I'll never wear your broken crown

De grijze apprentice wandelde zelfzeker door het kamp heen. Hij had geen trainingen gepland staan met Littlebee vandaag, dus kon hij zijn eigen plan trekken. Nu deed hij dat over het algemeen toch wel, dus veel verschil maakte het niet met zijn alledaagse leven. Zijn licht groenige ogen gleden over de andere katten in het kamp. De laatste tijd was er heel veel commotie rondom het leiderschap en de kleine Windclan kitten binnen de clan, maar zelf bemoeide hij zich er nog maar weinig mee, immers wist hij ook wel dat zijn tijd als Deputy en Leader van Shadowclan snel genoeg zou komen. Een kleine glimlach gleed over zijn gezicht heen toen hij een bekende gevlekte kattin zag zitten. "Hey Kinkajoupaw," miauwde hij op een vriendelijk toon, terwijl hij in haar richting liep. "Zin om met mij mee te gaan jagen vandaag?" Hij had af en toe het idee dat katten liever niet in zijn buurt wilde zijn, misschien omdat zijn vader Acefray verschillende dingen fout had gedaan, maar hij wilde aantonen dat hij anders was. Echter haalde dit niet weg dat hij een ontzettend sociale kater was en het fijn vond om rond andere te zijn. Zolang diegene het niet erg vond natuurlijk. Daarom ging hij zitten en wachtten geduldig op een antwoord van de andere apprentice.

[Tag: @Kinkajoupaw]

Soms vroeg ze zich af waar iedereen zich druk om maakte. Natuurlijk was het belangrijk om ShadowClan sterk te houden, maar daar zou één kitten uit WindClan niet veel verandering in brengen. Toch? Aangezien de kattin nog erg jong was wist ze dat ze het beste niet alleen het kamp uit kon gaan. Dat was misschien al een aantal keer gebeurd en misschien was ze daar al eens op aangesproken. Oeps. Een van de oudere apprentices kwam echter op haar af lopen en begroette haar, waarna hij vroeg of ze mee zou willen om te jagen. Dat zou niemand ooit twee keer aan haar hoeven vragen. "Hi Silverpaw! Natuurlijk wil ik mee!" antwoordde ze op enthousiaste toon terwijl ze op sprong en haar staart in de lucht stak. Men had haar al vaak gezegd dat ze een open boek was, dat de emoties van haar af leken te spatten, maar dat vond ze zelf niet erg. Was het immers niet veel makkelijker als iedereen gewoon eerlijk was over hoe hij of zij zich voelde?

Hij stond een beetje ongemakkelijk op en neer te Wipwap op zijn pootjes. Misschien had hij een beetje te veel energie? Nee, eigenlijk niet, hij wilde gewoon heel graag iets gaan doen, iets om te bewegen, te stoeien ofzo. Maar nu hij bijna twaalf moons oud was, mocht hij eigenlijk niet meer stoeien. Nu zou dat sparren en trainen zijn. Maar dat zou hem er niet van weerhouden. Hij keek dan ook met een grijns op toen Kinkajoupaw tegen hem zei dat ze graag mee wilde gaan. Ze leek bijna net zo enthousiast als dat hij zich voelde. Gelukkig maar! Dan zou het tenminste geen saaie en irritante jacht gaan worden. "Leuk!" zei hij met een glimlach, maar daarna probeerde hij zichzelf weer te kalmeren. Straks joeg hij alle prooi nog weg. "Is er een speciaal gebied waar je heen zou willen, of is alles goed?" vroeg hij iets rustiger, terwijl hij overeind kwam en langzaam in de richting van de in-/uitgang van het kamp wandelde, hopend dat de kattin hem zou volgen, en antwoord zou geven op zijn vraag.

Silverpaw leek evenveel energie te hebben als zij, wat goed was, want dan werd hij misschien niet zo snel moe van haar. Kinkajou sprong op toen hij ook aanstalten maakte om weg te gaan en trippelde met snelle passen achter hem aan, terwijl ze luisterde naar de vraag die hij haar stelde. Waar ze heen wilde? "Alles is goed! Mijn mentor heeft me de meeste plekken wel laten zien, maar ik heb alles nog niet zo vaak gezien, dus eigenlijk is alles nog heel erg nieuw en exciting!" vertelde ze vrolijk. Ze was al lang blij dat iemand haar had meegevraagd die ook echt zin had om te jagen. Sommige katten zagen er soms uit alsof ze liever dood neervielen, maar voor haar was alles nog even spannend. Ze moest immers nog hard trainen om een warrior te worden. "Ben jij al bijna klaar met jouw training, Silverpaw?" vroeg ze aan de oudere apprentice.