op Eveningglow. "Oké ik neem aan dat we hier al het prooi al wel weggejaagd hebben, dus... ideeën?"

Hij kantelde zijn kop wat, als teken dat hij nadacht over zijn beslissing. Tallpines vermeed hij liever, als de plek zijnde waar hij door de twolegs gegrepen was. Sunningrocks grensde aan Riverclan, waar ze dus eventuele afleiding zouden kunnen tegenkomen. Uiteindelijk besloot hij voor blooming woods te gaan, de enige plek waar ze ongestoord zouden kunnen jagen. "Ik denk dat Blooming woods de beste keuze is." sprak hij, hopende dat ze niet zou vragen waarom hij voor die plek gekozen had. Hij had namelijk geen zin om uit te leggen dat hij een afkeer had gekregen van de tallpines en tevens geen zin had in een akkefietje met Riverclan, denkende aan zijn laatste gesprek dat hij gevoerd had met een Riverclan krijger... Dat gesprek was niet goed afgelopen... Zijn blauwe blik priemde hij eventjes in de hare voordat hij aanstalten maakte om te vertrekken.

Er klonk wat tegenzin in haar stem en voor een tel dacht Zealspark na of ze misschien dan toch geen zin had om samen met hem te jagen. De rosse kater verwierp deze gedachte echter en zette wat meer tred in zijn passen. Hij wou de lastige stilte tijdens hun weg naar hun bestemming hierdoor voorkomen. Hoe sneller dat ze liepen, des te minder tijd dat ze hadden om te praten. Of juist niet te praten. Zo goed kende hij haar dan ook weer niet om een heel gesprek met haar aan te gaan. Ze zag er langs de buitenkant dan ook niet uit als een praatgrage kat. Meer op een kattin die haar problemen voor zich hield. Zijn blauwe ogen focusten zich weer op de weg die hij beliep, hopende dat ze snel bij hun bestemming zouden arriveren.